Αν την διηγηθείς σε ένα τουρίστα θα χρειαστείς εξηγήσεις για τις ιδιαίτερες συνθήκες στην Ελλάδα. Και πάλι, δύσκολα θα καταλάβει ένας ευρωπαίος πως έκλεψαν έργα ανεκτίμητα, το 2012 από μια Εθνική Πινακοθήκη σχεδόν εθνικά ξεχασμένη- πριν την μεγάλη της ανακαίνιση .
Ο κλέφτης μπήκε από την μπαλκονόπορτα, έφυγε ανενόχλητος και είναι σχεδόν «ο συμπαθέστερος», μυστηριώδης εγκληματίας που μας έχει απασχολήσει πρόσφατα. Από εκεί και πέρα όλη η ιστορία των έργων περιγράφει τι συμβαίνει σε διαφορετικούς τομείς στην περίεργη ελληνική πραγματικότητα όπως η τηλεόραση και δυστυχώς μαρτυρά αρκετά για το επίπεδό, την έλλειψή επικοινωνίας μεταξύ φορέων , ενώ αποκαλύπτει τι άφησαν στο σύγχρονο πολιτισμό μας 400 χρόνια σκλαβιάς που μας στέρησαν αυτό το απαραίτητο «πέρασμα» από την αναγέννηση.
Αν (!), ειχαμε περάσει αναγέννηση μπορεί οι πόλεις μας να ήταν σωστά ρυμοτομημένες ,τα κτήρια ομορφότερα, να ειχαμε πάρκα με δέντρα που θα είχαν φυτέψει οι πρόγονοι μας για να τα βρούμε εμείς, μπορεί να ζούσαμε καλύτερα, να είχαμε πινακοθήκη αντάξια του Πράντο .
Μπορεί και να μην είχε γίνει και τίποτα, δεν έχει νόημα να φαντάζεσαι όλα αυτά τα «αν» διότι, «αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήταν πατίνι», λέει ο λαός.
Το 2012, η κλοπή Πικάσο -Μοντριάν, πραγματικά είχε περάσει σαν αστυνομική είδηση «σχετικά» στα ψηλά. Μη φανταστείτε πως είχαν αφιερώσει οι ενημερωτικές εκπομπές τίποτα εκτενή ρεπορτάζ δηλαδή. Μη ξεχνάμε πως ήταν δύσκολη περίοδος όπου δέσποζαν στην ενημέρωση τα ρεπορτάζ την οικονομική κρίση.
Ακόμη και σήμερα η είδηση της ανεύρεσης των έργων θα είχε περάσει πάλι σχετικά απαρατήρητη, αν ίσως δεν είχαμε Ιούλιο με καύσωνα και λιγοστά νέα θέματα να μας απασχολούν.
Πόσοι Έλληνες, ξέρουν τον Μοντριάν ή γνώριζαν πως επί ελληνικού εδάφους, κεντρικότατα στην Αθήνα, δίπλα στο Χιλτον υπήρχε ένας Πικάσο, σχετικά παραπεταμένος-διότι δεν φυλασσόταν με ιδιαίτερα μέτρα και το ευρύ κοινό αγνοούσε την ύπαρξή του.
Πόσοι ήξεραν επίσης πως ζωγράφιζε ο μεγάλός ζωγράφος, τι πιθανότατα διαισθανόταν την περίοδο που δημιούργησε και την Γκερνίκα (ή Γκουέρνικα ), κατά την διάρκεια της σκοτεινής δεκαετίας του 1930 όπου η αρχή της ναζιστικής Γερμανίας ήταν πλέον γεγονός ;
Θα μου πείτε πειράζει που δεν ήξεραν ;
Τίποτα δεν πειράζει, όλα όμως έχουν τη σημασία τους .
Ο κλέφτης συνελήφθη. Οι παρουσιάστριες των πρωϊνάδικων έμαθαν τον Πικάσο-εντάξει κάποιες θα τον ήξεραν από πριν- και η ελληνική αστυνομία κλήθηκε, αφότου ολοκλήρωσε το δύσκολο έργο, να εντοπίσει και να συλλάβει τον δράστη να στήσει τα έργα για να έρθουν οι δημοσιογράφοι .
Πόσο περίπλοκο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο ;
Άσχετοι είναι οι άνθρωποι ;
Δεν έχουν ξαναπιάσει κλέφτες έργων τέχνης; Αρχαιοκάπηλους;
Μέσα σε όλη την αναστάτωση της επιτυχίας κανείς μαλλον δεν σκέφτηκε να καλέσει πρώτα τους συντηρητές του μουσείου στο οποίο ανήκαν τα έργα ή δεν αποκλείεται και να κλήθηκαν αλλά κάπως μέσα στη φούρια, ο Πικάσο και ο Μοντριάν να ακουμπήθηκαν στο πεζούλι. Η «μια ζωγραφιά», δίπλα στην άλλη. Τα φλας των φωτογράφων άστραψαν ελεύθερα λες και επρόκειτο για κατεσχεμένα πακέτα ινδικής κάνναβης και…Ουπς !
Ευτυχώς δεν έγινε ζημιά ! Του Πικάσο το έργο μόνο γλίστρησε και έπεσε !
Άκουσα μάλιστα την Υπουργό Πολιτισμού να αναφέρει πως τα έργα ήταν σε καλή κατάσταση , (πριν ή μετά το γλίστρημα στο πάτωμα;) και πως θα επέστρεφαν την επομένη στην κατοχή της πινακοθήκης διότι έπρεπε η αστυνομία, πρώτα να ολοκληρώσει το έργο της ! Ποιο έργο; Δεν λέω πως οι άνθρωποι δεν έκαναν το έργο τους μεθοδικά και αποτελεσματικά όπως απεδείχθη, είναι όμως η θέση δύο έργων τεράστιας αξίας μέσα σε αστυνομική αίθουσα, περιτριγυρισμένα από αστυνομικούς που έχουν κι άλλες δουλειές και δεν είναι υπάλληλοι μουσείου ούτε είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν από Πικάσο ή Μοντριάν ή να βάλουν τον κλιματισμό στη σωστή θερμοκρασία και να ρυθμίσουν την υγρασία .
Θα μου πείτε σε μια ρεματιά ήταν τα έργα κρυμμένα …Είναι όμως και θέμα επικοινωνίας , επιμόρφωσης αν θέλετε του κοινού και των τηλεθεατών, το πως συμπεριφερόμαστε σε έργα τέχνης που εκτιμούμε ιδιαίτερα κι αυτό δεν όφειλε να το γνωρίζει η αστυνομία .
Μήπως είμαστε υπερβολικά ευαίσθητοι φιλότεχνοι όλοι εμείς που είδαμε τον Πικάσο να πέφτει, να σφίγγει η καρδιά μας και τον αστυνομικό να σκύβει να τον πιάσει, με «αυτοθυσία» ο δόλιος, διότι ποιος ξέρει τώρα τι θα του σύρουν και φυσικά δεν φταίει!