"Ποια ήταν η Δήμητρα ? Και τι γλυκό φτιάξατε τελικά? Απ αυτά με την πολλή ζάχαρη που δεν μου αρέσουν καθολου;; Α ρε μαμά..
Τώρα έφυγες ξαφνικά αλλά δεν θα ξαναγυρίσεις να σε δω, να σε μαλώσω που δεν τρως, που καπνίζεις πολύ, που αγχώνεις τον μπαμπά..
Σ ευχαριστώ για τα 54 χρόνια αγάπης και αφοσίωσης . Σ ευχαριστώ που ήσουν πάντα τόσο δοτική, μέσ το κέφι και τη χαρά. Δεν ξέρω αν υπέφερες σιωπηλά ποτέ, δεν κατάλαβα τι σκέψεις κυρίευαν το όμορφο ξανθό κεφάλι σου τον τελευταίο καιρό που είχε θολώσει η μνήμη σου, δεν ξέρω τι έβλεπαν το υπέροχα γαλάζια μάτια σου(τα έδωσες στον Νίκο την μεγάλη αδυναμία σου, δεν πειράζει, χαλάλι,..). Δεν μας επιτρέψει ποτέ να σε δούμε στεναχωρημενη.
Μαμά, με πήρε τηλέφωνο η Αλεξία από την Θεσσαλονίκη, κλαίγοντας. Θα σου πω αυτολεξεί τι μου είπε: "Να ξερεις ότι δεν ήταν μόνο δική σου μαμά αλλά και μαμά όλων των παιδιών της γειτονιάς, εκεί στον Ταξιάρχη. Μας φρόντιζε, μας τάιζε, μας έλεγε αστεία, όσο κουρασμένη κι αν ήταν. Πονάμε ολοι. Κι εσύ με τον Νίκο να είστε περήφανοι που είχατε τέτοια μάνα , όπως ήταν κι εκείνη πάντα περήφανη για σας."
Ήσουν η χαρά μας, το κέφι μας, η γοργόνα μας.
Βρήκα εκείνο το μαύρο μακω φορεματάκι που φορούσες συνέχεια και το 'σφιξα πάνω μου.
Μύριζε μαμά.. Όλα εδώ μέσα μυρίζουν μαμά..
Εδώ μέσα στην ψυχή μας εννοώ..
Στο καλό μανούλα μας... Έφυγες χαρούμενη που τα παιδιά σου ήταν τόσο δεμένα και αγαπημένα. Κι έτσι θα είμαστε πάντα.
Εμείς θα ακούμε το τραγούδι σου, το "Ένα όμορφο αμάξι με δύο άλογα" και θα σε έχουμε πάντα εικόνα να χορεύεις φοξ ανγκλέ με τον μπαμπά και να σας αποθεώνουμε...".
