Το έγκλημα δεν έχει χρώμα, ούτε πολιτική. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, με πολύ βαθιές ρίζες στους αιώνες και με εξελίξιμα χαρακτηριστικά στο πέρασμα των χρόνων.
Η επιδερμική και εξαιρετικά επικίνδυνη υποκειμενικότητα με την οποία μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας αντιμετώπισε τη δολοφονία της 20χρονης Καρολάιν από τον σύζυγό της, μπορεί να αποβεί ακόμη πιο τραγική, ακόμη και απο το ίδιο το ειδεχθές γεγονός. Από την έκφραση της λύπης, του θρήνου και του αποτροπιασμού, μεγάλα πλήθη της κοινωνίας πέρασαν στη θέση του κοινωνικού δικαστή. Δηλαδή χωρίς να γνωρίζουν ούτε καν τους αριθμούς των άρθρων του Ποινικού Κώδικα συμπέραναν, έκριναν και αποφάσισαν. Φυσικά και πρέπει στον καθ ομολογίαν δολοφόνο η πιό σκληρή τιμωρία. Αυτό όμως θα το αποφασίσουν εκείνοι που πρέπει και όπως πρέπει.
Οι Νόμοι άλλωστε θεσπίστηκαν για να εφαρμόζονται από εκείνους που ορκίστηκαν να τους υπηρετούν. Και όχι από εκείνους που πρέπει απλώς να τους σέβονται. Μία κοινωνία που γράφει στους τοίχους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ετυμηγορίες, καθίσταται εξαιρετικά ευάλωττη όχι γιατί "δικάζει" αυθόρμητα έναν στυγερό δολοφόνο, αλλά γιατί μένει η ίδια ανυπεράσπιστη απέναντι σε όλους εκείνους που καραδοκούν απέναντί της.
Όλοι έχουμε δικαίωμα να ζητάμε Δικαιοσύνη, αλλά καλό είναι να αποφεύγουμε να την ξεπερνάμε. Πολιτικά, φυλετικά και ταξικά κριτήρια, δεν χωρούν σε ένα έγκλημα.
Η ζωή άλλωστε δεν έχει χρώμα και φύλο. Και φυσικά οι δολοφόνοι δεν διαβαθμίζονται ανάλογα με το πώς ο καθένας εξηγεί την φυλετική ή την ταξική τους προέλευση. Το κάθε έγκλημα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, το ξεχωριστό του κίνητρο αλλά πάντα την ίδια τραγική κατάληξη. Και γι αυτό τιμωρείται σύμφωνα με το Νόμο. Ναι από τον Νόμο που εύκολα οι κριτές αφορίζουν, αλλά πάντα σε αυτόν δικαίως θα προσδοκούν, όταν οι άλλοι με την ίδια ελαφρότητα θα τους κρίνουν
