Η Ελένη Φιλίνη έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και μεταξύ άλλων μίλησε για την ταινία «Οι φανταρίνες» και τους Ρένα Βλαχοπούλου και Ντίνο Ηλιόπουλο.
-Κυρία Φιλίνη, συμμετείχατε στο έργο «Οι Φανταρίνες». Μια κωμική ταινία σε σκηνοθεσία Ντίμη Δαδήρα και σενάριο Γιώργου Μυλωνά. Η παραγωγή ανήκει στην Γκρέκα Φιλμ και στον Μιχάλη Λεφάκη.
Όταν κλήθηκα να παίξω στις «Φανταρίνες», τον συγκεκριμένο ρόλο, ήμουν στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής. Οπότε, είχα μόνο έναν χρόνο εμπειρίας, στον χώρο της υποκριτικής τέχνης. Τότε, ήμουν ένα μικρό κοριτσάκι. Ήμουν πρωτάρα και ήταν πολύ σπουδαίο για μένα, να παίζω μαζί με μία Βλαχοπούλου, έναν Ηλιόπουλο, με τον οποίο μάλιστα, έπαιξα αργότερα και στο θέατρο. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η Μαίρη Βιδάλη, ενώ στη διεύθυνση φωτογραφίας ήταν ο Άρης Σταύρου. Τη μουσική επιμέλεια ανέλαβε ο Μίμης Πλέσσας και φυσικά σκηνοθέτης ο Ντίμης Δαδήρας.
-Πώς σας δόθηκε αυτός ο ρόλος;
Τότε που χόρευα, θυμάμαι πως είχε έρθει να με δει ο παραγωγός Μιχάλης Λεφάκης – ο οποίος δεν είναι πια κοντά μας – μαζί με τη σύζυγό του, Αθηνά Λεφάκη. Έτσι, κλείσαμε ένα πενταετές συμβόλαιο, το οποίο μου έδωσε τη δυνατότητα να παίξω και τον συγκεκριμένο ρόλο. Τα πράγματα ήταν πολύ απλά. Εγώ είχα ήδη το συμβόλαιο και ο Δαδήρας μου είπε «Ελένη αυτόν τον ρόλο θα τον κάνεις εσύ». Έπαιξα και σε άλλες ταινίες, μέσα από τις οποίες είχα την ευκαιρία να παίξω με αυτούς τους σπουδαίους ηθοποιούς.
-Ποια αίσθηση σας έχει αφήσει το γεγονός ότι δουλέψατε με τη Ρένα Βλαχοπούλου;
Η Ρένα Βλαχοπούλου υπήρξε σπουδαία. Ήταν πολύ σοβαρή. Όπως, γενικότερα οι κωμικοί ηθοποιοί, είναι από τους πιο σοβαρούς ανθρώπους. Δεν έχει να κάνει με τον ρόλο. Τους παλαιότερους, φθασμένους και καταξιωμένους ηθοποιούς, τους κοιτούσα με δέος. Πολύ ντροπαλά. Οι εποχές ήταν πολύ διαφορετικές.
-Δουλέψατε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για εκείνον;
Δεν θα μιλήσω για το ταλέντο, γιατί δεν υπάρχουν, σήμερα, ηθοποιοί σαν τον Ηλιόπουλο. Από τα μεγαλύτερα ταλέντα. Το ήθος του, ήταν το κάτι άλλο! Αναντικατάστατος! Αργότερα, τον έζησα στο θέατρο. Δούλεψα μαζί του, ενώ ήμουν στο τρίτο έτος της δραματικής σχολής. Όλοι αυτοί οι ηθοποιοί, όπως ο Ντίνος, ήταν άνθρωποι με φινέτσα και ήθος. Ήταν άλλες οι εποχές και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή που τις πρόλαβα, έστω και στην εκπνοή τους. Πριν ακόμη τα δεδομένα και οι συνθήκες αλλάξουν. Έχει αλλάξει η κοινωνία. Η δουλειά μας, ο χώρος μας, αποτελεί ένα δείγμα της κοινωνίας. Από τη στιγμή που άλλαξε η κοινωνία, άλλαξαν και όλα τα υπόλοιπα.
-Ταξιδεύοντας από το σήμερα στο χθες, ποιες εικόνες θυμάστε από τα γυρίσματα της ταινίας;
Ο Ντινάκος ήταν ο πιο ευγενικός άνθρωπος που γνώρισα. Τον πατούσες και ζητούσε συγγνώμη. Η Ρένα αγαπούσε πολύ τον αυτοσχεδιασμό. Μια γυναίκα γεμάτη ζωντάνια. Σε κάποια σημεία όμως, έπρεπε να ακολουθήσει το κείμενο πιστά. Η Ρένα δεν ήταν ηθοποιός που έμπαινε σε καλούπια. Θυμάμαι, ενώ ήμασταν επάνω στα βουνά και περπατούσε, έγραψαν στο χώμα αυτά που έλεγε. Και ενώ περπατούσε, κοιτούσε το έδαφος, ώστε να τα πει. Ήμουν παιδάκι και αυτό μου έκανε τεράστια εντύπωση.
-Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, εάν θα μπορούσατε να μας μεταφέρετε, μέσα από εικόνες σε μια κλασική μέρα γυρισμάτων.
Συνυπήρχαμε με τους αληθινούς στρατιώτες και τις αληθινές φανταρίνες. Αυτή ήταν η δυσκολία, αλλά και η πρωτοτυπία! Την περίοδο των γυρισμάτων στις «Φανταρίνες», εγώ δούλευα 20 ώρες το 24ωρο. Μπορεί και 22. Έκανα τρεις δουλειές συγχρόνως. Είχα δύο παραστάσεις στο Άλσος, τις «Φανταρίνες» και μετά πήγαινα ως χορεύτρια κάτω στην Αθηναία, μέχρι το πρωί. Δεν ξέρω πώς άντεξα, αλλά είχα δυνάμεις. Ίσως επειδή ήμουν μικρό κοριτσάκι. Πηγαίναμε στο Γουδί για εκπαίδευση, κάναμε το γύρισμα μέχρι το απόγευμα, μετά πήγαινα σε δύο παραστάσεις που χόρευα και αργότερα σε άλλο μαγαζί, που χόρευα μέχρι τις πέντε το πρωί.
-Ανταγωνισμός υπήρχε;
Ανταγωνισμός υπάρχει από τότε που ξεκίνησε ο κόσμος. Δεν θυμάμαι να υπήρξε κάτι, εκείνη τη χρονική περίοδο. Σ’ εμένα τουλάχιστον. Ίσως, επειδή ήμουν πολύ μικρή και μόλις ξεκινούσα την καριέρα μου. Δεν ήμουν το πρώτο όνομα για να ζήσω κάτι αντίστοιχο. Ανταγωνιστικές συμπεριφορές και καταστάσεις, συνήθως βιώνουν εκείνοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
-Ξεχωρίζετε κάποιον νέο ηθοποιό, όπου το ταλέντο του να πλησιάζει τους κλασικούς που έγραψαν ιστορία;
Αδιαμφισβήτητα, οι ηθοποιοί του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίοι έγραψαν ιστορία, είναι μοναδικοί και αναντικατάστατοι. Κι αυτό γιατί, μέσα από την αυθεντικότητά τους, έχτισαν μια επιτυχημένη καριέρα. Έτσι, παρέμειναν διαχρονικοί και συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα από το έργο και τις ταινίες τους. Κανείς δεν «μπορεί» να μιμηθεί κανέναν, γιατί θεωρείται μίμηση. Ντίνος Ηλιόπουλος, Παπαγιαννόπουλος, Βλαχοπούλου… δεν θα ξαναβγούν! Φυσικά και υπάρχουν ταλαντούχοι ηθοποιοί, οι οποίοι με το πέρασμα του χρόνου, μπορεί να γίνουν εξίσου μοναδικοί. Να διαγράψουν τη δική τους πορεία και να αναδειχθούν. Η αυθεντικότητα, όμως, είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό για ένα καλλιτέχνη. Είναι πολύ διαφορετικό να προσπαθείς να μιμηθείς κάποιον και άλλο να είσαι αυθεντικός.
-Υπήρχε αξιοκρατία εκείνη την εποχή; Και εάν ναι, ποια η διαφορά με τα σημερινά δεδομένα;
Εννοείται πως υπήρχε αξιοκρατία. Αν δεν έκανες, δεν σε παίρνανε. Ανατρέχοντας από το σήμερα στο χθες, διαπιστώνουμε πως τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Το κλίμα έχει γίνει παρεΐστικο. Τώρα έχουν δημιουργηθεί οι παρέες. Παλαιότερα δεν ήταν έτσι.
