Η κ. Γεωργία Ρωμηού είναι περίπου 65 ετών και ζει στην Πάτρα, με τα παιδιά και τα εγγόνια της που υπεραγαπά.
Μετά από μία μεγάλη περιπέτεια υγείας που πέρασε το φθινόπωρο, μιλά στο tempo24.news για τα όσα έζησε, για το πώς σήμερα μπορεί και χαίρεται ακόμη τη ζωή και εξομολογείται:
“Ίσως σήμερα να μην ήμουν εδώ”
Στην περίπτωσή της, ακόμη και το τελευταίο δευτερόλεπτο που δεν πήγε χαμένο, ήταν σημαντικό για να μην κοπεί το νήμα της ζωής της, όταν υπέστη καρδιακό επεισόδιο, ενώ ήταν μόνη μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
“Ήμουν μόνη στο σπίτι όταν άρχισα να αισθάνομαι μια μικρή δυσφορία. Στην αρχή δεν έδωσα βάση, όμως γρήγορα άρχισα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά. Με το ζόρι προσπαθούσα να αναπνεύσω. Μέσα στην αγωνία και τον πανικό μου, σκέφτηκα να καλέσω το ΕΚΑΒ.”
Από το τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ δίνεται το σήμα, με τα όσα κατάφερε να τους πει η κ. Γεωργία μιλώντας στο τηλέφωνο.
“Καταλάβαινα ότι λεπτό το λεπτό, χειροτερεύω. Προσπαθούσα να κρατηθώ όρθια μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.
Πρέπει να είχαν περάσει περίπου 3 με 4 λεπτά από τη στιγμή που έκλεισα, όταν κάτω από την πόρτα μου βρέθηκε ένας διασώστης του ΕΚΑΒ με τη μηχανή του.”
Όπως λέει, ούτε η ίδια δεν το πίστευε ότι μέσα σε τόσο λίγο χρόνο θα μπορούσε να φτάσει ένας άνθρωπος εκεί. Ο διασώστης, ήταν ο δικυκλιστής του ΕΚΑΒ Τάκης Μικές.
Ο διασώστης – δικυκλιστής του ΕΚΑΒ Τάκης Μικές με τη μηχανή του, στο προαύλιο του Ι.Ν. Αγίου Ανδρέα
“Αυτό που θυμάμαι είναι ότι, παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, εκείνος παρέμεινε ψύχραιμος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πως ένιωσα όταν μου κράτησε το χέρι και μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά.”
Μέσα σε ελάχιστα λεπτά ο διασώστης κάνει την πρώτη εκτίμηση της κατάστασης, μετρώντας το οξυγόνο, την πίεση και τους παλμούς της. Από τα όσα βλέπει και την κλινική της εικόνα καταλαβαίνει ότι πρόκειται για έμφραγμα και καλεί την Κινητή Μονάδα του ΕΚΑΒ.
Για ακόμη μια φορά, μέσα σε ελάχιστα λεπτά, οι διασώστες ήταν εκεί. Στην πλατεία Νόρμαν φτάνει η Κινητή Μονάδα του ΕΚΑΒ μαζί με την γιατρό – καρδιολόγο Νατάσα Σολωμού.
“Δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά, από όσα μου συνέβαιναν και από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Το μόνο που ήξερα είναι ότι πλέον ήμουν στα σωστά χέρια.”, περιγράφει η κ. Γεωργία.
Άμεσα διακομίζεται στο Νοσοκομείο του Ρίου, όμως ο Γολγοθάς της δεν έχει τελειώσει. Την ώρα που ετοιμάζονταν για τη στεφανιογραφία, παθαίνει ανακοπή. Όλοι οι γιατροί πέφτουν πάνω της, κάνουν τιτάνια προσπάθεια και την επεναφέρουν.
“Πέρασα 5 ημέρες στην Εντατική. Όταν συνήλθα και μου είπαν τι ακριβώς είχε γίνει, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο Θεός και η τύχη μου, μου έστειλαν αυτούς τους ανθρώπους. Σκεφτόμουν που θα ήμουν τώρα, αν δεν είχε έρθει η μηχανή του ΕΚΑΒ τόσο γρήγορα, αν δεν είχε καταλάβει ο διασώστης ότι πρόκεται για έμφραγμα, αν δεν είχα βρεθεί τόσο γρήγορα στο νοσοκομείο, αν…”
“Έφτιαξα Facebook μόνο και μόνο για να τον ευχαριστήσω”
Σήμερα χαίρει άκρας υγείας, παίζει ξανά με τα εγγόνια της και όλα αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν. Όμως η κυρία Γεωργία ένιωθε ότι ακόμη κάτι εκκρεμούσε.
“Είχα ευχαριστήσει, ενώ ήδη ήμουν στο νοσοκομείο, όλους τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που με κράτησαν στη ζωή. Από την κ. Σολωμού, στην κινητή μονάδα μέχρι εκείνους που με επανέφεραν και με νοσήλευσαν.
Ήξερα όμως ότι δεν είχα ευχαριστήσει εκείνον που έφτασε πρώτος, τον διασώστη του ΕΚΑΒ. Μου είπαν το όνομά του, αλλά δεν ήξερα πως να τον βρω. Έτσι, έφτιαξα λογαριασμό στο Facebook για να τον βρω και να του στείλω μήνυμα, ότι αν δεν ήταν εκείνος τώρα δεν θα ήμουν εδώ…”
