Συλλέκτες μηνυμάτων

του Παντελή Μπουκάλα

 

Η διαφορά ενός πρωθυπουργικού διαγγέλματος από ένα μήνυμα είναι ενδυματολογική. Δεν σχετίζεται με το καθαυτό περιεχόμενο και τη γλώσσα που το υπηρετεί, αλλά με τη στολή του ρήτορα. Το περιεχόμενο είναι σταθερό, ένα κράμα παραινέσεων, αυτοεγκωμίων και ήπιων πατερναλιστικών επιτιμήσεων, με μια δυσδιάκριτη δόση αυτοκριτικής. Σταθερή και η γλώσσα, μελοδραματικά επίσημη, με το πρώτο ενικό πρόσωπο να επικρατεί άνευ αγώνος επί του πρώτου πληθυντικού. 

Η στολή όμως αλλάζει. Στο διάγγελμα είναι υποχρεωτικό το κοστούμι, άρα και η γραβάτα. Στο μήνυμα το σακάκι βγαίνει, ξεκουράζεται κρεμασμένο στον καλόγερο. Αν θα βγει και η γραβάτα εξαρτάται από τις συμβουλές των επικοινωνιολόγων, οι στυλιστικές προτάσεις των οποίων, όσον αφορά το γυαλί, αξίζουν πολύ περισσότερο από τις προτάσεις που συντάσσουν στο χαρτί οι λογογράφοι. Τα μανίκια του πουκάμισου, πάντως, μένουν στη θέση τους. Σηκωμένα, για να διαλαλούν το πάθος για δουλειά, εμφανίζονται σε προεκλογικές περιόδους.

Δεν είναι για χόρταση τα διαγγέλματα και τα μηνύματα, θα ’λεγε κάποιος γεννημένος τον καιρό που οι επικοινωνιολόγοι ήταν μια φήμη  για τον «γενναίο νέο κόσμο» πέρα από τον Ατλαντικό. Η επανάληψη τα φθείρει. Μειώνει τη σημασία τους, άρα και το μερίδιο στην τηλεθέαση. Εντάξει, την επομένη και τη μεθεπομένη όλοι οι υπουργοί θα θεωρήσουν χρέος τους να ξεκινήσουν κάθε ομιλία τους με τη φρασούλα «όπως είπε στο μήνυμά του ο πρωθυπουργός». Είναι μια συνήθεια που δεν κόβεται εύκολα. Να υποδείξει το πρέπον σέβας προς τον θεσμικά και κομματικά ανώτερο θέλει η φρασούλα μας. Καταλήγει όμως να επιβεβαιώνει πως ήταν λάθος μέγα των αμαρτιολόγων που δεν συμπεριέλαβαν την κολακεία στα «βαρέου τύπου» αμαρτήματα. Κι έπειτα, υπάρχουν πουθενά κάποιοι θεσμικά ή κομματικά ανώτεροι που να λειτουργούν σαν συλλέκτες κολακειών ή να έχουν αναθέσει σε έμπειρους κολακειογράφους τη συγκέντρωση των φράσεων θαυμασμού που τους απευθύνουν οι εξαρτημένοι κατώτεροί τους; 

Οι υπουργοί της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη θα προσδιορίσουν σίγουρα ως μεγάλη την επίδραση των πληθωριστικών πλέον πρωθυπουργικών μηνυμάτων. Υποχρεωμένοι είναι. Πόσες φορές, όμως, μπορούν οι τηλεθεατές να ανανεώσουν την εκβιασμένη αισιοδοξία τους ακούγοντας το κλισέ για την «τελική ευθεία», το «τελευταίο μίλι», το «φως στο βάθος του τούνελ» ή το «πιο βαθύ σκοτάδι πριν από την αυγή»; Εξουθενωμένοι, φέρνουν στο μυαλό τους το «ένα τσιγάρο δρόμος» των παλαιών. Και το μεταφράζουν σε ένα πακέτο.

Διαβάστε επίσης