Η τελευταία υπόθεση Λιγνάδη ταλάνισε την ελληνική κοινωνία και προβλημάτισε όλους μας για τα πρότυπά μας, για την ηθική μας, για τις αξίες μας και κυρίως για τους κινδύνους που ελλοχεύουν, ιδίως για τα παιδιά μας. Μια υπόθεση που μας προκάλεσε και που στη συνείδησή μας κρίθηκε και ως προς το τελικό δικαστικό αποτέλεσμα. Απαράδεκτο για τον νομικό μας πολιτισμό αλλά άκρως λογικό για τις κοινωνικές μας ευαισθησίες. Το δικαίωμα του συγκεκριμένου κατηγορούμενου, το τεκμήριο αθωότητας, ίσως παραβιάσθηκε μέσα από τον τρόπο που προβλήθηκε η υπόθεσή του. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πόσο δικαιούται ο εν λόγω κατηγορούμενος, που ακόμη δεν έχει δικασθεί από τον φυσικό του δικαστή, να διαμαρτυρηθεί με μη νομικές ενέργειες, για τα όποια δικαιώματα θεωρεί ότι παραβιάσθηκαν. Αναρωτιέμαι, αν όλοι όσοι τάσσονται στο πλευρό του Κουφοντίνα, θα υποστήριζαν και τα δικαιώματα του Λιγνάδη σε περίπτωση που ο τελευταίος επέλεγε την οδό της απεργίας πείνας προς επίρρωση των θέσεών του.
Το δικαιικό μας σύστημα δίνει τις λύσεις και προστατεύει τον οποιονδήποτε πολίτη θεωρεί εαυτόν αδικημένο. Τουλάχιστον, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Τα Δικαστήρια πολλές φορές δικαιώνουν πολίτες που έχουν προσφύγει, αποδεικνύοντας ότι το κράτος και η διοίκηση, όπως εκφράζεται μέσα από τα αρμόδια όργανά της, έχουν υποπέσει σε σφάλματα μέσω λανθασμένων αποφάσεων, πράξεων και παραλείψεων. Ας φανταστούμε το υποθετικό σενάριο, αντί να προσφεύγουν άπαντες στη Δικαιοσύνη, να προτιμούν να επιλύουν τα όποια προβλήματα ανακύπτουν, μέσω της απεργίας πείνας.
Οπως, λοιπόν, όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα της δικαστικής προστασίας, έτσι και ο Κουφοντίνας έχει κάθε δικαίωμα να υποστηρίζει το όποιο δικαίωμά του θεωρεί ότι θίγεται. Εχει κάθε δικαίωμα να ζητεί αξιοπρεπή διαβίωση και ανθρώπινες συνθήκες κράτησης σε ένα σωφρονιστικό σύστημα που χρειάζεται άμεση βελτίωση. Εχει κάθε δικαίωμα να αναζητεί λύσεις, έστω και προσωρινής ελευθερίας, και ας γνωρίζουμε ότι έχει διαπράξει 11 δολοφονίες για τις οποίες ακόμη παραμένει αμετανόητος. Έχει κάθε δικαίωμα να χαμογελά μπροστά στη κάμερα και ας γνωρίζει ότι τον παρακολουθούν συνάνθρωποί μας που εξαιτίας του βιώνουν δράματα. Για όλα αυτά τα δικαιώματα, ο μόνος που μπορεί να αποφανθεί και να τα υποστηρίξει είναι η Δικαιοσύνη. Η απεργία πείνας, ως μέσο διεκδίκησης, ειδικά όταν γίνεται εκμεταλλεύσιμο πολιτικά, δεν τυγχάνει κοινωνικής αποδοχής.
* Ο Κωνσταντίνος Σβόλης είναι ιατρός/καρδιολόγος και δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Πατρέων.