Η ώρα της κρίσης...

Του Περικλή Νταβλούρου, καθηγητή Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών

Ένα σχέδιο αντιμετώπισης κρίσης ακολουθεί μια κλίμακα με τελευταίο σκαλοπάτι το κόκκινο. Όταν φτάνεις στο απευκταίο κόκκινο μοιραία κάποια πράγματα είναι μονόδρομος.

Μετατροπή κλινικών σε κλινικές covid, μετατροπή κλινών σε κλίνες ΜΕΘ, συστράτευση όλου του προσωπικού (ιατρικού, νοσηλευτικού, κτλ), σε ένα κοινό στόχο. Να περάσουμε τη φουρτούνα. Ας μην εθελοτυφλούμε, δεν είναι ώρα για φτηνό συνδικαλισμό. Σε μιας τέτοιας έκτασης βιολογική καταστροφή –την οποία βιώνει όλη η Ευρώπη- το προσωπικό δε θα είναι ποτέ αρκετό.

Αν οι ίδιοι οι ιατροί και οι νοσηλευτές τα παρατήσουν τώρα, τι θα συμβεί; Αν οι υπόλοιπες ειδικότητες ιατρών και νοσηλευτών αφήσουν μόνους τους ετούτη τη στιγμή παθολόγους, πνευμονολόγους και εντατικολόγους στη βάση επιχειρημάτων όπως: «δεν είναι δική μας δουλειά», «ας διόριζαν», «λάθος σχεδιασμός», «δεν άκουσα, δεν είδα», η κατάληξη θα είναι τραγική.

Κατά την ταπεινή μου άποψη η «ιδιορρυθμία» της ιατρικής ιδιότητας, είναι ότι ο ιατρός δεν είναι δημόσιος υπάλληλος. Δε «χτυπάει κάρτα», δε δέχεται «εντέλλεστε». Έχει επιστημονική και επαγγελματική αυτονομία ακόμα και στο δημόσιο νοσοκομείο κάνοντας ευσυνείδητα τη δουλειά του, δίχως ωράρια, δίχως δημοσιουπαλληλικές νοοτροπίες. Κανείς ιατρός δε μπορεί να εξαναγκαστεί να κάνει κάτι που δε πιστεύει, ή –για οποιοδήποτε λόγο- δε θέλει.

Και αν με κάποιο τρόπο εξαναγκαστεί, υπάρχει υψηλή πιθανότητα να μη το κάνει σωστά. Πρέπει λοιπόν πρωτίστως να το πιστεύει. Αλλά και να διαισθάνεται την κρισιμότητα των στιγμών. Καλώς ή κακώς κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες υπό την καθοδήγηση συναδέλφων μας πάντα, αναλαμβάνουν το βάρος του σχεδιασμού της αντιμετώπισης της κρίσης. Για τον οποίο θα κριθούν/με όταν έρθει η ώρα όμως.

Το να αναδειχθούν λάθη και να γίνουν διορθωτικές κινήσεις είναι φυσικά αυτονόητο. Η εκ των προτέρων όμως άρνηση συνεργασίας, η «προάσπιση συμφερόντων», η άσκηση συνδικαλισμού (στο κόκκινο…), η δημόσια διαμαρτυρία με «γενναία κείμενα» που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, οι υποτιθέμενες «κραυγές αγωνίας» και η αφ υψηλού κριτική, τούτη την ώρα δεν έχουν κανένα νόημα. Σε αυτό τον αγώνα οφείλουμε απέναντι στην κοινωνία να είμαστε όλοι μαζί.