1983: Όταν ακούγονταν περίεργα ... μουγκρητά μέσα από το δάσος της Στροφυλιάς!

Εξαιρετικές πληροφορίες για το δάσος της Στροφυλιάς, αναρτήθηκαν στην ομάδα του fb ΡΙΟΛΟΣ, από τον Ανδρέα Φουσκαρίνη:
[Το 1983 ένα μυστηριώδες βουητό/μουγκρητό, που προερχόταν από τη Λάμια (Λάμνη για τα καθ’ ημάς) της Στροφυλιάς, αναστάτωσε τη ζωή των κατοίκων των γύρω χωριών. Διατυπώθηκαν πολλές εικασίες, χωρίς όμως να βρεθεί πειστική εξήγηση. Στο κείμενο που ακολουθεί περιγράφεται με αρκετή δόση χιούμορ το συμβάν και τα ευτράπελα που το συνόδευαν. Έχει μεγάλη έκταση, αλλά αξίζει τον κόπο…]
……….
Η είδηση έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία: στη λίμνη Λάμια, στο Μετόχι της Αχαΐας, δίπλα στο περίφημο δάσος της Στροφυλιάς, τέρας ή κήτος, αγνώστου ταυτότητος και προελεύσεως, αποκλεισθέν εκεί δι’ άγνωστον λόγον και αιτίαν, αλλά και άγνωστον πώς, μουγκρίζει συνεχώς, υπόκωφα και παρατεταμένα, σε τακτά ανά τρίλεπτον διαστήματα και από ώρας έκτης απογευματινής έως και την ενάτη βραδινή. Μετά ησυχάζει μέχρι και το επόμενο απόγευμα, οπότε θα ξαναρχίσει το βιολί του τρομοκρατώντας με αυτό τον τρόπο τον αθώο και ανυποψίαστο κόσμο της περιοχής.
Μυστήριο καλύπτει το γεγονός αυτό. Κανένας δεν μπορεί να δώσει μία βέβαιη και ασφαλή εξήγηση του φαινομένου που εμφανίστηκε εντελώς ξαφνικά μία ζεστή ημέρα του περασμένου καλοκαιριού, όταν τίποτε δεν προμήνυε κάτι τέτοιο. Κάποιοι που έσπευσαν αμέσως να το μελετήσουν, ερευνητές της δεκάρας κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν κάθισαν πολύ εκεί, γιατί δεν τους το επέτρεπε ο φόβος που αισθάνονταν στο άκουσμα του αποτρόπαιου αυτού και απόκοσμου μουγκρητού. Εξαφανίστηκαν αμέσως και έτσι το φαινόμενο αυτό εξακολουθεί και παραμένει ακόμη ανεξερεύνητο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια τους ιθαγενούς πληθυσμού και των επισκεπτών τους, που, ειρήσθω εν παρόδω, τώρα τελευταία έχουν αυξηθεί υπέρ το δέον και μπορεί να αντέξει ο τόπος χωρίς να δημιουργηθούν δυσεπίλυτα προβλήματα.
Παρά ταύτα δεν ήταν λίγοι όλοι εκείνοι που θέλησαν να πουν τη γνώμη τους για το γεγονός και να δώσουν τη δική τους εκδοχή, παρόλο που δεν ήξεραν τι συμβαίνει πραγματικά. Κουβέντα να γίνεται. Έτσι, όπως συμβαίνει πάντοτε, ή σχεδόν, σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό που σας περιέγραψα στον πρόλογο αυτού του κειμένου, δεν ήταν η μόνη εκδοχή που διαδόθηκε ταχύτατα στο πλήθος ή τουλάχιστον δεν ήταν η μόνη που έγινε αμέσως πιστευτή από ευρύτατα στρώματα του ντόπιου πληθυσμού της Ηλείας και της Αχαΐας. Κατ’ άλλους, φυσιοκράτες και οικολόγους, κατά κύριο λόγο, δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο που πρέπει να το ξεδιαλύνουν επιστήμονες ή θεολόγοι, αλλά εδώ, είπαν με πλήρη βεβαιότητα, υποκρύπτεται κάποια άγνωστη σ’ εμάς ιδιοτροπία του φυσικού περιβάλλοντος, γεωλογικό δηλαδή και μόνον φαινόμενο που εξαναγκάζει το στάσιμο νερό της λίμνης να κελαρύζει υπογείως, σαν μυστικό ρυάκι, και το κελάρυσμα αυτό είναι που φτάνει αλλοιωμένο στην ακοή των φοβισμένων κατοίκων της περιοχής και τους δίνει την εντύπωση μουγκανητού πεινασμένης ή και ετοιμόγεννης αγελάδας. Πιθανόν, έλεγαν οι άθλιοι αυτοί, αυτό το φαινόμενο του κελαρύσματος να είναι η κύρια αιτία, γιατί δευτερεύουσες υπάρχουν πάντα, των ισχυρών σεισμών των τελευταίων ημερών που ισοπέδωσαν τα γύρω χωριά και τρομοκράτησαν με τη σειρά τους αυτούς τους αγαθούς κατοίκους.
Μία Τρίτη εκδοχή, ελάχιστα πιθανή κατά τη γνώμη μου, την αναφέρω όμως, γιατί έτσι πρέπει να κάνω, φέρνει ως δημιουργό του φαινομένου της αγία Αθανασία του Αιγάλεω (μεγάλη η χάρη της!), η οποία κατάγεται από το παρακείμενο χωριό της Μανωλάδας και η οποία, για να αποφύγει ενδεχόμενη δικαστική δίωξη για εξαπάτηση αφελών και θρησκόληπτων φανατικών ανθρώπων, προσπαθεί να εκφοβίσει τεχνηέντως το χριστεπώνυμον πλήρωμα του Κάμπου ώστε να της συμπαρασταθεί δυναμικά στις δύσκολες περιστάσεις του εν τω κόσμω τούτω βίου της και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά ή και για να αποκομίσει, είπαν κάποιοι, κάποια σημαντικά οφέλη, γεγονός εντελώς ανυπόστατο, κατά τη γνώμη μου, με την αναγκαστική, λόγω φόβου, απομάκρυνση των χωρικών από τα πλούσια εκείνα μέρη.
Τέταρτη εκδοχή, την οποία υποστήριζαν εκείνοι που βλέπουν παντού συνομωσίες διαφόρων κύκλων που αποβλέπουν πάντοτε στην υποδούλωση του αδούλωτου λαού μας: η εξυπηρέτηση εν προκειμένω ισχυρών στρατιωτικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων και συμφερόντων κάποιας μεγάλης δύναμης που μας έχει βάλει στο μάτι τελευταία. Εδώ αναφέρονται ξεκάθαρα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, των οποίων αμφισβητήθηκε τον τελευταίο καιρό το αναφαίρετο κυριαρχικό τους δικαίωμα επί της οιονεί αποικίας των, της καλουμένης Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Ορθοδόξων Καθολικώς Διαμαρτυρομένων. Η έρευνα, σε αυτό το σημείο, είναι υποχρεωμένη, επιστρατεύοντας όλους τους αυτόχθονες και μη Σέρλοκ Χολμς, να αναζητήσει τη λύση του μυστηρίου στις υπόγειες και επίγειες διασυνδέσεις και παρεμβάσεις διεθνών κατασκόπων και γηγενών συνεργατών τους, οι οποίες έχουν ως στόχο, προφανώς, να τορπιλίσουν τις διαβουλεύσεις για την κατάργηση των ξένων βάσεων στη χώρα. Τεκμήριο ενισχυτικό αυτής της άποψης είναι το γεγονός ότι μία ή δύο από αυτές τις βάσεις βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την εν λόγω λίμνη. Επιπλέον διαδόθηκε ευρύτατα και έγινε αμέσως πιστευτό από το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού ότι, όσες φορές στο παρελθόν ακούστηκε αυτό το μουγκρητό, ακολούθησε μία μεγάλη φυσική ή άλλη καταστροφή στην περιοχή. Η κινδυνολογία αυτή, γιατί περί αυτού πρόκειται ακριβώς, έπιασε τόπο την ίδια κιόλας στιγμή που εμφανίστηκε, γιατί την ενίσχυσαν και κάποιες αναμνήσεις των παλαιοτέρων που υποστήριζαν πως έτσι έγιναν τα πράγματα ακριβώς, σε σημείο τέτοιο μάλιστα που όλοι να ζητούν με επιμονή να σταματήσουν στη στιγμή οι διαβουλεύσεις και όχι τα μουγκρητά που δεν είμαι και σίγουρος ότι πρόκειται για μουγκρητά.
Κατά μία άλλη εκδοχή, που όμως δεν διερευνήθηκε ακόμη από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, λόγω καθολικής απεργίας των μελών της και έλλειψης πιστώσεων, υπήρχε, έλεγαν κάποιοι, εκεί, παλιά, άγνωστο πόσα χρόνια πριν, πόλη ή οικισμός που βυθίστηκε ξαφνικά αύτανδρη κι έτσι δημιουργήθηκε η λίμνη μέσα σε μία νύχτα και γι’ αυτό ο τόπος, λένε, κρατάει, κατά τη λαϊκή έκφραση και αντίληψη, περιέχει δηλαδή φαντάσματα και υπερφυσικές δυνάμεις που αποφάσισαν να κάνουν σήμερα φανερή την έως τότε κρυφή παρουσία τους στο χώρο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η λίμνη φέρει το όνομα αρχαίου τέρατος, της περίφημης Λάμιας που έκλεβε τα μωρά των γυναικών. Μα Λάμια έλεγαν και την πιο όμορφη γυναίκα του τέταρτου αιώνα προ Χριστού, προσπάθησα να πω, τη διάσημη εταίρα και ερωμένη αγαπημένη του Δημήτριου του Πολιορκητή, που ένα πολύ μεγάλο μέρος από τα ανυπολόγιστα κέρδη που αποκόμισε από τη μακροχρόνια άσκηση του θεάρεστου επαγγέλματός της τα διέθεσε σε αγαθοεργίες και στη μετακίνηση στα ενδότερα της Πελοποννήσου πατρίδας της, της Σικυώνας, για το φόβο των πειρατών. Πώς θα μπορούσε λοιπόν το όνομα μιας τόσο σπουδαίας γυναίκας να δίνεται σε λίμνη για κακό; Αλλά κανένας δεν μου έδωσε καμία σημασία.
Έκτη και τελευταία εκδοχή που όμως δεν την αποδέχτηκε κανείς, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, να είναι δηλαδή όλα μία φάρσα, με κάποιο κρυμμένο, ίσως, μικρόφωνο κάπου στο δάσος ή μέσα στα λιγοστά νερά της λίμνης, των αγνών κατοίκων της περιοχής που φημίζονταν πάντοτε για τον φιλοπαίγμονα χαρακτήρα τους, με απώτερο στόχο, ενδεχομένως που όμως δεν ομολογείται από κανέναν, τη μετατροπή της λίμνης αλλά και του δάσους ολόκληρου σε εύφορα χωράφια και γραφικά οικόπεδα για τη βελτίωση των συνθηκών και της ποιότητας της ζωής τους.
Γεγονός αναντίρρητο ότι μπερδεύτηκα, οι τόσες εκδοχές, αντί να επιλύουν, το περιπλέκουν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα κι εγώ δεν ήμουνα ποτέ καλός στα Μαθηματικά ώστε να λύνω εύκολα τόσο δυσεπίλυτα προβλήματα. Παρά ταύτα όμως αποφάσισα να το διερευνήσω κι εγώ, όσο μου το επέτρεπαν βέβαια οι πενιχρές δυνάμεις που διέθετα τότε. Έχοντας κατά καιρούς λοιπόν εντρυφήσει με πάθος ανομολόγητο στις σκοτεινές και φωτεινές σελίδες της αρχαίας αλλά και της νεότερης Ιστορίας των Ελλήνων, προβληματίστηκα πολύ με το όνομα που δόθηκε σε ανύποπτο καιρό στη λίμνη και που το φέρνουν συνήθως, εκτός από τη σπουδαία εταίρα και ένα είδος νεότερων νεραϊδικών θηλυκού γένους και βλέποντας πόσο απίθανο θα ήταν να ίσχυε η πέμπτη εκδοχή, έκλινα τελικά, μετά από πολύ σκέψη, δεν το κρύβω, προς την πρώτη, αφού τόσοι πολλοί άλλωστε υποστήριζαν με πάθος και πειστικότητα ότι είχαν ακούσει πολλές φορές το μουγκρητό που η θαυμαστή μυθοπλαστική ικανότητα του λαού είχε πιστοποιήσει ήδη ότι ήταν γεγονός για το οποίο δεν ήταν δυνατόν να προβάλλει κάποιος αντιρρήσεις, όπως είχε δημιουργήσει και στο παρελθόν πολλές τέτοιες ιστορίες που δέχονταν όλοι δίχως έλεγχο. Εξάλλου και η, ομολογουμένως, μυστήρια γραφικότητα του χώρου συντελούσε τα μέγιστα στην άκριτη αποδοχή τέτοιων φαντασιώσεων.
Ξεκίνησα το μεσημέρι της πρώτης Κυριακής που ακολούθησε, μετά από ένα πραγματικά λουκούλλειο γεύμα, να δω τα πράγματα από κοντά και να τα μελετήσω με την ησυχία μου, αν υπάρξει βέβαια τέτοια. Έφτασα τελικά, αφού περιπλανήθηκα αρκετά θαυμάζοντας τις ομορφιές του τόπου, που ήταν όντως θαυμαστές, έφτασα λοιπόν την ώρα που ο ήλιος, δαφνοστεφής, όπως το συνήθιζε πάντα, εδώ και εκατοντάδες αιώνες, ετοιμαζόταν να βουτήξει αμέριμνος στα βαθυπράσινα νερά του Ιονίου, που σε μερικά σημεία, πολύ λίγα ευτυχώς, τα ασχήμιζαν μικρές μαύρες κηλίδες πετρελαίου και πλαστικά σκουπίδια. Φτάνοντας λοιπόν στη Λάμια, διαπίστωσα πως και άλλοι, μερικές χιλιάδες ίσως, είχαν κάνει την ίδια με μένα σκέψη και είχαν συρρεύσει στην περιοχή, με την επιθυμία να απολαύσουν το γεγονός αυτό από κοντά παρά το φόβο για το άγνωστο που φώλιαζε στις καρδιές τους και τους βασάνιζε λίγο, όμως προσπαθούσαν όλοι να μην το δείχνουν. Μαζί τους κι εγώ.
Ομολογουμένως, με εξέπληξε η ησυχία και η τάξη που επικρατούσε εκεί, παρά την απίστευτη κοσμοσυρροή και που οφειλόταν, όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων, στα πολλά αστυνομικά όργανα που είχαν επιφορτισθεί με αυτό το καθήκον, αλλά και στον ενδόμυχο φόβο για την ύπαρξη του τέρατος που ένιωθε, αλλά δεν το έλεγε ούτε στον πνευματικό του το συγκεντρωμένο πλήθος. Ολόκληρη η αστυνομική δύναμη Ηλείας, Αχαΐας και Ζακύνθου επέβαλλε σε όλους, με τις χαρακτηριστικές κινήσεις των τροχονόμων που είχε στη διάθεσή της, το άνετο και στοιχισμένο παρκάρισμα των οχημάτων στις κατάφυτες όχθες της λίμνης, στα κενά, για την ακρίβεια, που άφηναν τα δένδρα και η άλλη βλάστηση μεταξύ τους, και ιδιαίτερα στο σημείο που τελείωνε το φημισμένο δάσος της Στροφυλιάς, προσέχοντας, είναι αλήθεια, να μην καταστραφούν τα υπεραιωνόβια κωνοφόρα δένδρα, όσα είχαν απομείνει βέβαια γλιτώνοντας από την αξιοθαύμαστη και αξιολάτρευτη έφεση των χωρικών για απόκτηση χωρίς χρήματα γόνιμης και αποδοτικής ιδιοκτησίας.
Το πλήθος είχε παραταχθεί μπροστά από τα χιλιάδες οχήματα που είχαν σταθμεύσει εκεί, και ήταν αυτά κάθε είδους, μεγέθους, ιπποδυνάμεως και σχήματος, αυτοκίνητα, τρίκυκλα, δίκυκλα, λεωφορεία, φορτηγά, αγροτικά, τρακτέρ, σκαπτικά και άλλα οχήματα κάθε είδους, με τα οποία είχαν συρρεύσει όλοι από το πρωί σχεδόν προκειμένου να ακούσουν το φαινόμενο, ενώ ανάμεσά τους, στα διάκενα των στοιχίσεων, εκινούνταν, με θαυμαστή ευκινησία και επιδεξιότητα, μυριάδες μικροπωλητών όλων των προϊόντων που μπορεί να βάλει ο νους των ανθρώπων και οι οποίοι είχαν καταφθάσει από τα πιο απίθανα σημεία της επικράτειας. Δεξιά και αριστερά του παραταγμένου πλήθους ήταν, παραταγμένη επίσης, ισχυρή δύναμη πεζικού, αεροπορίας, ναυτικού, χωροφυλακής, προσκόπων καθώς και αντιπροσωπευτικά τμήματα άλλων μικρότερων σωμάτων, ως πλαγιοφυλακή, εξόχως οπλισμένοι όλοι, για να προφυλάξουν τους συγκεντρωθέντες από ενδεχόμενη επίθεση του κήτους, αν αυτό υπήρχε πράγματι, ως έλεγαν (ποιος ξέρει την αλήθεια άραγε πραγματικά και σε βάθος;), ενώ πίσω τους ακριβώς οι τροχονόμοι συνέχιζαν να δίνουν τις δέουσες εντολές σε εκείνους που έφταναν καθυστέρηση.
Ήταν ένα είδος τελετής, γιορτής, παρέλασης, έκθεσης, όπως θέλετε πέστε το, που οργανώθηκε ξαφνικά και εκ του προχείρου, πρόλαβαν όμως οι οργανωτές να ειδοποιήσουν γρήγορα όλους εκείνους που νόμιζαν ότι έπρεπε να παρευρεθούν και το λαό, βέβαια, γιατί χωρίς αυτόν τι έχει πια αξία στον καιρό μας; Σε ποιον θα επιδείξουμε τη δύναμή μας ή τα πλούτη μας, ποιον θα χαϊδέψουμε, σαν να είναι παιδί κακομαθημένο που χρειάζεται προστασία ώστε να υποκλέψουμε εύκολα και με το αζημίωτο στην ψήφο του, όταν θα έρθει η ώρα των εκλογών; Εγώ μόνο δεν πήρα είδηση τι γινόταν γιατί μετά το μεσημεριανό φαγητό και μέχρι να φτάσω στη Λάμια περπατούσα αμέριμνος θαυμάζοντας το υπέροχο τοπίο του Κάμπου της Ηλείας. Γι’ αυτό και η έκπληξη για όλη αυτή την ετοιμασία.
Οι τροχονόμοι, με εντολή των οργανωτών της εκδήλωσης, να η σωστή λέξη που δεν μου ερχόταν πριν στο νου, είχαν φροντίσει για τα πάντα, ακόμη και που θα καθόταν ο καθένας ώστε να απολαύσει απερίσπαστος το θέαμα, ή το άκουσμα, που είναι και το πιο σωστό. Μπροστά μπροστά είχαν φροντίσει να καθίσουν οι επίσημοι, εκατοντάδες που δήλωναν μια ιδιότητα, κατά τη σειρά του αξιώματος του καθενός, βαρείς, σκεπτικοί και περίλυπο έως θανάτου, καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι, κατά τη λαϊκή έκφραση, περιμένοντας με απίστευτη στωικότητα και το καλό και το κακό. Αφού μπήκαμε στο χορό πρέπει να χορέψουμε, σκέφτονταν οι περισσότεροι, αγωνιούσαν όμως όσο κανένας άλλος για το τι επρόκειτο να γίνει και για το οποίο δεν γνώριζε ακόμη τίποτα κανείς. Πίσω και παντού, δεξιά και αριστερά, στοιχισμένο και αυτό σε ευθείες γραμμές που έπιαναν ολόκληρη σχεδόν την έκταση που προσφερόταν για αυτό, το πλήθος, αμέτρητοι άνθρωποι κάθε φύλου και ηλικίας, που αυτή τη στιγμή κρατούσαν ακόμη και την αναπνοή τους μήπως ακουστεί κάτι μέσα από τα νερά και το χάσουν. Μερικοί τέντωναν τα κεφάλια τους, προσπαθώντας να δουν πάνω από τα κεφάλια αυτών που βρίσκονταν πιο μπροστά, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο και κουράστηκαν γρήγορα. Έτσι αρκέστηκαν στο άκουσμα μόνο γι’ αυτό και δεν ακουγόταν κανένας άλλος ήχος. Λίγο πιο μπροστά από τους επίσημους, στα νερά σχεδόν της λίμνης, βρίσκονταν τρεις αγροτικοί γιατροί, ένας παθολόγος και ένας καρδιολόγος για να πιάσουν αμέσως το σφυγμό του κήτους, αν υπήρχε κήτος βέβαια, και να τον συντονίσουν με εκείνον του πλήθους. Δίπλα τους ακριβώς ο ενδοξότερος εκδοροσφαγέας της περιοχής, φορώντας γαλότσες μήπως παραστεί ανάγκη να βουτήξει μέσα στα νερά. Τούτος καραδοκούσε για να το πιάσει, αυτή ήταν η εντολή, να το σκοτώσει κι ύστερα να το γδάρει. Του είχαν τάξει ως αμοιβή το δέρμα του τέρατος κι αυτός, με τη σειρά του, το είχε τάξει στην ευτραφή του σύζυγο προς την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έτρεφε τα ευγενέστερα των συναισθημάτων, για να το κάνει ένα θαυμάσιο και σπάνιο παλτό και να θαμπώσει έτσι φίλες ή εχθρές με την πρωτοτυπία του νεοαποκτηθέντος δέρματος.
Δεν θα είχε περάσει πολλή ώρα, από τη στιγμή που έφτασα στη λίμνη, κατάκοπος από το δρόμο και κατάπληκτος από την απρόσμενη συνάθροιση που έβλεπαν τα μάτια μου, και είχε ήδη να δημιουργείται ένα τεράστιο πρόβλημα: πού θα στάθμευαν τα οχήματα που συνέχιζαν να καταφθάνουν κάθε ώρα και στιγμή, δίχως διακοπή, αφού είχαν κατακλυσθεί πια τα πάντα, κάθε χώρος που είχε μείνει ελεύθερος ως τότε και επιπλέον πού θα παρατάσσονταν οι επιβάτες τους; Να τους διώξουν δεν γινόταν, δεν ήταν πρέπον γιατί θα το εύρισκαν μπροστά τους στο μέλλον, την επίσης μυστική ώρα της κάλπης. Μετά από σύντομη συνεννόηση των ισχυρότερων από τους επίσημους και του συνόλου των μελών της οργανωτικής επιτροπής αποφασίστηκε, στη σύντομη σύσκεψη που ακολούθησε και κατά την οποία δεν κρατήθηκαν από κανέναν πρακτικά, για να μην μάθουμε ποτέ, ίσως, ποιος έριξε πρώτος την ιδέα, αποφασίστηκε, λέω, να καθαριστεί ένα μικρό σχετικά τμήμα του δάσους από τα άχρηστα στην παραγωγή και την οικονομία κωνοφόρα δένδρα για να μπορέσει με αυτό τον τρόπο να τακτοποιηθεί με άνεση ολόκληρο το πλήθος που είχε συρρεύσει εκεί, ανθρώπων και τροχοφόρων.
Στη στιγμή επιστρατεύτηκε λοιπόν λόχος νεαρών ξυλοκόπων που, με ενθουσιασμό και πάθος ανομολόγητο, που συγκινούσε βαθιά τις ευαίσθητες ψυχές των παρευρισκόμενων, τα περισσότερα δένδρα του δάσους, το οποίο εξαφανίστηκε, εν ριπή οφθαλμού, από το πρόσωπο της γης, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος του. καμιά δεκαριά οικολόγοι του κινήματος των πράσινων και άλλοι τόσοι άλλων γνωστών και άγνωστων οργανώσεων για την προστασία της φύσης, που προσπάθησαν απεγνωσμένα να εμποδίσουν την πλήρη καταστροφή του πράσινου πνεύμονα της βόρειας Ηλείας και της δυτικής Αχαΐας με το κορμί τους το πλήρωσαν πολύ ακριβά, κατεσφάγησαν ανηλεώς από το αγριεμένο πλήθος, θυσία πραγματική στο βωμό του καθήκοντος, αλλά και των νέων τάσεων για τη συνεργασία οικονομίας και φυσικού περιβάλλοντος για το κοινό καλό και την ανάπτυξη του τόπου. Η ημέρα αυτή έμεινε πλέον στην Ιστορία ως ο Εσπερινός της Στροφυλιάς , κατά μίμηση, προφανώς, του γνωστότερου Σικελικού Εσπερινού. Με το πέσιμο κάθε δένδρου ηχούσαν ασταμάτητα αλλά χαρμόσυνα οι καμπάνες των εκκλησιών των γύρω χωριών, ενώ άγημα του πυροβολικού που μόλις είχε καταφθάσει από τη Θήβα για την ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και τάξεως έριξε δώδεκα κανονιοβολισμούς για να εορτασθεί δεόντως το σπουδαίο αυτό γεγονός που, σε ανάμνησή του, θα καθιερώσουν οι ιθαγενείς κάτοικοι του τόπου μεγάλη εμποροπανήγυρη διάρκειας μιας εβδομάδας.
Με τέτοιες συνθήκες που επεκράτησαν στην περιοχή αντιλαμβάνεται ο καθένας πόσο δύσκολο θα ήταν να συνεχίσω την έρευνα που δεν πρόλαβα καν να αρχίσω. Οι επίσημοι, οι μόνοι που θα είχαν να πουν κάτι υπεύθυνα και σοβαρά, σφράγισαν ερμητικά τα χείλη τους, σαν σφίγγες, ενώ το πλήθος δεν είχε καιρό για χάσιμο. Άλλα το απασχολούσαν, πιο σοβαρά και πιο σπουδαία. Έτσι παραιτούμενος κι εγώ από τον σκοπό για τον οποίο είχα έλθει εδώ, πλησίασα τη λίμνη, όσο μου ήταν δυνατόν, και περίμενα να δω τι πρόκειται να γίνει. Εκατοντάδες φωτορεπόρτερ όπλιζαν εκείνη τη στιγμή τις πανάκριβες μηχανές τους για να απαθανατίσουν την πιθανή εμφάνιση του κήτους, ενώ μεγάλος αριθμός δημοσιογράφων και ανταποκριτών ελληνικού και ξένου τύπου στο νεοϊδρυθέν, γι’ αυτό το λόγο, κέντρο τύπου, περίμεναν με αγωνία να μεταδώσουν πρώτοι την είδηση στα πέρατα του κόσμου.
Δυστυχώς, το τέρας δεν εμφανίστηκε ούτε την ημέρα εκείνη, ούτε την επομένη, ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Νεότερες ανακοινώσεις του Υπουργείου Τύπου μιλούσαν για υπόγεια ρεύματα αέρος ή ανθρώπων, δεν κατάλαβα καλά, που εμπόδισαν το γεγονός να πραγματοποιηθεί. Οι φωτορεπόρτερ, μην ξέροντας πλέον τι να κάνουν εκεί, στο μέρος των μυστηρίων που δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ, φωτογράφιζαν ο ένας τον άλλο, για να περάσει η ώρα τους, για να μη μείνουν λευκές σαν χιόνι οι πρώτες σελίδες των εφημερίδων τους, κι ακόμη τους επίσημους, το πλήθος, τα οχήματα και τα νεκρά δένδρα που βρίσκονταν στο έδαφος περιμένοντας να μετατραπούν σε ακριβή ξυλεία και κάρβουνο για τις ψησταριές της χώρας, σαν μια φρικιαστική εικόνα βιβλικής καταστροφής.
Το μυστήριο του δάσους της Στροφυλιάς δεν διαλευκάνθηκε λοιπόν ποτέ, ούτε από μένα ούτε και από κανέναν άλλο. Το δάσος όμως που καταστράφηκε εντελώς εκείνη την ημέρα ανήκει πλέον στις σκοτεινές πτυχές της Ιστορίας όπου είναι καταγραμμένο με κάθε λεπτομέρεια, με ακρίβεια και συνέπεια επιστημονική και συγχρόνως ασφαλές και προφυλαγμένο από οποιαδήποτε άλλη, μελλοντική καταστροφή. Γιατί, πώς να καταστρέψεις κάτι που δεν υπάρχει πια; Εκεί και μόνον εκεί μπορεί να το αναζητήσει κανείς και θα το βρει εύκολα και ακέραιο, όπως ακριβώς την Ιφιγένεια μετά την υπό του μάντη Κάλχα ανεπίτρεπτη θυσία της στο βωμό της φιλοπατρίας. Κι εγώ, βαρύθυμος και κατηφής, αποφάσισα να εγκαταλείψω στο μέλλον κάθε ερευνητική αποστολή και να γίνω, όπως άλλωστε μου αξίζει, αλλά δεν το παραδέχτηκα ποτέ, γελωτοποιός των αιθεροβαμόνων κατοίκων του ιοστεφούς άστεως και των προυχόντων τους. Ω πόσο μεγάλη προμηνύεται η ζημιά της επιστήμης στο μέλλον! Αλλά είμαι και παραμένω αμετάπειστος!
(Περιοδικό Διάλογος Λεχαινών, τεύχος 19-20, Σεπτέμβρης 1983).