Η αλήθεια είναι πως η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, περί «προοδευτικής διακυβέρνησης», προκάλεσε πολλές αναταράξεις στον ευρύτερο πολιτικό χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς.
Ενός πολιτικού χώρου, που με κορμό το ΠΑΣΟΚ, άσκησε την εξουσία για πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Τώρα, έχει αλλάξει την «αιχμή του δόρατος», αλλά βρίσκεται κάπως ζαλισμένη «στα σκοινιά» παρακολουθώντας μάλλον αμήχανα την πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η αλήθεια είναι πως λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν, την χαρτογράφηση των υδάτων για έναν ειλικρινή διάλογο στις τάξεις του δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου. Οι απόψεις είναι πολλές και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες, «κυλάει ακόμα αίμα» στα κόμματα που τον απαρτίζουν, καθώς και οι «στρατηγοί» παρουσιάζονται πολλοί περισσότεροι από τους «στρατιώτες». Και εδώ που τα λέμε και η Ιστορία δεν είναι σύμμαχος: ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1956 κατάφερε να ενώσει το δημοκρατικό κέντρο της εποχής και παρότι κέρδισε τις εκλογές, έπεσε θύμα του περιβόητου «τριφασικού» εκλογικού νόμου που είχε κόψει και ράψει στα μέτρα της η ΕΡΕ. Φυσικά την επομένη των εκλογών η τότε «Δημοκρατική Ένωση» σκόρπισε στους πέντε ανέμους.
Και αν τα προτάγματα του «τι πρέπει να κάνει η κεντροαριστερά» για να αποτελέσει αντίπαλο δέος, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι δυσδιάκριτα και δαιδαλώδη, εκείνα που ΔΕΝ πρέπει να κάνει είναι μάλλον πιο σαφή. Με άλλα λόγια δεν πρέπει να αναλωθεί σε σκιαμαχίες κομματικών γραμμών, παρατάξεων και τάσεων. Δεν πρέπει να στήσει δήθεν διαλόγους και διαβουλεύσεις με προαπαιτούμενα και οφίκια. Η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται σήμερα για «οπτικές γωνίες». Ψάχνει απεγνωσμένα για λύσεις και απαντήσεις. Δεν αποζητά «οράματα και διακηρύξεις», αλλά καθαρά βλέμματα.
Και κυρίως δεν πρέπει να οικοδομήσει μια πρόταση εξουσίας με μοναδικό σκοπό την έξοδο της από την ιδιότυπη πολιτική της έρημο αλλά και το «γινάτι» της να ηγηθεί. Η «έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα» για την κατάληψη της εξουσίας δεν θα είναι επαρκής και αναγκαία συνθήκη για να της προσδώσει την συγκολλητική δύναμη που σήμερα δεν έχει, αλλά πασχίζει τόσο πολύ να βρει.
Αν και η ίδια η συζήτηση είναι πολύ δύσκολο έστω και να πραγματοποιηθεί, η «αναζωπύρωση» μιας τέτοιας κουβέντας, προσθέτει νέο ενδιαφέρον στο πολιτικό παιχνίδι. Τα πρόσωπα και οι προγραμματικές συμφωνίες μπορεί να δώσουν ανάσα σε ένα χώρο πολλαπλώς τραυματισμένο.
Θα ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις τους ή θα επιτρέψουν την συνέχιση του υγιεινού περίπατου του Κυριάκου Μητσοτάκη;
*Ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση
