Ελάχιστοι είναι αλήθεια είναι όσοι λυπούνται με την αναχώρηση του 2020. Και αν αφαιρέσει κανείς , όλους εκείνους που συσχέτισαν την χρονιά που φεύγει, με την επέκταση της οικογένειας τους, σχεδόν κανείς δεν υπάρχει που να συνδέει το 2020 με κάτι θετικό. Και τι δεν συνέβη σε παγκόσμιο επίπεδο τους τελευταίους δώδεκα μήνες.
Η ισοπεδωτική επέλαση της πανδημίας, άλλαξε μονομιάς τον μέχρι τώρα τρόπο ζωής, προσθέτοντας στην ημερήσια ρουτίνα μας όλο και περισσότερους περιορισμούς. Οι θάνατοι του Κόμπε Μπράιαντ και του Ντιέγκο Μαραντόνα, αποτέλεσαν χτυπήματα σε ένα «ραγισμένο καθρέφτη» ενός κόσμου που έχοντας χάσει τον προσανατολισμό του, απώλεσε και σύμβολα που αν μη τι άλλο αποτελούσαν σημεία αναφοράς.
Σε διεθνές επίπεδο, μόλις τις τελευταίες μέρες το Brexitθα αποκτήσει την τελική του μορφή, δικαιώνοντας την πολιτική του «εκκεντρικού» Μπόρις Τζόνσον. Από την άλλη, στην δική μας γειτονιά, ο Ερντογάν δεν δείχνει να εγκαταλείπει την μεγαλομανία του, με την ανοχή του ΝΑΤΟ και των Ευρωπαίων εταίρων. Ιδιαίτερα σε μια εποχή που στο σύνολο της ελληνικής κοινής γνώμης είχε αναπτυχθεί μια ψυχολογία «κυρώσεων προς την Τουρκία» οι οποίες όμως δεν ήρθαν ποτέ. Οι ανακοινώσεις του προέδρου Μακρόν στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ,γραμμένες στα Ελληνικά μοιάζουν με μακρινό ανέκδοτο… Και στο εσωτερικό όμως η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη. Η κυβέρνηση της ΝΔ, ακόμα και τώρα, συνεχίζει να ξοδεύει το πολιτικό της κεφάλαιο στην ανεπιτυχή αντιμετώπιση της πανδημίας και μετά τους εμβολιασμούς των πολιτικών αξιωματούχων, προετοιμάζεται για την «φιέστα» της Γιάννας Αγγελοπούλου για το 2021. Η μήπως σκοπεύει και σε ένα εκλογικό αιφνιδιασμό; Την στιγμή μάλιστα, που η κεντροαριστερά στο σύνολό της δεν μπορεί να αρθρώσει κουβέντα, για πιθανή εναλλακτική προοδευτική πρόταση εξουσίας, συντηρώντας ένα σημαντικό κοινωνικό κομμάτι στην πολιτική «αγκαλιά» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Επιπλέον το 2020, αναβλήθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2020 στο Τόκιο αλλά και το Ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου, αθλητικά γεγονότα που συγκεντρώνουν παραδοσιακά τα βλέμματα της φίλαθλης και μη κοινότητας. Για να μην είμαστε όμως και άδικοι , η απέναντι όχθη του Ατλαντικού, έδωσε το «καλό νέο» με την ήττα του Ντόναλντ Τράμπ, από τον Τζο Μπάιντεν. Ο Μπάιντεν που με μια υποδειγματική προεκλογική εκστρατεία, κατάφερε κάτι που προ κορωνοϊού έμοιαζε αδύνατο, ενώνοντας πρωτίστως το κόμμα του. Η 3η Νοεμβρίου , αναμφίβολα είναι μια ημερομηνία που ο Τράμπ, δεν θα θυμάται με αγάπη , καθώς ακόμα στην ουσία δεν παραδέχεται την απώλεια της προεδρικής εξουσίας, δίνοντας την εικόνα ενός κακομαθημένου παιδιού που κλείστηκε στο δωμάτιο του, επειδή του πήραν το παιχνίδι του.. Λησμονώντας τις παλινωδίες του στην αντιμετώπιση του ιού που κόστισαν και κοστίζουν την ζωή σε χιλιάδες Αμερικανούς ημερησίως, αλλά και την υποδαύλιση του ρατσιστικού μίσους που επιχείρησε στα πλαίσια της δολοφονίας του GeorgeFloyd,ζώνοντας στις φλόγες ολόκληρες πόλεις των ΗΠΑ.
Το 2020 όμως έφτασε στο τέλος του. Το ζήτημα είναι να πάρει για την ανθρωπότητα τα αρνητικά του, μαζί του. Να υποχωρήσουν διεθνώς οι ανισότητες, η πολιτική να κερδίσει την οικονομία και τις «αγορές», η επιστήμη να επικρατήσει της ανοησίας και της ακατάσχετης εξυπνακίστικης συνωμοσιολογίας. Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία να καταστούν μειοψηφικές τάσεις και επιτέλους να δομηθεί μια κοινωνία με περισσότερη ανοχή στην διαφορετικότητα. Όλα είναι στο χέρι μας. Και με τις δράσεις μας θα το καταφέρουμε.
Ευτυχισμένο το 2021!
*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
