“Δύσκολα Χριστούγεννα ήταν τότε που μικρός είχα αρρωστήσει, τον μήνα Νοέμβριο, την περίοδο που μαζεύαμε ελιές στο χωριό, κι ήμουν 4 μήνες μέσα στο σπίτι, σ’ ένα δωμάτιο… Είχα πάθει ηπατίτιδα. Ήμουν 15 χρονών τότε… Αρρώστησα Νοέμβριο και βγήκα από το σπίτι το Πάσχα. Μόλις βγήκα από το σπίτι, ήμουν πιο παχύς και πιο ψηλός, δεν με γνώριζε κανένας, γιατί ήμουν σαν καλαμάκι αδύνατος. Το παρατσούκλι μου ήταν “καλάμι”, έτσι με φώναζαν τα παιδιά για να με πειράξουν. Είχα πολύ αδύνατα πόδια. Έμεινα 4 μήνες μέσα στο σπίτι, έτρωγα τα καλύτερα, δεν αισθανόμουν τίποτα, αλλά έπρεπε να μείνω μέσα απομονωμένος. Μιλάμε για τη δεκαετία του ’70… Ευτυχώς εξαλείφθηκε, κι ούτε είχα ποτέ πρόβλημα” περιγράφει ο Γιάννης Καπετάνιος σε συνέντευξή του στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού.
Όσον αφορά την καραντίνα δήλωσε ότι “Το σπίτι μου αρέσει και κάθομαι πολλές φορές μεγάλα χρονικά διαστήματα μέσα, δεν έχω πρόβλημα, είμαι προσαρμοστικός, όπου με βάλεις, θα βρω τρόπο να σκοτώνω τον χρόνο μου ή θα κοιμάμαι για να ξεχνάω την πείνα και τον πόνο μου… Όπως έκανα κάποτε…”
Σε ερώτηση της δημοσιογράφου αν κοιμόταν για να μην πεινάει απάντησε ότι “Όταν πείναγα… Δεν υπήρχαν περίοδοι που πεινούσα; Είχα να φάω τότε που ήμουν στο θέατρο Τέχνης; Κοιμόμουν πολλές ώρες, κι όταν κοιμάσαι δεν πεινάς… Έπεφτα για ύπνο για να μην σκέφτομαι τι θα κάνω, να μην έχω προβλήματα, να περνάει η ώρα, η μέρα… Έπειτα ξυπνούσα και πάντα έβρισκα τι θα κάνω. Η μεγαλύτερη συντροφιά είναι το διάβασμα, ούτε η τηλεόραση, ούτε η εικόνα”.
