Πολιτική Προστασία: Θέλουμε Κράτος ή όχι;

"Μία βροχή ρίχνει και διαλύεται το Κράτος" 

Δανειζόμαστε την επική ατάκα του αείμνηστου Χάρυ Κλυνν στα μέσα περίπου της δεκαετίας του '80, προκειμένου να αποτυπώσουμε την απόλυτη και διαχρονική αίσθηση της κοινωνίας οτι το Κράτος δεν βρισκόταν ποτέ κοντά στον πολίτη.

Αν θέλουμε μάλιστα αραδιάζουμε και μία σειρά από παρεμφερείς ατάκες που κυκλοφορούσαν έντονα στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών ιδιαίτερα μετά από θεομηνίες που έπλητταν τη χώρα μας: "Κράτος δεν υπάρχει"; "Πού είναι το Κράτος και οι ευθυνες του"; "Το Κράτος απουσιάζει" "Το Κράτος παρέλυσε" κ.ο.κ.

Ήταν μία μεγάλη αλήθεια. Λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις, αλληλοεμπλεκόμενες αρμοδιότητες, απουσία του Κρατικού μηχανισμού από διαδικασίες προετοιμασίας για την αντιμετώπιση ακραίων καιρικών φαινομένων, ήσαν μερικοί από τους παράγοντες που είχαν παγιώσει το αίσθημα της ανυπαρξίας της Κρατικής μηχανής σε κρίσιμες στιγμές οι οποίες δυστυχώς είχαν σαν αποτέλεσμα την καταστροφή και την απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Έφτασε λοιπόν, έστω και πολύ καθυστερημένα σε σχέση με άλλες χώρες του κόσμου, η στιγμή το Κράτος να λειτουργήσει, οι Υπηρεσίες του να δράσουν προγραμματισμένα και συντεταγμένα και να αντιμετωπιστούν σε πλήρη χρονικό ορίζοντα οι θεομηνίες και καθετί που θέτει σε κίνδυνο την ανθρωπινη ζωή.

Από τον κορονοϊό και μετά το Κράτος αποφάσισε να αντιμετωπίσει το ζήτημα πολιτικά και οργανωτικά. Μια σειρά από αποφάσεις μετασχημάτισαν αυτό που μέχρι πρόσφατα χαρακτηριζόταν επιεικώς ως "σκορποχώρι", σε έναν συγκροτημένο μηχανισμό που λαμβάνει και υλοποιεί αποφάσεις. 

Υπερβολικές κάποιες φορές, χρήσιμες και αποτελεσματικές άλλες, διαπιστώνουμε πλέον οτι το σκέλος που ονομάζουμε Πολιτική Προστασία, έχει αρχή και τέλος.

Για να υπάρξει όμως αποτέλεσμα, χρειάζεται οι αποφάσεις που λαμβάνονται να υλοποιούνται. Και για να υλοποιηθούν πρέπει αναγκαστικά να πάρουν την μορφή της διαταγής, όπου διαφαίνεται οτι η σύσταση δεν λειτουργεί αποτελεσματικά.

Αυτό λοιπόν έχει συμβεί. Όπου η Πολιτική Προστασία διαπιστώνει οτι δεν εισακούγεται, επιβάλλει. Και αυτή είναι άλλωστε η αποστολή της προκειμένου το αποτέλεσμα δηλαδή η προστασία της ζωής και της περιουσίας, να είναι χειροπιαστό.

Είναι αλήθεια πως αυτό σε πολλούς δεν αρέσει, εξαιρουμένων των περιπτώσεων που μπορεί καλόπιστα να κριθεί. Δεν έχουν μάθει άλλωστε να υπακούουν σε εντολές, και τις αποκρούουν κάθε φορά με επιχειρήματα που περιστρέφονται γύρω από κύκλους συνωμοσίας. Πώς δηλαδή, για άλλο λόγο λαμβάνονται κάθε φορά τα μέτρα και όχι για την προστασία τους. Το κοινωνικό αυτό φαινόμνενο το διαπιστώνουμε κάθε φορά, είτε τα μέτρα αφορούν στον κορονοϊό, είναι στον Ιανό. Και ουσιαστικά η άρνηση και η κάθε μορφή συνωμοσιολογίας που διατυπώνεται, οφείλεται στο γεγονός οτι συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες που αντιδρούν, στην ουσία δεν θέλουν να παίρνουν εντολές από κανέναν, παρά μόνον από τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν αποκλείεται ωστόσο, πολλοί από αυτούς να ήταν από εκείνους που στο παρελθόν διαμαρτύρονταν πως δεν υπάρχει Κράτος.

Για να υπάρξει όμως Κράτος, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.