Έσπασαν τα γραφεία δύο βουλευτών της Αχαΐας. Φορώντας κράνη πήγαν σε Χριστίνα Αλεξοπούλου και Ανδρέα Κατσανιώτη και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Είναι οι λεγόμενες καταδρομικές επιθέσεις των "αγνώστων" όπως συνηθίζουν να τους αποκαλούν και οι ενέργειές τους συνηθίζουν να περνούν "στα ψιλά" από το ίδιο το σύστημα το οποίο αμφισβητούν και αντιμάχονται.
Ε και τι έγινε λοιπόν; Μία δυό πόρτες έσπασαν, μερικά κιλά μπογιά πέταξαν κάποια συνθήματα έγραψαν και "έγιναν καπνός". Και όλα αυτά όχι τη νύχτα, αλλά απογευματιάτικα, με τα καταστήματα ανοιχτά και τα γραφεία-στόχος-των βουλευτών να βρίσκονται στην "καρδιά" της πόλης.
Οι πόρτες θα αντικατασταθούν, οι τοίχοι θα ξαναβαφτούν και η "επανάσταση" θα συνεχιστεί με τους επόμενους στόχους να είναι γραμμένοι στην ατζέντα των "επαναστατών". Όλα αυτά τα ξέρουμε και δεν μας προξενούν εντύπωση, γιατί έτσι αποφασίσαμε. Όχι όλοι, αλλά ένα κομμάτι της κοινωνίας που έμαθε να "χορεύει" με κάτι τέτοια θεωρώντας πως για όλα τα δεινά του ευθύνεται ο πολιτικός, ο δημοσιογράφος, ο Κρατικός λειτουργός, και το υπόλοιπο που σφυρίζει αδιάφορα λέγοντας "δεν βαριέσαι; εγώ θα βγάλω το φίδι απ' την τρύπα; Ας ασχοληθούν οι άλλοι"
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα με πολλά προβλήματα, με "τραυματισμένους" πολίτες από την πολυετή οικονομική κρίση. Αλλά και σε μία χώρα με ισχυρή Δημοκρατία, που επιτρέπει ακόμη και σε όποιον θέλει να μπαίνει σε πολυκατοικίες, να σπάει και να καταστρέφει.
Και κάποτε (ψεύτης να βγω) η κοινωνία αυτή που σήμερα σφυρίζει αδιάφορα, θα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της και θα εγκαλεί το Κράτος για αδιαφορία. Πότε; Μα όταν (ψεύτης να βγω) θα υπάρξει ατύχημα. Όταν δηλαδή δίπλα από εκεί που θα πέφτουν πόρτες και θα σπάνε υαλοπίνακες, θα περνάει ένας καρδιακός ή μία έγκυος γυναίκα.
Αλλά αυτή είναι μία υπόθεση. Που κανείς από τους "δεν βαριέσαι" δεν...υποθέτει οτι θα συμβεί. Ας ξεχάσουμε λοιπόν την υπόθεση και ας επανέλθουμε στα "λιανά" των ακραίων αυτών συμπεριφορών: Ανοίγουμε λοιπόν "τα πορτοφόλια μας" και διαβάζουμε στις όψεις των νομισμάτων πως όσο αδιαφορούμε απέναντι σε συμπεριφορές καραμπινάτης "επαναστατικής αυτοδικίας" τόσο ενισχύουμε την πεποίθηση οτι ο όποιος διαφωνεί με οτιδήποτε και με οποιονδήποτε μπορεί να σπάζει και να καίει άφοβα.
Και κάποτε αυτή η τακτική θα φτάσει έξω από τα σπίτια μας. Με τον καθένα που διαφωνεί μαζί μας να μας στριμώχνει στην γωνία και να μας "κερνάει" καμιά τριανταριά "ψιλές" έτσι για πλάκα.
Θα πρέπει να φτάσουμε εκεί; Ασφαλώς όχι. Θα πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε τα "ε και τι έγινε" και να απαντήσουμε με τον δικό μας δημοκρατικό τρόπο με ουσιαστική καταδίκη και αποτροπιασμό σε κάθε ενέργεια που βλάπτει τη Δημοκρατία. Και για να γίνει αυτό απαιτείται να μην κάνουμε "ούτε βήμα πίσω".
