Η πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου κατέδειξε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις εμμονές από τις οποίες διακατέχεται η δημοτική αρχή της Πάτρας.
Οι αλλεργικές αντιδράσεις έναντι οιασδήποτε προοπτικής ανάπτυξης της πόλης από την «Λαϊκή Συσπείρωση» δεν έχουν δυστυχώς αντίδοτο, με αποτέλεσμα κάθε προσπάθεια να πέφτει στο κενό.
Η συζήτηση για το ενδεχόμενο έλευσης του φυσικού αερίου στην αχαϊκή πρωτεύουσα κατέληξε σε αδιέξοδο, καθώς οι «καταστροφικές συνέπειες» και τα «ιδιωτικά συμφέροντα» στάθηκαν εμπόδιο στην εγκατάσταση υγροποιημένου φυσικού αερίου.
Τι κι αν η ευρύτατη χρήση ανάλογων μεθόδων σε δεκάδες χώρες έχει αποδείξει την ασφαλή λειτουργία του συστήματος. Για την παράταξη του Κώστα Πελετίδη «η αντίσταση στην εγκατάσταση μονάδας δίπλα σε εργατογειτονιές» αποτελεί μονόδρομο. Έναν μονόδρομο που καταλήγει ,ωστόσο, σε αδιέξοδο. Δεδομένου ότι η αντιπρόταση προς τους πατρινούς που αναμένουν φθηνή λύση για το νοικοκυριό τους, από ένα φιλικό προς το περιβάλλον καύσιμο είναι «να αγωνιστούμε ώστε να έλθει μέσω αγωγού». Το πότε δεν έχει σημασία. Αυτό που προέχει είναι ο αέναος αγώνας ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα που ορέγονται την περιοχή.
Τι κι αν πληρώνουμε «τον κούκο αηδόνι» στην ΔΕΗ, που απαντά με διακοπή της παροχής ρεύματος στις εργατογειτονιές, όταν δεν εξοφλείται έγκαιρα ο λογαριασμός.
Η καθαρότερη πηγή πρωτογενούς ενέργειας, το φυσικό αέριο, θα μείνει τελικά ανεκπλήρωτο όνειρο για την τρίτη πόλη της χώρας;
Θα εξοβελίσουμε και αυτή την προσπάθεια, προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα ακόμη μέτωπο αγώνα και διεκδικήσεων;
Εν κατακλείδι, θέλουμε το φυσικό αέριο, ή απλά αναζητούμε τρόπους για να το εξοστρακίσουμε;
