Πανελλήνιες 2020: Νέοι δρόμοι στην Έκφραση-Έκθεση

του Διονύση Γράψα

 

Και τι δεν έχει ακουστεί από χθες για το μάθημα τις Έκθεσης και την
πρεμιέρα των πολύπαθων Πανελλαδικών εξετάσεων.

Τα ζητούμενα μάλλον ξένισαν μαθητές και εκπαιδευτικούς καθώς ξέφευγαν από την
έως τώρα πεπατημένη. Και αν αυτό ήταν ήδη γνωστό από τις
τελευταίες αλλαγές του αναλυτικού προγράμματος τον περασμένο
Αύγουστο, η έκπληξη δεν ήρθε από τις ασκήσεις της νεοεισερχόμενης
θεωρίας ή από την επίσης νεοφώτιστη Λογοτεχνία, αλλά από την
άσκηση της παραγωγής λόγου.

Αρχικά το θέμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πρωτότυπο και
εξαιρετικά ενδιαφέρον ειδικά από την στιγμή που όλοι μας το τελευταίο
διάστημα, ¨ξεσκονίσαμε» βιβλιοθήκες, κατά την περίοδο του
εγκλεισμού. Η φιλαναγνωσία των μαθητών σίγουρα αποτέλεσε ένα
ζήτημα που έδωσε την ευκαιρία στην ηγεσία του υπουργείου
Παιδείας, να πραγματοποιήσει ένα άτυπο «γκάλοπ», σχετικά με την
αναγνωστική κουλτούρα των Ελλήνων μαθητών. Ιδιαίτερα σε μια
εποχή θριάμβου της εξ αποστάσεως διδασκαλίας και της απότομης
εισαγωγής των νέων τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία. Άραγε,
σε αυτό το πλαίσιο, ποιος μαθητής απάντησε πως το διάβασμα σήμερα
θεωρείται «πολυτέλεια»;

Σίγουρο είναι, πως το ΥΠΕΠΘ με την χθεσινή του κίνηση, «έδειξε» την
αλλαγή του μοντέλου του διαγωνίσματος, τουλάχιστον έτσι όπως το
ξέραμε μέχρι τώρα. Με «λειτουργικές» ασάφειες που αφήνουν στον
μαθητή την ευχέρεια να ξεδιπλώσει την πρωτοβουλία και την
αυτενέργειά του και να εκφραστεί εκτός της σκοπιμότητας της
τυποποίησης. Και εδώ θα μπορούσε να πει κανείς πως το μάθημα κατ
’αυτό τον τρόπο, μπαίνει όλο και περισσότερο σε «αχαρτογράφητα

νερά»… Αλλά γιατί να μας τρομάζει αυτό; Οι αλλαγές, ειδικά όταν
έρχονται στην ώρα τους κυρίως σε εκπαιδευτικά ζητήματα, ίσως
παρέχουν την ικανότητα να «χτίσουν» μια γνωστική κουλτούρα που
τόσο ανάγκη έχει σήμερα ο μέσος μαθητής.

Η περισσότερη ελευθερία στην προσπέλαση των θεμάτων της Έκθεσης,
αποτελεί θετικό βήμα. Αντίδοτο στην στείρα χρησιμοθηρία. Ανέδειξε
όμως και την αμηχανία μιας πολιτικής ηγεσίας που ρωτάει τους
μαθητές της για την αξία του βιβλίου, όταν η ίδια δεν έχει πειστικές
απαντήσεις για αυτήν. Και πως σε πρώτη φάση θα «συγκατοικήσει» με
τα σύγχρονα εκπαιδευτικά μέσα. Αλλιώς ας μην φανεί παράξενο σε
κανέναν, η εξοικείωση των αυριανών πολιτών με το
προκατασκευασμένο ψέμα και η αντιμετώπιση των πανελλαδικών με
την λογική του «Σκέφτομαι και γράφω». Κάτι τέτοιο, δεν το λες και
πρόοδο.

Διονύσης Γ. Γράψας
Έκπαιδευτικός

Διαβάστε επίσης