Από τις σελίδες του ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΜΟΥ.. όχι
της Μπρίτζετ Τζόουνς…
Τώρα που η μεγάλη τρέλα του κορωνοϊού άρχισε να κοπάζει, προσπαθώ να κοιτάξω πίσω μου… να καταλάβω… τι επιπτώσεις είχε, τι προβλήματα έφερε… μήπως είχε και κάτι θετικό… ανθρώπινα θετικό…
Γιατί οι «γερο-Λαδάδες» των οικονομικών στην Ιταλία, την Ισπανία, την Αγγλία, την Αμερική και αλλού μπορεί από κάποια γωνία να τρίβουν τα χέρια τους, γιατί εξοικονόμησαν χρήματα από τις συντάξεις που δε θα δοθούν και αυτό να το θεωρούν θετικό…
Μια λέξη, λοιπόν, ανέτρεψε την καθημερινότητά μας, το πρόγραμμά μας, τα σχέδιά μας. Μπήκε με θράσος στις ζωές μας, στο ήσυχο τοπίο μας, στα συναισθήματά μας, με μια δύναμη πρωτόγνωρη.
Αρχικά, γέννησε το φόβο, το φόβο για το θάνατο!
Στη συνέχεια γέννησε τον σκεπτικισμό… εύλογα… για τις επιχειρήσεις που πλήττονται, για την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, για την υποτιθέμενη απαξίωση του ρόλου των εκπαιδευτικών, για τα πιθανά πολιτικά κίνητρα της απαγόρευσης των συναθροίσεων, για την εργαλειοποίηση πολιτικά του τρόμου στο σύγχρονο κόσμο.
Μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι δε μπορεί κανείς να σώσει τον εαυτό του, αν δεν φροντίσει να σωθεί ο διπλανός του… Κάτι ήξερε, λοιπόν, ο Ανρί Λεφέβρ που δήλωνε ότι «οι ανάγκες στην καθημερινή ζωή είναι η συνεκτική δύναμη της κοινωνικής ζωής ακόμα και στην αστική κοινωνία, και αυτή, και όχι η πολιτική ζωή είναι ο πραγματικός δεσμός».
Μια λέξη, λοιπόν, μας υποχρέωσε να κάνουμε πράγματα που σε άλλη περίπτωση δε θα τα σκεφτόμασταν.
Το τοπίο των άδειων δρόμων μας τρόμαξε… σε κάποιους θύμισε τα άδεια τοπία του Αγγελόπουλου… όπως στο «Θίασο»…
Η βουή της πόλης ηρέμησε… δεν υπήρχε εναλλαγή παραστάσεων, συναισθημάτων, ανθρώπων…
Με λίγες λέξεις… έλλειπε η ζωή...
Ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο… ο συνωστισμός, τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια, η μόλυνση, η ηχορύπανση… όλα όσα αποτελούσαν την καθημερινότητά μας… ξαφνικά… δεν υπήρχαν… Ακόμα και ο ήχος της βροχής, κάποιες φορές, μας ξάφνιασε… Γίναμε πιο ευαίσθητοι στους ήχους; Μήπως πιο ανθρώπινοι;
Μας ώθησε να μιλήσουμε στο γείτονά μας που ούτε καλημέρα δεν του λέγαμε πριν… Μας έκανε να επικοινωνήσουμε με συγγενείς και φίλους για να μάθουμε αν είναι καλά και πώς αντιμετωπίζουν το «πρόβλημα»…
Θυμηθήκαμε ακόμα και φίλους που είχαμε να τους ακούσουμε από παιδιά…
Ελπίζω αυτό που βρήκαμε βαθιά μέσα μας δε θα το χάσουμε και πως η επάνοδος στην …καθημερινότητα δε θα μας κάνει να ξεχάσουμε ό,τι καλό κερδήθηκε…
Ελπίζω, στις μέρες που θα έλθουν, πως δε θα απεμπολήσουμε ούτε το μάζεμα της οικογένειας γύρω από το τραπέζι ούτε το ζεστό καθημερινό μαγείρεμα ούτε την ανθρώπινη επαφή μέσα από ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων…
Θέλω να πιστεύω πως από κακό βγήκε κάτι καλό… Από τη νύχτα που διανύαμε, ξημέρωσε μια μέρα πιο φωτεινή…
