Είναι πρωτόγνωρες οι συνθήκες που διαβίωσε και διαβιώνει η κοινωνία με την πανδημία του κορονοϊού. Όλοι κλείστηκαν στα σπίτια τους και βίωσαν συναισθήματα που βρίσκονταν «εν υπνώσει». Είδαν και έζησαν πολλά γεγονότα που δεν μπορούσαν να διανοηθούν 2-3 μήνες νωρίτερα.
Το θέμα του ενθέτου, που είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις, δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ. Θα πω όμως τούτο. Μετά από την πειθαρχία του λαού στα μέτρα, που βαφτίστηκε ατομική και συλλογική ευθύνη, σήμερα κυριαρχεί ο ατομικός και συλλογικός φόβος, τόσο για την υγεία αλλά και για την οικονομική κατάσταση.
Αντικειμενικά λοιπόν οι φετινές πανελλαδικές εξετάσεις είναι πολύ δύσκολες για τους μαθητές. Η ψυχολογία τους είναι πολύ βεβαρυμμένη και η αισιοδοξία τους για το αύριο τραυματισμένη.
Εδώ είναι και το κλειδί παρέμβασης των εκπαιδευτικών και των γονιών. Αν υπήρχε ένας λόγος να ανοίξουν τα σχολεία και τα φροντιστήρια, ήταν ακριβώς αυτός, η τόνωση δηλαδή της ψυχολογίας των μαθητών από τους καθηγητές τους και η άμβλυνση άσχημων συναισθημάτων που θα πρόκυπτε από την από κοινού συνεύρεση με τους συμμαθητές τους. Τα όσα λέει το υπουργείο για την κάλυψη ύλης είναι τεχνικά ζητήματα που μόνο μια γραφειοκρατική αντίληψη αναδεικνύουν: ό,τι ακριβώς χειρότερο για τέτοιου είδους υπουργείο.
Υπάρχει, λοιπόν, ο φόβος στις οικογένειες των μαθητών, και είναι ισχυρός. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τη Δευτέρα 11η Μαΐου να ανοίξουν τα σχολεία χωρίς μαθητές και τα περί μέτρων προστασίας και βαρδιών θα είναι κενά περιεχομένου. Αυτό δεν είναι εκτίμηση αλλά…ρεπορτάζ. Η όποια παρουσία μαθητών σε σχολεία θα καλύψει την ανάγκη όχι να διδαχθούν αλλά να βρεθούν με τους συμμαθητές τους, να συζητήσουν, να κάνουν το καλαμπούρι τους και γενικά να εκτονωθούν. Καλά θα κάνουν, γιατί είναι η άμυνά τους στην καταπίεση που υπέστησαν.
Ο χρόνος προετοιμασίας των μαθητών θα ήταν πολύ μεγάλος αν το ζήτημα ήταν ποσοτικό. Δεν θα χρειαζόταν η παράταση για την έναρξη των εξετάσεων. Το διάβασμα όμως δεν είναι σκάψιμο ούτε μηχανική εργασία. Είναι πνευματική και ο χρόνος δεν μετράει το ίδιο. Μου θυμίζει την αφελή ερώτηση γονιών….«πόσες ώρες πρέπει να διαβάζει το παιδί για να καλύψει την ύλη του;». Η απάντηση είναι μία από τις δυσκολίες της δουλειάς του εκπαιδευτικού.
Οι εξετάσεις δεν έπρεπε να γίνουν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δυστυχώς θα γίνουν και αυτό αναδεικνύει το σαθρό εξεταστικοκεντρικό μας σύστημα.
* Ο Κώστας Ταβαντζής είναι καθηγητής χημείας - ιδιοκτήτης του Φροντιστηρίου «Πρίσμα».
Πηγή: Εφημερίδα Πελοπόννησος
