Ο Γιόχαν Κροιφ εμαθε το ποδόσφαιρο στο δρόμο της γειτονιάς του που ονομαζόταν " Betondorp "-«τσιμεντένιο χωριό», γεμάτη κτίρια και εργατικές κατοικίες .
Το πεζοδρόμιο, οι πέτρες ,οι λακκούβες και ο τοίχος ήταν εργαλεία για να αναπτύξει τη τεχνική του.
Ανδρώθηκε σε μια εποχή έντονης αμφισβήτησης της αστικής ηθικής και αισθητικής.
Το νεολαιίστικο κίνημα των provos (από τη λέξη προβοκάτσια) και αργότερα των kabouters (νάνοι) μια μίξη πολιτικού ακτιβισμού, δημόσιας διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης των θεσμών αν και αποδείχτηκε ακίνδυνο για την άρχουσα τάξη όργωσε ένα περιβάλλον πειραματισμού που είχε την επίδραση του στον τρόπο που παιζόταν το ποδόσφαιρο μέχρι τότε και στο πως λειτουργούσαν συγκεκριμένες σχέσεις στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον θεμελιώθηκε και διαμορφώθηκε το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» το total football που εκφράστηκε πρώτα και κύρια στον Αγιαξ από μια φουρνιά χαρισματικών μακρυμάλληδων με αρχιτέκτονα τον Ρινους Μιχελς και τον Κροιφ να είναι η κινητήρια δύναμη.
Το 1978 αναπτύχτηκε στην Ολλανδία ένα ακτβιστικό κίνημα υπερ των ανθρώπινων δικαιωμάτων που καταπατούσε στην Αργεντινή η χούντα του Βιντελα χωρίς ωστόσο να θίγει τους υποκινητές και τους πολιτικούς στόχους αυτής της δικτατορίας.
Στα πλαίσια αυτά αναπτύχτηκε και ο μύθος της άρνησης της συμμετοχής του Κροιφ με την εθνική ομάδα στο μουντιάλ χωρίς όμως να υπάρχει κάποια σχετική δήλωση του ίδιου για αυτή τη φιλολογία.
Νομίζω ότι το κυριότερο ντοκουμέντο για αυτή τη φιλολογία είναι αυτά που αναφερει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του
Στην σελίδα 64 αναφέρει « Παρά την φανταστική μου εμπειρία το1974 και το γεγονός ότι η απόδοση μου στις επόμενες σεζόν με τη μπαρτσελονα κυμάνθηκε σε πολύ υψηλα επίπεδα , επέλεξα τελικά να μην αγωνιστώ στο παγκόσμιο κύπελλο του 1978. Στην αρχή είχα τις αμφιβολίες μου ,έστω και αν μέσα μου πάντα πίστευα ότι θα αποσυρόμουν από το ποδόσφαιρο το 1978»
Παρ όλα αυτά συμμετείχε στα προκριματικά με εκπληκτική απόδοση. Όπως γράφει ο ίδιος στην ιδία σελίδα «Τώρα άρχισα να αναρωτιέμαι αν έπρεπε να επωφεληθώ της ευκαιρίας και να ταξιδεύσω στην αργεντινή το επόμενο καλοκαίρι με μια τόσο δυνατή ομάδα ,ωστόσο συνέβη κάτι απαίσιο»
Το γεγονός που συνέβη ήταν όπως το περιγράφει στην σ.65) ότι στις 17/9 έγινε απόπειρα απαγωγής του μέσα από το σπίτι του στην Βαρκελώνη.
Ο ίδιος αναφέρει στην ιδία σελίδα «Όταν βιώνεις μια τέτοια κατάσταση ,το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να ταξιδεύσεις στην άλλη άκρη του πλανήτη και να αφήσεις την οικογένεια σου μονή για οκτώ εβδομάδες. Μετά από όλα αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στην αργεντινή με την εθνική Ολλανδίας».
Το 1973 πήρε μεταγραφή για την μπαρτσελονα .Σύμφωνα με τον ίδιο «Εκείνη την εποχή στον Αγιαξ κέρδιζα εκατομμύρια γκιλντερ, ωστόσο έπρεπε να πληρώνω το 72% στην εφορία. Στην μπαρτσελονα όχι μόνο θα έπαιρνα τα διπλάσια , αλλά και σύμφωνα με την ισπανική νομοθεσία θα φορολογόμουν μόλις με 30-35%»(σελ47).
Βεβαία τότε στην Ισπανία υπήρχε δικτατορία του Φράνκο παρόλα αυτά όπως αναφέρει στην σελίδα 48 «Η απόφαση να υπογράψω ήταν μάλλον εύκολη τελικά, αν και δέχτηκα πολύ σκληρή κριτική για την απόφαση μου να φύγω για να παίξω ποδόσφαιρο σε μια χώρα που τελούσε υπό δικτατορικό καθεστώς».
Διαβάζοντας όλη την αυτοβιογραφία έρχομαι να συμφωνήσω με αυτά που έγραψε ο ολλανδός δημοσιογράφος Χουμπερτ Σμεετς σχετικά με την προσωπικότητα του Κροιφ
(περιοδικό HUMBA τεύχος 25/2017)
« Στον Κροιφ μπορείς να δεις τις δυο πλευρές των 60ς και τις δυο πλευρές του baby boom. Από τη μια πλευρά , εναντιωνόταν στην οπισθοδρομικότητα του κατεστημένου ,και από την άλλη είχε πάντα κατά νου του το προσωπικό συμφέρον. Δεν ήταν ένας γιάπης από το Λονδίνο της Θάτσερ . Από τη μια ήταν αλτρουιστής , από την άλλη, είχε εις γνώση του τον ανερχόμενο νεοφιλελευθερισμό κατά τον οποίο τα χρήματα διαδραμάτιζαν ρόλο και η επιτυχία ήταν ζήτημα ηθικής. Το 1971 ενώ όλοι ήταν αριστεροί ,εκείνος έλεγε «δεν θέλω να είμαι κλέφτης της τσέπης μου, δεν θέλω να κλέβω τον εαυτό μου».
