Ο φετινός εορτασμός του Πάσχα, αναμφίβολα είναι
διαφορετικός.
Στα ΜΜΕ της πάγιας αναμετάδοσης ειδήσεων
της πανδημίας, δεν παρουσιάστηκαν οι κλασικές σκηνές από
την Βαρβάκειο , που παραδοσιακά αποτελούσαν και ένα
είδος άτυπης σφυγμομέτρησης για τις «διαθέσεις» της
αγοράς απέναντι στους κυβερνητικούς μηχανισμούς
αντιμετώπισης της ακρίβειας. Από σπόντα δικαιώθηκαν και
εκείνοι που μιλούσαν για «έθιμα βασανισμού» όταν η
κουβέντα έφτανε στο ψήσιμο του πατροπαράδοτου οβελία.
Όμως η επικαιρότητα δεν μας άφησε παραπονούμενους. Οι
περιπτώσεις των ιερέων σε Κέρκυρα και Αθήνα, που τέλεσαν
το μυστήριο τη Θείας Μεταλήψεως, με την κλήση τους στον
εισαγγελέα, προσέδωσαν στο κλίμα των ημερών, μια αίσθηση
αρχαίου δράματος. Μάλιστα εις εκ των ιερέων δήλωσε πως
κινήθηκε αποκλειστικά με βάση την ιερατική του συνείδηση
από την στιγμή που η θεία κοινωνία δεν μεταδίδει τον ιό.
Λόγια που θα μπορούσαν να βγαίνουν μέσα από τα έργα του
Σοφοκλή και συγκεκριμένα την «Αντιγόνη» η οποία ενώπιον
του Κρέοντα, αψήφησε την κρατική επιταγή πράττοντας το
ηθικό της καθήκον.
Ένα ηθικό καθήκον που όλοι μας θα κληθούμε να
αναθεωρήσουμε αυτές τις μέρες. Μέρες που δεν θα έχουμε
την ευκαιρία όπως είχαμε έως τώρα, να συναντηθούμε με
συγγενείς και φίλους σε μεγάλα τραπέζια και να
επανασυνδεθούμε με πρόσωπα που επιθυμούσαμε να είναι
στο πλάι μας στην παρούσα περίσταση. Αυτό, αποτελεί και
μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναθεωρήσουμε και τους
κανόνες των ανθρωπίνων σχέσεων, που εξαιτίας της μορφής
του σύγχρονου πολιτισμού, βασίζονται στον ανταγωνισμό, το
άκρατο συμφέρον και την υποκρισία. Ο εκκλησιασμός που
δεν θα γίνει φέτος, ας γίνει εφαλτήριο για ειλικρινή
αυτοκριτική προσώπων, αξιών και συμπεριφορών, έτσι ώστε
του χρόνου να ευχηθούμε σε αυτούς που θα δούμε στους
ναούς με ειλικρίνεια, εγκαρδιότητα και πνεύμα εσωτερικής
ταπείνωσης.
Και αν όλη αυτήν την περίοδο, επισημάνθηκε ο ρόλος του
ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού της χώρας-και
δικαίως- λόγος θα πρέπει να γίνει και για τις επαγγελματικές
τάξεις που μέσα σε αντίξοες συνθήκες και με αυταπάρνηση
παρέμειναν στις θέσεις τους, δίνοντας σε αυτούς τους
περίεργους καιρούς μια αίσθηση «κανονικότητας».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι υπάλληλοι των
σουπερμάρκετ, με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια ευγένεια και
καλή πρόθεση μας εξυπηρετούν ανεχόμενοι την κακή μας
διάθεση ή και τα καλώς λεγόμενα «κουσούρια» μας. Μέσα
σε ένα πλαίσιο κινδύνων για τους ίδιους και τις οικογένειες
τους στέκονται στο πλευρό μας, φροντίζοντας απρόσκοπτα την
εξυπηρέτηση μας. Συντηρώντας παράλληλα και μένα
οικονομικό κλίμα, που ας μην γελιόμαστε, θα δοκιμαστεί πάρα
πολύ το αμέσως ερχόμενο διάστημα. Όλα αυτά ας τα
σκεφτούμε με μοναδικό γνώμονα η Ανάσταση του Χριστού, να
μας οδηγήσει στο να γίνουμε κατά τι καλύτεροι άνθρωποι.
