Πριν από μερικούς μήνες με άρθρο μου είχα αναφερθεί στο έργο ζωής που δημιούργησε στην περιφέρειά μας η αείμνηστη πλέον Μαρία Μασσαρά – Δαφαλιά.
Ένα έργο που έχει περάσει στην ιστορία όπως και η γυναίκα που εργάστηκε γι’ αυτό.
Ο πρότυπος δημόσιος ογκολογικός ξενώνας «ΕΛΠΙΔΑ» αποτελεί καταφύγιο για τον ανθρώπινο πόνο και κυρίως τον πόνο του ογκολογικού ασθενή που αναζητά ελπίδα και φως μέσα στο Γολγοθά του.
Αυτό το καταφύγιο φέρει τη σφραγίδα της Μαρίας Μασσαρά και θα αποτελεί μνημείο αναφοράς του πάθους της για την προσφορά στον συνάνθρωπο. Της αγωνίας της να απαλύνεται ο ανθρώπινος πόνος. Θα αποτελεί μνημείο της επιμονής, της υπομονής, της προσήλωσης στον στόχο της, της εργατικότητάς της, της μεθοδικότητάς της με μοναδικό κίνητρο την προσφορά στον πάσχοντα συνάνθρωπο.
Η Μαρία Μασσαρά – Δαφαλιά υπήρξε πρωτοπόρος για την εποχή της και ως επιστήμονας και ως πολιτικό πρόσωπο. Προσωπικά τη θαύμαζα και την ευγνωμονώ για τις συμβουλές και την αγάπη που απλόχερα μου πρόσφερε.
Το μόνο που μας απομένει, στη μνήμη της, είναι να αποτελεί ο ξενώνας αυτός φάρο που θα φωτίζει αιώνια το παράδειγμά της και θα μας υπενθυμίζει ότι σημασία έχει σε αυτή τη ζωή τι αφήνουμε πίσω μας.
Ασπασία Ρηγοπούλου
Γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.