Λίγο μετά το ξημέρωμα με τον αέρα να λυσσομανά μια κυρία τυλιγμένη στη ρόμπα της κρατά μια νάιλον τσάντα που μέσα περιέχει ένα μπολ, χτυπά την πόρτα του διπλανού σπιτιού, το κρεμά στο πόμολο και φεύγει. Ελάχιστα λεπτά μετά μία γιαγιά κάνει την εμφάνισή της το παίρνει και καθώς περνούσα άκουσα να μονολογεί, «να έχεις την ευχή μου, παιδί μου». Δάκρυα κύλισαν στα μάτια μου.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που το μεγαλείο της ψυχής, η αγάπη και ο σεβασμός υπερνικούν τα πάντα. Μπορεί ο κορονοϊός να μας απομάκρυνε από τους δικούς μας ανθρώπους, όμως παράλληλα έγινε η αιτία να αναθεωρήσουμε ή και να επιβεβαιώσουμε τα συναισθήματά μας. Να νοιώσουμε την πολυτιμότητα των δικών μας ανθρώπων, να αφουγκραστούμε τη φωνή της καρδιάς μας, να επικοινωνήσουμε με τον εαυτό μας.
Κάποιες φορές σκέπτομαι πως θα είναι η ζωή μας λίγες μέρες μετά την καραντίνα ; Θα γυρίσουμε πάλι πίσω στον κακό και ίσως αδιάφορο εαυτό μας… Θα γίνουμε πιο εσωστρεφής και θα μας κυριέψει και πάλι η εγωπάθειά μας; Ή μήπως γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, νοιαζόμαστε περισσότερο για τους δικούς μας, καταλάβουμε την αξία και την πολυτιμότητα των γηραιότερων;
Το πιο πιθανό είναι να συμβεί το δεύτερο, με όσους μιλάω στο τηλέφωνο τον τελευταίο καιρό έχουν να πουν πόσο τους λείπει η αγκαλιά των δικών τους ανθρώπων. Όσο για τα παιδιά του δημοτικού και του νηπιαγωγείου ζητούν και αποζητούν διακαώς την αγκαλιά της γιαγιάς και του παππού. Πριν λίγες μέρες μου διηγήθηκε μια φίλη την παρακάτω ιστορία, ο γιός της 5 ετών και η κόρη της γύρω στα 7 με λυγμούς της ζητούσαν να δουν τη γιαγιά τους, αφού τους εξήγησε γιατί δεν μπορούν να τη δουν της είπαν … «Θα είμαστε φρόνιμα μέχρι να φύγει ο κορονοϊός, θέλουμε να είναι καλά η γιαγιά και σου υποσχόμαστε ότι δεν θα τη στενοχωρήσουμε ποτέ ξανά». Τα παιδιά έχουν ωριμάσει, οι μεγάλοι έχουν αναθεωρήσει, ή ακόμα μεγαλύτεροι εισπράττουν το ενδιαφέρον, την αγάπη και την υποστήριξη των παιδιών τους και των εγγονών τους. Ώρες –ώρες νοιώθω σαν ο κίνδυνος να ένωσε ακόμα περισσότερο έστω και από απόσταση τις οικογένειες … τώρα πια μια αόρατη κλωστή κρατά δεμένους τους ανθρώπους…που μπορεί να μην βλέπονται αλλά τα συναισθήματα είναι βαθιά και έντονα.
Τελικά, δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο νομίζουμε ή όσο πιστεύουμε μέσα στα σπίτια μας, αλλά είμαστε μαζί με όλους όσους μας σκέπτονται και μας αγαπούν αληθινά ακόμα και από απόσταση πολλών χιλιομέτρων , εκατοντάδων ίσως και χιλιάδων… αλώστε μπόρα είναι θα περάσει. Στο τέλος ο απολογισμός θα δείξει, πως όσο μακριά και αν ήμασταν λόγο συνθηκών ο ένας από τον άλλον, ποτέ δεν νοιώσαμε μόνοι!
