Η εκκλησία και η πανδημία

Του Θάνου Αμπατζή, Δικηγόρου

 

Ζούμε σε μια χώρα που η εκκλησία έχει ισχυρά ερείσματα στον πληθυσμό. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του για την εν γένει στάση της ηγεσίας της εκκλησίας, δηλαδή των μητροπολιτών και της Ιεράς Συνόδου.

Όμως, είναι φανερό ότι κατά καιρούς ξεπερνούν τον ρόλο του θρησκευτικού καθοδηγητή και κάνουν ανεπίτρεπτη «εισπήδηση» στην πολιτική. Πρόσφατα η εκκλησία, δηλαδή η ηγεσία της, παρασύροντας όμως και αρκετούς πιστούς, πήρε ενεργό μέρος σε μη θεολογικά ζητήματα, όπως ήταν η συμφωνία των Πρεσπών, πρωτοστατώντας σε διαδηλώσεις των «Μακεδονομάχων», καθοδηγώντας το ποίμνιο σε καθαρή αντικυβερνητική (τότε) κατεύθυνση. Άλλες πάλι φορές πήρε θέση κατά κυβερνητικών αποφάσεων, που δεν την αφορούσαν, προσπαθώντας κάθε φορά να κάνει ορατό τον ισότιμο (κατ’ αυτήν) ρόλο της δίπλα στην εκτελεστική εξουσία. Όσες προσπάθειες έγιναν για τον ουσιαστικό διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους, δεν απέδωσαν, μπροστά στην λυσσαλέα αντίδραση της πρώτης και στην έλλειψη τις περισσότερες φορές ειλικρινούς βούλησης από το δεύτερο. Μια προσπάθεια που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση έδειχνε να έχει προοπτική, όμως οι εκλογές που ακολούθησαν και η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας, την άφησαν στην μέση. Ακολούθησε ο γνωστός εναγκαλισμός της νέας Κυβέρνησης με την εκκλησία και οι γνωστές απόψεις της σημερινής Υπουργού Παιδείας, στις οποίες δεν θα επεκταθώ, αφού είναι πρόσφατες και γνωστές σε όλους.

Και τώρα η εποχή της πανδημίας. Και εδώ η εκκλησία (δηλαδή η ηγεσία της, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις) επιδίωξε να επιβάλει την άποψή της στην πολιτεία, σχετικά με την λειτουργία των εκκλησιών και την κοινωνία των πιστών. Πέτυχε κατά ένα μεγάλο μέρος να περάσει η άποψή της, μέχρις ότου η Κυβέρνηση κατάλαβε τους τεράστιους κινδύνους για τους πιστούς με ανοιχτές τις εκκλησίες και τις έκλεισε, επιφύλαξε όμως ιδιαίτερα ευνοϊκή μεταχείριση σε όσους ιερείς ή μητροπολίτες παραβίασαν τις αποφάσεις της πολιτείας, αφού κανείς δεν οδηγήθηκε στο αυτόφωρο, όπως έγινε με τους επαγγελματίες που παραβίασαν τον νόμο και άνοιξαν τα καταστήματά τους. Εκείνο που προκάλεσε αλγεινή εντύπωση για τους πνευματικούς ηγέτες ήταν οι προφυλάξεις των Μητροπολιτών όταν προσέρχονταν στην Ιερά Σύνοδο με θερμομετρήσεις, αποστάσεις κλπ, μέτρα όμως που δεν καθιέρωσαν για τους πιστούς όταν λειτουργούσαν οι εκκλησίες. Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν. Άλλο ο Μητροπολίτης άλλο ο απλός πιστός.

Και έφθασε η στιγμή της κρίσης. Τα Νοσοκομεία μας, παρά την αντίθετη Κυβερνητική προπαγάνδα, χρειάζονται υλικά για να αντιμετωπίσουν το κακό. Οι μάσκες, οι στολές, οι αναπνευστήρες λείπουν. Κάποιοι από τους έχοντες πρόσφεραν κάποια ποσά για την ενίσχυση του ΕΣΥ. Η εκκλησία πού είναι σ’ αυτή τη δράση; Παντελώς απούσα. Άκουσε κανείς για προσφορά; Είδε κάποιον μητροπολίτη να διαθέτει μέρος του μισθού του; Έγινε κάποια πρόσκληση – έκκληση στους πιστούς να συνεισφέρουν σ’ αυτή την ευγενή προσπάθεια; ΌΧΙ φυσικά., Να λοιπόν που υπάρχει απόσταση μεταξύ λόγων και έργων. Τώρα που η χώρα μας και το δημόσιο σύστημα υγείας χρειάζονται την συνδρομή της εκκλησίας, αυτή σφυρίζει αδιάφορα. Και μην μου πει κανείς ότι η εκκλησία δεν διαθέτει πόρους. Ακόμα όμως και αν αυτό ήταν αληθές, θα ήταν σημαντική μια συμβολική έστω κίνηση εκ μέρους της. Δυστυχώς, για μια φορά ακόμα η ηγεσία της εκκλησίας μας απογοητεύει. 

 

 

 

Διαβάστε επίσης