Εδώ και λίγους μήνες, ο συμπολίτης μας Γιώργος Καρπής, ο γνωστός πρώτος Έλληνας roller skater με πολλές διεθνείς εμφανίσεις σε free style slalom διαγωνισμούς, ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά. Η μικρή του κόρη, πάσχει από νεοπλασματική ασθένεια και ο οικογενειακός του προγραμματισμός έχει αλλάξει δραματικά.
Η σύζυγός του αλλά και ο ίδιος, ζουν μέσα στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων “ΕΛΠΙΔΑ” “Αγλαΐα Κυριακού”, λόγω της νοσηλείας της μικρής και της στενής παρακολούθησης από τους γιατρούς.
Ο “εγκλεισμός” τους ξεκίνησε, πολύ πριν μπούμε εμείς σε “καραντίνα” λόγω του κορονοϊού. Η δική μας… καραντίνα δεν είναι τίποτα. Αυτό θέλει να μεταφέρει και ο ίδιος μέσα από το νοσοκομείο. Του μιλάς και αισθάνεσαι μειονεκτικά που σκέφτεσαι ότι είσαι “κλεισμένος”. Σε αφοπλίζει με την αισιοδοξία του, τα μηνύματα ζωής και το πηγαίο χαμόγελο. Ξαφνικά, ακούς τη φωνή να σπάει… Ξανά ένα χαμόγελο που κρύβει την καθημερινή βασανιστική του σκέψη για τη μικρούλα του.
Ο Γιώργος Καρπής, μας μιλά μέσα από το νοσοκομείο και μας περιγράφει πώς είναι όταν η ζωή σε πολεμάει κατάμουτρα και εσύ δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά να νικήσεις. Γιατί απλά δεν έχεις άλλη επιλογή.
Διαβάστε τη συγκλονιστική περιγραφή του, που είχε την καλοσύνη να μοιραστεί μαζί μας για να στείλει όπως μας είπε, το μήνυμα της ζωής παντού!
20-1-20…Είμαι στην Τουλον για άσκηση με την δουλειά μου. Δεν είχα ξυπνήσει καλά, πίνω καφέ με τους συναδέλφους μου όταν χτυπάει το τηλ μου, ήταν η Ελένη η νύφη μου.
Έλα Γιώργο, η μπέμπα είναι στο Ρίο, έκανε εμετό και σπασμούς και την φέραμε. Είναι οι γιατροί όλοι απο πάνω της και η Μαρία η παιδίατρος. Το κλείνω και γυρνάω στον κολλητό μου δίπλα μου και με κοιτάζει..”τι εγινε ρε μ@@@@ μου, φάντασμα είδες..?”
Του απαντάω ”η μπέμπα είναι στο νοσοκομείο… κάτι έχει στο κεφάλι”, λες και το ήξερα, μετά από μια ώρα βγήκε η μαγνητική: Μάζα 4,8χ5cm στην παραγκεφαλιδα.
Η μπέμπα μου
Το ήξερα ότι το παιδί μου έχει όγκο στο κεφάλι. Κάποιος μου τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια, πρέπει να φύγω…
Τραίνο από Τουλον για Νίκαια και από εκεί 2 αεροπλάνα μέσω Ρώμης για Αθήνα..
Από το αεροδρόμιο στην ΜΕΘ στο Αγλαΐα Κυριακού,η ώρα 01.07,δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ώρα …
Πλένω χέρια και βάζω μάσκα και ρόμπα… Αντικρίζω την μικρή, ματάκια κλειστά και ένα διχτάκι στο κεφάλι. Αυτό το μηχάνημα με τον ήχο με σκότωνε! Είχαν κάνει χειρουργείο στο Ρίο επείγον γιατί είχε κάνει υδροκέφαλο,για 15 λεπτά την έσωσαν! Υδροκέφαλο…;
Άγνωστες λέξεις
Ξεκίνησε η ζωή να ακούω άγνωστες λέξεις… Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, να ευχαριστώ τον Θεό που έφερε στο δρόμο μας τον παιδονευροχειρουργό, διευθυντή στο “Αγία Σοφία” Γεώργιο Σφακιανό. Το είπε και το έκανε,τον έβγαλε σχεδόν όλο τον όγκο…
Πέρασε σχεδόν ενός μηνάς και μετά από 3 επεμβάσεις και μια βαλβίδα μόνιμα στο κεφάλι πήγαμε στο ΟΤΑΚ (Ογκολογικό Τμήμα Αγλαΐα Κυριακού). Θα ξεκινούσαμε την πρώτη χημειοθεραπεία λέει η κα Μπάκα η διευθύντρια, άλλη άγνωστη λέξη. Η Φραντσέσκα με τα κόκκινα μαλλιά η νοσηλεύτρια που μας υποδέχτηκε στο δωμάτιο 214, είχε σπουδάσει και στην Πάτρα, φοβερό εεε…!
Πέρασαν οι μέρες, πήγαμε σπίτι και γυρίσαμε μετά από 10 μέρες για το επόμενο σχήμα βάσει πρωτοκόλλου, έτσι το λέμε εκεί. Ότι λέει το πρωτόκολλο.
Ο δεύτερος “γιος” μου…
Εκεί μας έβαλαν στο 215 δωμάτιο και δίπλα μας,στο πρώτο δωμάτιο μας,ο Δημήτρης από την Λιβαδειά… Λευχαιμία… 9 χρόνων, σε μια ημέρα η ζωή του τούμπα…Στο δωμάτιο με την μαμά και τον μπαμπά να πηγαινοέρχεται…
Τον Δημήτρη τον ανέλαβα εγώ, παίζαμε μέσα στο νοσοκομείο πότε με τα πατίνια μου πότε με ένα αυτοκινητάκι.. 8 μέρες μαζί, σαν παιδί μου τον είχα μιας και ο μεγάλος μου γιος είναι στην Κάτω Αχαΐα με τους γονείς μου, γιατί εμείς δεν μπορούμε να τον προσέχουμε…
Δότης μυελού των οστών… η περίεργη συγκυρία
Σεπτέμβρης 2018: Σε ενα event στην Κρήτη με πατίνια που πήρα μέρος ήταν και ο σύλλογος ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ.
Mε έβαλε σχεδόν με το ζόρι ένας φίλος να γίνω δότης μυελού των οστών. Πανικοβλήθηκα, όπα λέω τι γίνεται εδώ…?
Διαβάζω το χαρτί και λέει ότι αν βρεθώ συμβατός θα ερωτηθώ πάλι αν ακόμα θέλω. Ουφ λέω θα διαβάσω στο ξενοδοχείο τι παίζεται με αυτό και αν είναι κάτι risky για έμενα…
Διαβάζω και λέω ευτυχώς στα μαλακά πέσαμε….
Ο Δημήτρης θα κάνει μεταμόσχευση μυελού…το καλόπαιδο ο καρκίνος είναι επιθετικός.
Έλαβαν δείγμα από την αδερφή του και τον δίδυμο αδερφό του…
Εγώ να προσεύχομαι να είμαι συμβατός….Πόσο χαζός ένιωσα με αυτά που σκέφτηκα όταν με βάλανε να δώσω λίγο σάλιο… Χαζέ ανενημέρωτε, που φοβήθηκες αν είναι ασφαλές για εσένα αν δόσεις κάποτε μυελό…, είπα στον εαυτό μου!
Ξεκίνησα εκστρατεία
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησα εκστρατεία. Πήρα ένα μπλουζάκι από την γραμματεία ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑ και έβγαλα μια φωτο φορώντας τα πατίνια μου και την ποσταρα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook…Το δικό μου το παιδί δεν χρειάζεται…αλλά χρειάζονται πολλά άλλα παιδάκια… Αναπλαστικό αστροκύττωμα η μπέμπα, λευχαιμία ο Δημήτρης…εεεε και…Ο Δημήτρης δεν έχει μπαμπά που λιώνει κάθε μέρα σαν το κερί…???
Ευτυχώς, δόξα Τω Θεώ, η δημοσίευσε είχε αντίκρισμα. Δυο φίλοι πήγαν και έγιναν εθελοντές δότες μυελού των οστών… Έγινε η αρχή. Κάτι είναι κι αυτό… είπα μέσα μου.
Ενημέρωση θέλει και τίποτα άλλο. Λένε ότι το 80% που είναι δότες τους έτυχε κάτι ανάλογο ή σε συγγενικό πρόσωπο… Δεν χρειάζεται παιδιά να βρεθείς στο ΕΛΠΙΔΑ , ακούστε και έμενα που κάθε 10 μέρες μπαίνουμε στο ογκολογικό για 5 μέρες χημειοθεραπεία, στην καλύτερη…και φτου και από την αρχή, έχουμε 6 μήνες ακόμα… Λίγο σάλιο και 5 λεπτά από τον χρόνο σου…
Όσο για τον εγκλεισμό, λόγω κορονοϊού. Σας το λέω μέσα από τη ψυχή μου. Υπομονή, να έχετε ΥΓΕΙΑ και όλα θα περάσουν. Μείνετε Σπίτι σας…
