Συνέντευξη στο περιοδικό People παραχώρησε ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο οποίος μίλησε για όλους και για όλα, αλλά και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο γεγονός ότι είναι από τα παιδιά των ηθοποιών που δεν τους επισκίασε το όνομα των διάσημων γονιών τους.
Μένεις πολλά χρόνια μόνος σου;
Έχω φύγει από το σπίτι εδώ και 13 χρόνια. Προτιμούσα να έχω τον δικό μου χώρο και την ίδια στιγμή να αφήσω χώρο στη μητέρα μου, η οποία δεν ήθελε φυσικά, αλλά έτσι γίνεται πάντα.
Μεγάλες επαναστάσεις έχεις κάνει; Από τη δουλειά που επέλεξες μέχρι τον τρόπο ζωής σου.
Η δουλειά που επέλεξα δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να θεωρηθεί «επανάσταση» από τη στιγμή που έπεσε τόσο πολύ το μήλο κάτω από τη μηλιά! Επανάσταση θα είχα κάνει αν είχα γίνει γιατρός ή δικηγόρος, για παράδειγμα. Θυμάμαι πάντως να είμαι αρκετά αντιδραστικός ως έφηβος. Κάναμε καταλήψεις στο σχολείο, είχα κάτι ελεεινά look στα μαλλιά –βαμμένα κόκκινα μπροστά με μοβ τσουλούφια πίσω– και πιο πριν, εποχές Γυμνασίου, μακριά μαλλιά κοτσίδα, φαρδιά ρούχα και παπούτσια Reef. Αποδέχομαι, όμως, πως κάποτε ήμουν αυτό το παιδί και μέσα μου είμαι ακόμη. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη στους ανθρώπους να πετάξουν το παρελθόν τους, είτε γιατί ντρέπονται είτε γιατί πλέον δεν συνδέονται με αυτό. Αλλά είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι σου το παρελθόν. Είναι αυτό που είσαι τώρα. Οπότε γελάω με αυτό το παιδί και ταυτόχρονα νιώθω νοσταλγία, τρυφερότητα και κάποιου είδους συμφιλίωση.
Μιας και αναφέρθηκες πριν στους γονείς σου, είσαι από τα λίγα, για να μην πω ελάχιστα, παιδιά ηθοποιών που δεν τους επισκίασε το όνομα των διάσημων γονιών τους.
Ναι, όπως φάνηκε, δεν συνέβη αυτό. Έχει να κάνει με τις προσωπικές επιλογές του καθενός αλλά και με το γεγονός πως και οι δύο μου γονείς υπήρξαν στον χώρο με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Δεν ήταν τσογλάνια, οπότε μου άφησαν πολύ ζεστό χώρο και έχει σημασία όταν μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά, να συναντάς ανθρώπους που εκτιμούν τους γονείς σου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έχεις μια διαφορετική αντιμετώπιση.
Επίσης, δεν ήταν εκκωφαντικός ο τρόπος που υπήρχαν στον χώρο, ώστε να αντιδράσω και να υπάρξω αλλιώς μέσα σε αυτόν. Δεν προσπάθησα δηλαδή να είμαι κάτι κόντρα στους γονείς μου αλλά ούτε και να μπω στο αυλάκι που άνοιξαν αυτοί. Παίζει ρόλο και ο τρόπος που το χειρίστηκαν οι ίδιοι, με άφησαν ελεύθερο να δοκιμάσω, να κάνω τα λάθη μου, να μετανιώσω, να γκρινιάξω και να λουστώ τις συνέπειες των επιλογών μου.
Τελικά, τα μοναχοπαίδια είναι κακομαθημένα, όπως είθισται να λένε;
Εγώ ήμουν κακομαθημένος μέχρι το μεδούλι! (γέλια)
Σοβαρά;
Όχι αλλά και ναι, μαζί! Κοίτα, έχω κάποιες παραξενιές και μικρές ιδιοτροπίες που τις ξέρουν αυτοί που με ανέχονται, δηλαδή οι φίλοι μου και η σύντροφός μου. Αλλά προσπαθώ να διορθώνω τον εαυτό μου και να γίνομαι λιγότερο αφόρητος για τους άλλους. Καμιά φορά λέμε «αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω», αλλά στην πραγματικότητα δεν θα πάθεις κάτι αν μετακινηθείς λίγο. Και για να γίνει αυτό πρέπει οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου να έχουν αξία για σένα και να μην πιστεύεις ότι είσαι ο καλύτερος, ο πιο σημαντικός και πως όλοι οφείλουν να σε κανακεύουν.
