Τι μου θύμισε ο Προμηθέας και τα παιδιά του. Μερικές απ΄ τις πιο όμορφες και έντονες στιγμές της ζωής μου. Μερικές απ’ τις στιγμές που δεν θα φύγουν ποτέ απ’ το μυαλό και απ’ την ψυχή μου.
Το ένιωσα τόσο δυνατά το απόγευμα της Τετάρτης…
Ηρθαν μπροστά στα μάτια μου εικόνες και στιγμές εκείνου του Ιουνίου. Του 1992. Τότε που με τον ΝΟΠ περάσαμε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας για πρώτη φορά… Ηταν η αρχή μιας αξέχαστης δεκαετίας.
Μόνο όποιος το ΄χει νιώσει, μπορεί να καταλάβει πόσο γεμάτοι νιώθουν από την Τετάρτη το απόγευμα παίκτες, παράγοντες και φίλοι του Προμηθέα.
Αυτή η γλυκιά, μοναδική, απέραντη αίσθηση προσμονής του τελικού. Αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα… Αυτό το «ιερό» τελετουργικό: η προετοιμασία του ταξιδιού, το ταξίδι, η διαμονή, η προσμονή, ο τελικός…
Παιδιά, πραγματικά σας ζηλεύω. Γιατί το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα. Ξέρω πόσο μοναδικό και γοητευτικό είναι. Ζήστε το ταξίδι με την ψυχή σας. Απολαύστε το.
Κι εμείς θα το απολαύσουμε. Να ΄στε σίγουροι. Προσωπικά θα το απολαύσω με την καρδιά μου. Και σας ευχαριστώ όλους. Έναν προς έναν. Με κάνετε να γυρίσω 28 χρόνια πίσω και να νιώσω μοναδικά συναισθήματα.
Να ΄στε καλά, παιδιά. Να περάσετε όμορφα. Να το απολαύσετε. Και αν φέρετε και το Κύπελλο, ακόμα καλύτερα. Αλλά να ξέρετε πως στις καρδιές μας, τουλάχιστον στη δική μου, είστε ήδη κυπελλούχοι.
Ο,τι κι αν συμβεί στις δύο ώρες, περίπου, που θα κρατήσει ο τελικός την Κυριακή, δεν συγκρίνεται με αυτό το ατελείωτο και τόσο γλυκό ταξίδι που ξεκίνησε την Τετάρτη το απόγευμα και θα τελειώσει την Κυριακή το βράδυ…
Σας ευχαριστώ που με γυρίσατε σε τόσο όμορφα και αλησμόνητα χρόνια.
Σας καμαρώνω από την Τετάρτη. Όπως σας καμαρώνει και όλη η Πάτρα.