Μήπως έχουμε βαλτώσει;

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΓΡΑΨΑ

 

Με δυσκολίες έχει μπει το 2020. Σε όλα τα επίπεδα. Κάθε
παρατηρητής της δημόσιας ζωής, εξετάζοντας το πολιτικό
φάσμα, δεν μπορεί να αισθάνεται αισιόδοξος.

Αλλά μήπως και το κοινωνικό κλίμα είναι καλύτερο; Οι λαϊκές μάζες 8 μήνες
σχεδόν μετά την κυβερνητική αλλαγή δεν φαίνεται να νιώθουν
ψήγματα αλλαγής στο βιοτικό τους επίπεδο. Έμποροι που
γκρινιάζουν, κάνοντας λόγο για τον «πιο στεγνό Ιανουάριο των
τελευταίων ετών», καθημερινά «πορτοφόλια» που δεν
μπορούν να γεμίσουν, συνθέτουν ένα σκηνικό που ίσως
σηματοδοτούν το τέλος της «περιόδου χάριτος» για την ΝΔ.

Οι πρόσφατες δηλώσεις Γεωργιάδη για την πρώτη κατοικία, οι
παλινωδίες στο μεταναστευτικό και η τεράστια ανακατωσούρα
στα ζητήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, έδειξαν πως η
συντηρητική παράταξη δεν ήταν και τόσο «σαν έτοιμη από
καιρό». Επιπλέον, το «επενδυτικό σοκ» που υποσχόταν ο
Κυριάκος Μητσοτάκης, «εκμεταλλευόμενος» την ανόρθωση
της αξιοπιστίας της χώρας, ακόμη αναζητείται. Ο
πρωθυπουργός, διαχειρίστηκε άψογα σε επικοινωνιακό
επίπεδο τα ευχάριστα(μείωση ΕΝΦΙΑ, επιλογή Προέδρου
Δημοκρατίας κλπ) και κυριολεκτικά εξαφανίστηκε στα πρώτα
«ζόρια». Μια τακτική που ίσως θυμίζει τον δεινό τακτικιστή και
«σιγουρατζή», Κώστα Καραμανλή. Ο οποίος σχεδόν για όλο το
2004, όταν και ανέλαβε την εξουσία, δεν… κυβερνούσε! Ας
ελπίσουμε τουλάχιστον όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, να
μην έχει τα ίδια αποτελέσματα με εκείνη της πενταετίας, 2004-
2009.

Kι ο Σύριζα από την άλλη, φαίνεται να βρίσκεται εκτός ρυθμού.
Ζαλισμένος από την απώλεια της εξουσίας, αναλώνεται σε
οργανωτίστικες διαδικασίες, χωρίς κανέναν πολιτικό
προσανατολισμό οδεύοντας προς ένα συνέδριο, στο οποίο
ίσως αλλάξει και όνομα(!). Είναι πάντως βέβαιο, πως θα
συνεχίσει να στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του, εάν δεν
διατυπώσει μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Η
συγκολλητική δύναμη της πιθανής επαναφοράς στην εξουσία
είναι συνήθως «παραμύθι με λυπημένο τέλος». Όσα
σκαμπανεβάσματα κι αν κάνει η ΝΔ.

Οι ανισότητες, η αδικία και αίσθηση στασιμότητας, είναι όροι
που διαμορφώνουν μια δύσκολη πραγματικότητα. Η
διατύπωση μιας σύγχρονης προοδευτικής και ρεαλιστικής
ταυτόχρονα ατζέντας, μπορεί να δώσει λύσεις και απαντήσεις.
Σίγουρα όμως δεν μπορεί να προκύψει από ένα πολιτικό
σύστημα που μετά από δέκα χρόνια ισοπέδωσης δεν δείχνει
να έχει μάθει και πολλά. Η διαφύλαξη του πολιτικού κόστους,
μέσα από ατελείωτες διευθετήσεις συσχετισμών, δείχνει καλά
να κρατεί.

Διαβάστε επίσης