Τοποθέτηση της βουλευτού Αχαΐας ΣΥΡΙΖΑ, Σίας Αναγνωστοπούλου κατά τη
συζήτηση της επίκαιρη επερώτησης αρμοδιότητας Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη
εξήντα οκτώ (68) Βουλευτών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συνασπισμού
Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με θέμα: «Συνεχή φαινόμενα αστυνομικής βίας και αύξηση
της εγκληματικότητας».
Πρωτολογία:
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Αυτούς τους 7 μήνες διακυβέρνησης από τη ΝΔ γίναμε μάρτυρες σωρείας παραβιάσεων και αυθαιρεσιών από
τη μεριά της Ελληνικής Αστυνομίας με πρόσχημα πάντα από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ότι έχουμε
μία εκτεταμένη ανομία και παρανομία. Ευθύς εξαρχής είδαμε την προσπάθεια ενοχοποίησης ακρογωνιαίων
λίθων της Δημοκρατίας της χώρας μας. Το πανεπιστημιακό άσυλο ενοχοποιήθηκε ευθύς εξαρχής, το φοιτητικό
κίνημα, η νεολαία ενοχοποιήθηκαν. Τα πανεπιστήμια, μας είπαν είναι άντρα ανομίας κλπ. Αυτό πέρασε και στο
οικογενειακό άσυλο, όπως είδαμε στο Κουκάκι. Κύριε Υπουργέ, θέλω να σας πω κάτι παρενθετικά: επειδή ζω
στο Κουκάκι από το 1993, ποτέ μα ποτέ παρά τη μικρή ή λίγο μεγαλύτερη εγκληματικότητα που είχε –όπως όλες
οι γειτονιές της Αθήνας- δεν αισθανθήκαμε ανασφαλείς στη γειτονιά μας. Αισθανθήκαμε ξαφνικά ανασφαλείς
αυτούς τους τελευταίους μήνες, ειδικά με τις επιχειρήσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα που κάνατε αυτήν την
περίοδο.
Είναι όμως αυτά γεγονότα που αφορούν μόνο μία πολιτική του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ή
εντάσσονται σε μία άλλη γενικότερη φιλοσοφία διακυβέρνησης; Εγώ βλέπω εδώ τη γαλάζια υποκουλτούρα που
διέπει τη δεξιά, εδώ και πολλές δεκαετίας, να έρχεται στην επιφάνεια και επικαιροποιείται με νέου τύπου
διακυβέρνηση που βλέπουμε σε άλλες περιοχές του κόσμου και της Ευρώπης. Ποια είναι αυτή; Τα δικαιώματα
είναι παράλογες πολυτέλειες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταρχάς και στη συνέχεια και «από κάτω» –γιατί
αυτό είναι το κρίσιμο- τα κοινωνικά δικαιώματα.
Περνάμε λοιπόν από την αρχή της νομιμότητας που διέπει το κράτος δικαίου, στην αρχή της σκοπιμότητας.
Πάντα υπάρχει μία απειλή. Πάντα υπάρχει ένας εχθρός, εσωτερικός ή εξωτερικός. Το είδαμε με τον πλέον
χαρακτηριστικό τρόπο στο ζήτημα του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Η ρητορική του «είναι εισβολείς αυτοί οι
άνθρωποι» για ένα πολύπλοκο φαινόμενο, σύνθετο και με βαθιές αιτίες που δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, οι
εκφράσεις «εισβολείς» ή» δάκτυλος της Τουρκίας», το μόνο που μπορεί να σημαίνει είναι δημιουργία μετώπων
μέσα στην κοινωνία όπου η αστυνομία πρέπει να λειτουργήσει ως συγκρουσιακός παράγοντας ανάμεσα σε
μέτωπα και όχι ως παράγοντας πρόληψης και κοινωνικής ειρήνης. Όταν σπείρεις αδιέξοδο και μίσος στην
κοινωνία τι άλλο μπορεί να σημαίνει από το να εκτρέφεις αντικοινωνικές και ακροδεξιές συμπεριφορές;
Βάζουμε λοιπόν την αστυνομία σε μία ρητορική μετώπων. Μέτωπο με τα πανεπιστήμια. Τι υπέκρυπτε αυτό;
Γιατί όπως είπα τα δικαιώματα είναι αδιαίρετα, ανθρώπινα και κοινωνικά. Υπέκρυπτε φυσικά την εξίσωση των
πανεπιστημιακών πτυχίων με τα κολλέγια. Θα μπορούσε να υπάρξει αντίδραση στο πανεπιστήμιο; Αν υπάρξει
αντίδραση, είναι άντρο ανομίας.
Ας δούμε και την άλλη μεριά. Η αστυνομία επωφελείται; Είναι υπέρ της όλη αυτή η ρητορική; Σε καμία
περίπτωση. Το περίφημο επιτελικό κράτος ακούμπησε και την αστυνομία. Ξαφνικά μετατίθενται άνθρωποι για
κομματικούς και λόγους ρεβανσισμού, διαγωνισμοί οι οποίοι είχαν προκηρυχθεί, όπως για τα ταυτότητες
τινάσσονται στον αέρα, κόβονται σώματα, επιδόματα, μεταφέρεται το έγκλημα σε άλλες περιοχές και άλλα
πολλά. Βλέπουμε δηλαδή μία αναποτελεσματικότητα και ενώ ο αστυνομικός έχει ανάγκη την κοινωνική
συναίνεση ως προστάτης των δικαιωμάτων και της ασφάλειας, γίνεται σιγά σιγά εχθρός της κοινωνίας. Ή
πρέπει να είναι με ένα μέρος της κοινωνίας.
Κλείνω λέγοντας πως δεν θα επιτρέψουμε - όσο και να προσπαθείτε να κατηγορείται τον ΣΥΡΙΖΑ, ως υποκινητή
τρομοκρατικών ενεργειών ή μπαχαλάκηδων ή ανομιών- η αρχή της σκοπιμότητας να υπερκεράσει την αρχή
της νομιμότητας. Το κράτος δικαίου δεν είναι μία ρητορική υπεκφυγή. Είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας».
Δευτερολογία:
«Ο κ. Υπουργός στην πρωτολογία του είπε πολλά, τα θεωρητικοποίησε όμως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος
της ΝΔ. Νόμιμη άσκηση της βίας από το κράτος. Αυτή είναι η μεγάλη μας διαφορά. Το κράτος το βλέπετε ως
θεσμό ισχύος που έχει το μονοπώλιο της βίας και μπορεί να νομιμοποιεί την καταστολή κατά το δημοκρατικό
ρεαλισμό, όπως είπατε. Πρέπει να προσέχετε τις εκφράσεις σας. Η δημοκρατία είναι ο μόνος ρεαλισμός, δεν
υπάρχει δημοκρατικός ρεαλισμός και δημοκρατική ουτοπία. Για εμάς, όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για
όλο το δημοκρατικό κόσμο, το κράτος είναι πλέγμα θεσμών, κανόνων και περιορισμών. Όλες οι αρμοδιότητές
του, όπως και η κρατική βία πρέπει να συμμορφώνονται με τους κανόνες δικαίου. Γιατί ο νόμος περιορίζει,
προσδιορίζει και εντέλει εξανθρωπίζει την άσκηση βίας. Είμαστε υποχρεωμένοι όλοι, ως δημοκρατικά
κόμματα, να ερχόμαστε στη Βουλή και να εγκαλούμε τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, όταν παραβιάζεται
αυτή η άσκηση βίας από το κράτος, αυτό το μονοπώλιο. Μας εγκαλείτε, τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι λέμε ψέματα. Υπάρχουν
δημοσιεύματα για αυτή την άσκηση βίας; Υπάρχουν καταγγελίες στο Συνήγορο του Πολίτη;
Η βία όταν ασκείται από αυτούς που έχουν την εξουσία, τότε εκεί υπάρχει πρόβλημα. Τα κοινοβουλευτικά
κόμματα εκεί είναι υποχρεωμένα να κάνουν ερωτήσεις.
Θα κλείσω με ένα πράγμα: μας καλείτε συνεχώς να απολογηθούμε, αν καταδικάζουμε τη βία, αν καταδικάζει ο
ΣΥΡΙΖΑ τη βία. Προσωπικά ως ΣΥΡΙΖΑ, ως μέλος ενός κόμματος σε όλη μου τη ζωή, που ξέρω τι σχέση δεν έχει με
τη βία, αρνούμαι να απολογηθώ σε εσάς. Αν θέλετε να ανοίξουμε συζήτηση περί της βίας, ευχαρίστως.
Αρνούμαι όμως να απολογηθώ σε εσάς. Πότε εμείς εκθρέψαμε βία, πότε είπαμε ότι η βία είναι καλό πράγμα
από όπου και να προέρχεται; Εσείς αντιθέτως, δεν βρήκατε κουβέντα να πείτε, όταν ασκήθηκε βία κατά των
αστυνομικών. Αλλά τότε ήταν η καλή βία. Την ασκούσαν τα παιδιά που είχαν την ελληνική σημαία στα κοντάρια.
Λοιπόν, ας τελειώνουμε με αυτά. προσωπικά αρνούμαι οποιαδήποτε απολογία για το αν είμαστε υπέρ της βίας
ή όχι. Και δεν εκχωρούμε το δικαίωμά μας να εγκαλούμε την κυβέρνηση όποτε βλέπουμε ότι υπάρχει
αυθαιρεσία στην άσκηση του μονοπωλίου της βίας. Ευχαριστώ».
