Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από τη μέρα που κανένας στη «Γ» δεν πίστευε πως θα έφτανε ποτέ.Όχι γιατί δεν ξέραμε πως η ανθρώπινη ζωή έχει πάντα κάποια συγκεκριμένα όρια, αλλά αφενός γιατί ήταν πολύ νωρίς ώστε να μας αποχαιρετίσει ο άνθρωπος που συνδύασε τη ζωή και την πορεία του με τη «Γ» και αφετέρου γιατί… υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι των οποίων η πληθωρική παρουσία μοιάζει να υπερβαίνει ακόμα και τα ανθρώπινα όρια.
Όμως, διαψευστήκαμε…
Εκείνο το πρωινό της Τρίτης, 16 Ιανουαρίου 2018, ήταν το πιο δύσκολο και θλιμμένο της ζωής εκατοντάδων ανθρώπων. Και πρώτων – πρώτων, των ανθρώπων που αποτελούσαν τις δύο οικογένειες του αείμνηστου Χρήστου Ι. Χριστόπουλου. Δηλαδή, των ανθρώπων της φυσικής του οικογένειας, αλλά και των ανθρώπων της εκδοτικής του οικογένειας. Άλλωστε ήταν γνωστό σε όλους ότι ο Χρήστος Χριστόπουλος, ήταν πέρα και πάνω απ’ όλα ένας μεγάλος οικογενειάρχης.
Αυτό τον ρόλο του επεφύλαξε , εξάλλου η ζωή από πολύ νωρίς. Και τον ανέλαβε με απόλυτη επιτυχία. Και σε αυτόν τον ρόλο παρέμεινε σε όλη του τη ζωή.
Σαν μικρό παιδί χαμογελούσε στις καλές στιγμές της φυσικής ή εκδοτικής του οικογένειας και σαν μικρό παιδί φοβόταν στις κακές.
Όμως, πάντα ήταν και ο πρώτος που ξεπερνούσε τον φόβο και στήριζε όλους τους άλλους: «Μην φοβάστε τίποτα, ρε… Εγώ είμαι εδώ!» βροντοφώναζε.
Και όλοι αναθαρρούσαν, γνωρίζοντας πως αυτός ο άνθρωπος με το πλεόνασμα καλοσύνης και θετικής διάθεσης απέναντι σε όλους, πάντα θα έβρισκε τον τρόπο να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και να βοηθήσει τους συγγενείς, τους φίλους και τους συνεργάτες του.
Γι’ αυτό και εκείνο το πρωινό, η είδηση της φυσικής απώλειας του Χρήστου Χριστόπουλου ήχησε σαν βόμβα στη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων.
Ένα μεγάλο «δέντρο» έπεσε και όλοι εκείνοι που έβρισκαν «ανάπαυση» στον «ίσκιο» του, αισθάνθηκαν μόνοι και αδύναμοι, πια.
Και ήταν τόσο μεγάλος ο «κρότος» της απώλειας του Χρήστου Χριστόπουλου, όσο μεγάλη ήταν και η προσωπικότητά του, όπως και η πορεία της ζωής του.
Συγκινητική και ανυπέρβλητη η έκφραση θλίψης που έφτανε από όλα τα μέρη της Ελλάδας, προερχόμενη είτε από γνωστά πρόσωπα της δημόσιας ζωής, είτε από απλούς πολίτες. Μία πλημμυρίδα πένθους.
Αλλά και συμπαράστασης προς τις οικογένειές του.
Και ήταν αυτό το κύμα αγάπης και καλοσύνης τόσων πολλών ανθρώπων που μας στήριξε εκείνη τη μαύρη μέρα, όπως και εκείνες που ακολούθησαν, στην κηδεία και την ταφή, αλλά και αμέσως μετά.
Ένα κύμα αγάπης που μας ώθησε να σταθούμε «όρθιοι». Και να θυμηθούμε πως το ίδιο θα απαιτούσε και εκείνος από εμάς…
Σιγά – σιγά, οι μέρες περνούσαν.
Και η αρχική αίσθηση πως κάποια στιγμή θα βλέπαμε τον ιδρυτή και ιστορικό εκδότη της «Γ» να μπαίνει με τον συνήθη γρήγορο βηματισμό του στα γραφεία της εφημερίδας ή θα τον ακούγαμε να μας φωνάζει για να μας ρωτήσει κάτι ή να μας συμβουλεύσει σε κάτι, άρχισε να μετατρέπεται σε μία αίσθηση μόνιμης… παρουσίας!
Είναι αδύνατο να εξηγηθεί με την λογική, αλλά για όλους όσοι αποτελούμε τις οικογένειές του, ο Χρήστος Χριστόπουλος είναι διαρκώς κοντά μας.
Δεν είναι μόνο αυτό που λένε για όσους έχουν αναχωρήσει, ότι «ζει» στις καρδιές και το μυαλό μας. Αλλά πολλά περισσότερα…
Ακόμα μας καθοδηγεί, μας εμπνέει, μας διορθώνει και μας διδάσκει.
Αυτά που μας έλεγε και οι γνώσεις που μας μετέφερε, οι αρχές και οι αξίες του, ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος αντιλαμβανόταν το χρέος του απέναντι στη δημοσιογραφία και την ενημέρωση του πολίτη, ακόμα και οι εμπειρίες του (που πάντα απλόχερα μοιραζόταν με τους συνεργάτες του), αποτελούν μάλλον τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την άϋλη, αλλά τόσο έντονη και καθημερινή παρουσία.
Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, όχι απλά να στεκόμαστε «όρθιοι», αλλά και να μην προσπαθούμε κάθε μέρα για την ενδυνάμωση της εκδοτικής πορείας που συνεχίζεται πλέον από τον Γιάννη Χρ. Χριστόπουλο και όλα τα μέλη της «οικογένειας» της «Γ», υπό την διαρκή συμπαράσταση όλων των μελών της φυσικής οικογένειας του Χρήστου Χριστόπουλου, αλλά και την καθημερινή στήριξη των αναγνωστών και συμπολιτών μας;
Κοιτάζοντας σήμερα το ημερολόγιο, αναλογιζόμαστε ότι πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από την ημέρα που σταμάτησε η φυσική παρουσία του ιδρυτή και ιστορικού εκδότη της «Γ».
Παράλληλα όμως, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε τους πάντες ότι η πνευματική του παρουσία είναι αδιάλειπτη.
Και όλοι όσοι τον ζήσαμε, τον αγαπήσαμε και συνεργαστήκαμε μαζί του, είμαστε ακόμα προσηλωμένοι στο δικό του όραμα και στον δικό του στόχο…
ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΝΤΥΠΗ ΕΔΚΟΣΗ ΤΗΣ “ΓΝΩΜΗΣ”
