Ένα πελώριο «Πωλείται» φιγουράρει εδώ και καιρό στην είσοδο του αλλοτινού σινέ Ομόνοια στην ομώνυμη πλατεία της Πάτρας.
Πρόκειται για το σημείο όπου άλλοτε λειτουργούσε το φημισμένο σινεμά που άφησε εποχή για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς η «Ομόνοια» που πρωτολειτούργησε ένα χρόνο μετά την πτώση της δικτατορίας, στις 7 Δεκεμβρίου του 1975, φιλοξένησε και στέγασε τη νεοιδρυθείσα Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας από το 1978 και για περίπου 10 έτη έως το 1987, χρονιά που ο χώρος μετατράπηκε σε κλαμπ concert φιλοξενώντας συναυλίες ακόμη και ξένων συγκροτημάτων.
«Ψυχή» της Ομόνοιας στα πρώτα χρόνια της ήταν ο Πέτρος Χρυσοβιτσάνος που στη συνέχεια ήταν αιθουσάρχης στο Άστυ της οδού Κολοκοτρώνη και στο Ιντεάλ της Αγ. Νικολάου. Μπορεί το Ομόνοια να ήταν ένα κάπως μικρό σινεμά πλην όμως ήταν ζεστό και συμπαθητικό και εξ’ αρχής πρόβαλλε επιλεγμένες ταινίες από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Δεν είναι τυχαίο όπως θυμίζει ο δημοσιογράφος Γιάννης Μουγγολιάς στο βιβλίο του «100 Χρόνια Κινηματογράφος στην Πάτρα» ότι η 1η ταινία που προβλήθηκε στο Ομόνοια ήταν το «Λά Στράντα» του Φεντερίκο Φελίνι με την Τζουλιέτα Μασίνα και τον Άντονι Κουίν. Γενικά το κοινό που σύχναζε εκείνα τα χρόνια του τέλους του ’70 στο Ομόνοια ήταν νεανικό, ιδιαίτερα ευαίσθητο για το σινεμά και έντονα πολιτικοποιημένο. Μετά το «διάλειμμα» λειτουργίας του χώρου ως κλαμπ, έμελλε το «Ομόνοια» να ζήσει μία περίοδο αναγέννησης που δυστυχώς δεν κράτησε πολύ.
Ήταν 21 Νοεμβρίου του 1997 όταν χάρη στο όραμα και το σινεφίλ μεράκι του αιθουσάρχη Κώστα Αναγνωστάκη και της γυναίκας του Ελένης που ήδη διαχειρίζονταν και το Ελπίς στην Δημ. Γούναρη και Υψηλάντου, το «Ομόνοια» ξανάνοιξε και για εναρκτήρια ταινία του είχε το πολύ δημοφιλές τότε φιλμ με την Τζούλια Ρόμπερτς «Ο Γάμος του Καλύτερου μου Φίλου». Ένα χρόνο αργότερα, μία κρύα νύχτα στις αρχές Δεκεμβρίου του 1998, είχε επισκεφθεί το «Ομόνοια» ο σπουδαίος σκηνοθέτης μας Θόδωρος Αγγελόπουλος μαζί και με την σύζυγο του Φοίβη για την πρεμιέρα της ταινίας του «Μία Αιωνιότητα και μία Μέρα», το φιλμ που τον Μάη εκείνου του έτους είχε θριαμβεύσει στο Διεθνές Φεστιβάλ των Καννών κατακτώντας τον Χρυσό Φοίνικα. Ο Κώστας Αναγνωστάκης όπως έχει γράψει και ο Γιάννης Μουγγολιάς, επένδυσε τότε το χώρο του σινέ-Ομόνοια με καινούρια οθόνη, ήχο dolby stereo, φωτιστικά, καινούρια καθίσματα σε χρώμα κυανό μπλε (η αίθουσα χωρούσε μαζί με τον εξώστη 265 θεατές) και 4 ζωγραφικούς πίνακες για ντεκόρ, ξοδεύοντας συνολικά πάνω από 22 εκατομμύρια δραχμές. Το εγχείρημα έδειχνε να αποδίδει ωστόσο η ζωή κρύβει πάντα στη γωνία ανατροπές και αυτές ήσαν ο θάνατος του αγαπητού αιθουσάρχη Κώστα Αναγνωστάκη και μαζί η δημιουργία νέων δεδομένων στον χώρο του κινηματογράφου και δη του ντόπιου με την έναρξη λειτουργίας του πρώτου πολυσινεμά το 2002, στη Βέσο Μάρε.
Την ίδια ώρα όπως σημειώνει και ο Γιάννης Μουγγολιάς στο βιβλίο του, από τον Δήμο Πατρέων δεν υπήρξε κάποιο ενδιαφέρον παρά το χρόνιο αίτημα μίας Δημοτικής κινηματογραφικής αίθουσας και η τραγική ειρωνεία είναι πως 18 χρόνια μετά, τίποτε δεν έχει αλλάξει και η Πάτρα παραμένει χωρίς Δημοτικό (χειμερινό ή θερινό) κινηματογράφο. Το Νοέμβριο του 2001 η Παρασκευή Βλάχου, κόρη του Παναγιώτη Βλάχου με απόθεμα ρομαντισμού και αγάπης για το σινεμά τόλμησε μία τελευταία προσπάθεια. Πρώτη ταινία τότε το φιλμ του Τομ Τίκβερ «Η Πριγκίπισσα και ο Πολεμιστής». Δυστυχώς και αυτή η ύστατη ιδιωτική προσπάθεια δεν άντεξε για πολύ. Στις 6 Απριλίου του 2003 λόγω δυσβάστακτων οικονομικών προβλημάτων μπήκε λουκέτο στην αίθουσα. Σταδιακά αφαιρέθηκε και η πινακίδα που έλεγε σινέ-Ομόνοια και πλέον μόνο οι παλιότεροι θυμούνται ότι κάποτε εδώ ήταν ένα από τα ωραιότερα σινεμά της πόλης, μία «όαση» πολιτισμού όπου μπορούσε κάποιος να «δραπετεύσει» μέσα από τις μαγικές εικόνες που προβάλλονταν στην μεγάλη οθόνη.