Και ο πλέον αδαής περί των διεθνών θεμάτων κατανοούσε, ότι μετά την δολοφονία Σουλειμανί, είχαν μεταβληθεί άρδην και δραματικά, οι συνθήκες της συνάντησης Τράμπ - Μητσοτάκη.
Τη στιγμή που όλος ο Πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις δραματικές εξελίξεις ενός κηρυγμένου πολέμου, θα ήταν αλαζονικό από την Ελλάδα να απαιτεί από τον πρωτεργάτη των γεγονότων - πλανητάρχη, να ασπαστεί δημοσίως την εθνική μας ατζέντα.
Στο πλαίσιο όλων αυτών των αυτονοήτων, η Ελληνική πλευρά είχε δύο επιλογές: ;Η, κατόπιν συνεννόησης, να αναβάλει τη συνάντηση για αργότερα ή να την πραγματοποιήσει επαναπροσδιορίζοντας τους στόχους της. Γιατί, όχι μόνο ο απρόβλεπτος Τράμπ αλλά κανένας πρόεδρος των ΗΠΑ - του Ομπάμα συμπεριλαμβανομένου - δεν θα αναφερόταν δυσμενώς κατά ενός ηγέτη, που η χώρα του συνορεύει κι διατηρεί διαύλους επικοινωνίας με το Ιράν.
Ο Πρωθυπουργός ΕΝΑ σημείο θα έπρεπε να επαναλαμβάνει μονότονα στη σύντομη δημόσια παρέμβασή του:" κ. Πρόεδρε οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή και την Ανατ. Μεσόγειο, αναδεικνύουν τη διαχρονική γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας. Βρισκόμαστε στο όριο της διακεκαυμένης ζώνης και μοναδική χώρα σταθερότητας και εγγύησης για την οριοθέτησή της.
Είμαστε στη διάθεση όλης της διεθνούς κοινότητας για την αποτροπή επέκτασή της". Όλα τα άλλα περί Λιβύης, East - Med, επενδύσεων κ.λ.π. ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Είναι προφανές ότι η ελληνική διπλωματία απέτυχε να προσαρμοστεί στη συγκυρία. Και οι επιπτώσεις αφορούν στη χώρα και όχι στην όποια Κυβέρνηση.
(Από την σελίδα του στο facebook)
