Το Κίνημα Αλλαγής μου έκανε την περασμένη Κυριακή την ιδιαίτερη τιμή να με ορίσει
αναπληρωτή Γραμματέα στον νευραλγικό Tομέα Οικονομικών, με Γραμματέα τον βουλευτή
και πρώην υφυπουργό Γιάννη Κουτσούκο. Θέση ευθύνης που είναι αυτονόητο ότι θα
υπηρετήσω μ’ όλες τις δυνάμεις μου.
Θέλω, με την ευκαιρία, να θυμίσω ότι πριν μερικούς μήνες, σ’ ένα άρθρο μου που
προξένησε αρκετά σχόλια στα μέσα ενημέρωσης της Αχαΐας και αναπαρήχθη στα
κοινωνικά δίκτυα, είχα επισημάνει την αδήριτη ανάγκη οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας
μας, όσες ομνύουν στην κανονικότητα, στη σύνθεση και στην πραγματική πρόοδο, να
ομονοήσουν σε ένα οικονομικό και δημοσιονομικό μοντέλο που θα θωρακίζει το βιοτικό
επίπεδο των πολιτών, την δικαιοσύνη των αμοιβών, το κράτος πρόνοιας και την
αναδιανομή του πλούτου, με τρόπο ισότιμο, ισομερή, αλληλέγγυο, δίκαιο και συμβατό με
τις κοινωνικές ανάγκες.
Παρακολούθησα για πολλές ώρες τη συζήτηση στη Βουλή για τον τρέχοντα
προϋπολογισμό, που ψηφίστηκε την περασμένη Τετάρτη, με την κυβερνητική πλειοψηφία
των 158 ψήφων. Έμεινα έως αργά στο γραφείο μου. Κράτησα σημειώσεις.
Με την νέα ιδιότητα μου, αυτή του αναπληρωτή Γραμματέα Οικονομικών του Κινήματος
Αλλαγής αλλά και με την ιδιότητα του υποψήφιου βουλευτή Αχαΐας, κατέγραψα
παρατηρήσεις που δείχνουν ότι ο νέος προϋπολογισμός δεν έχει τη δυναμική να αλλάξει τα
πράγματα στην πατρίδα μας. Είναι ένας αναιμικός, γραφειοκρατικός και άχρωμος
προϋπολογισμός. Χωρίς όραμα και μακριά από κάθε -ας μου επιτραπεί ο όρος-
«επιθετικογενή», με όρους ανάπτυξης, στόχευση. Αυτά μας περιμένουν το 2020.
Δυστυχώς.
Απόδειξη; Δεν υπάρχουν στέρεες και τεκμηριωμένες προβλέψεις για την στήριξη των
εργαζομένων. Ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα. Επίσης, δεν υπάρχουν ορατές διέξοδοι για
τους συνταξιούχους μας, παρά κάποιες γενικόλογες και ασαφείς αναφορές που δεν
δημιουργούν συνθήκες δέσμευσης και άρα κι αισιοδοξίας.
Επίσης, απ’ τις επιμέρους προβλέψεις του, κάτι που επεσήμανε στην ομιλία της και η
Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής κ. Φώφη Γεννήματα, ο νέος προϋπολογισμός όχι μόνο
δεν προχωρά σε ελάφρυνση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων αλλά διατηρεί το
καθεστώς αδικιών που είχαμε γνωρίσει επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης.
Εξίσου γενικόλογες και αόριστες και οι αναφορές για την αποκλιμάκωση της ανεργίας που,
ειδικά στην Αχαΐα, παραμένει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα για τους νέους μας και τις
γυναίκες.
Προσπερνώ τον τεχνηέντως πανηγυρικό τόνο πολλών κυβερνητικών στελεχών και
συμφωνώ με τη γνώμη του Κινήματος Αλλαγής που πολύ σχηματικά αναπτύχθηκε γύρω
απ’ την αναφορά ότι «μπορεί ν’ άλλαξε η κυβέρνηση αλλά δεν άλλαξε η πολιτική για την
οικονομία της χώρας».
