Διαβάσαμε πρόσφατα για το νέο σενάριο ανάθεσης των οκτώ εργολαβιών της Πατρών-
Πύργου σε δύο αναδόχους, ως συνέχεια των ατέρμονων συζητήσεων γύρω απ’ το έργο και
ενώ ο χρόνος έχει εξαντληθεί.
Πως είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ακυρώσει ένα
διαγωνισμό που –καλώς ή κακώς- πραγματοποιήθηκε, με όλες τις νομικές και οικονομικές
συνέπειες που αυτό θα επιφέρει; Με ποια νόμιμα ή νομιμοφανή κριτήρια θα γίνουν οι
νέες αναθέσεις;
Και το σπουδαιότερο, τι χρονικό ορίζοντα θα έχουν όλες αυτές οι διαδικασίες σε ένα κράτος
που μόνο επιτελικό και ευέλικτο δεν είναι.
Πολύ φοβάμαι ότι το έργο αυτό οδεύει οριστικά στις καλένδες με τις τακτικές που
ακολουθούνται. Και θα συνεχίσουμε να έχουμε ένα δρόμο – καρμανιόλα, που θα στοιχίζει
και στο μέλλον τη ζωή σε δεκάδες συμπολίτες μας, υπονομεύοντας παράλληλα κάθε
αναπτυξιακή προοπτική, στη δυτική Αχαΐα και σ’ όλη την Ηλεία.
Άλλωστε, εδώ και τόσα χρόνια είμαστε στο ίδιο σήριαλ θεατές.
Το μόνο που αλλάζει είναι οι σκηνοθέτες: Χρυσοχοίδης, Σπίρτζης, Καραμανλής. Όλοι
επιδίδονται απλά στο να κατηγορούν αλλήλους, να δημιουργούν νέα ευφάνταστα σενάρια
και να διαβεβαιώνουν, φυσικά, ότι κάποτε θα υπάρξει «happy end», σ’ αυτό το πολύπαθο
έργο.
Αυτό, όμως, που όλοι βλέπουμε, είναι αναρίθμητα εικονοστάσια που πίσω τους κρύβονται
χαμένες ανθρώπινες ζωές, θλίψη, πόνος και αίμα.
Κι όμως, πιστεύω ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα όταν βάζουμε πάνω από όλα την ανθρώπινη
ζωή και την προστασία της.
Τα νομοθετικά εργαλεία υπάρχουν και καλό θα είναι ν’ αξιοποιηθούν παραμερίζοντας
προσωπικές φιλοδοξίες, προσωπικά οφέλη και τη μόνιμη, κουραστική πλέον τακτική που
βάζει μπροστά το «για όλα τα δεινά φταίνε οι άλλοι».
