Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας ο διεθνώς αφιερωμένος στην ενημέρωση και την απομυθοποίηση του καρκίνου του μαστού. Στην πόλη μας, την Πάτρα, κάθε χρόνο, τα τελευταία επτά, γίνεται μια μεγάλη δράση από το ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Ν.ΑΧΑΙΑΣ, με σκοπό την ενημέρωση και κινητοποίηση των γυναικών για πρόληψη- έγκαιρη διάγνωση.
Με την ευκαιρία λοιπόν, αυτής της μεγάλης γιορτής για την ζωή, που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη την ερχόμενη Κυριακή και ξέροντας, κα Μαλλιώρη, ότι και σεις έχετε εμπειρία του καρκίνου του μαστού, αλλά από μια άλλη θέση, αυτής της αδελφής ασθενούς, θα θέλαμε να μοιραστείτε αυτή σας την εμπειρία με τους αναγνώστες μας. Πότε το μάθατε; Πώς νιώσατε εκείνη την στιγμή; Σκέψεις και συναισθήματα;
Ήταν Φεβρουάριος του 2004 όταν η αδελφή μου νόσησε από καρκίνο του μαστού. Μου το ανακοίνωσε η ίδια από το τηλέφωνο. Μέσα σε μια στιγμή όλα άλλαξαν στη ζωή μου. Για πάντα!
Στο μυαλό μου δεκάδες σκέψεις, αλλά στην ψυχή μου το απόλυτο κενό. Δεν είχα περιθώρια να νιώσω, ούτε καν να φοβηθώ. Έπρεπε να σκεφτώ. Την ίδια, την οικογένειά της και κυρίως το τρίχρονο αγοράκι της, τους γονείς μας, όλους τους γύρω μας…
Η σύγχυσή μου τεράστια! Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω και πώς να αντιμετωπίσω και εγώ αυτό που συνέβαινε. Αποφάσισα ότι έπρεπε απλώς να είμαι εκεί.
Μετά τι ακολούθησε; Περιγράψτε μας λίγο την πορεία.
Σε τέσσερις μέρες μπήκε στο χειρουργείο και έκανε την πρώτη επέμβαση. Ακολούθησε και δεύτερη επέμβαση μέσα σε ένα μήνα και στη συνέχεια χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία κ.ο.κ.
Τα έζησα όλα από πολύ κοντά. Το αρχικό κενό της ψυχής μου άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει με φόβο, τρόμο, ανασφάλεια και μετά με θυμό, αγανάκτηση και ένα τεράστιο «γιατί». «Γιατί σε εκείνη?», «γιατί σε εμάς?».
-Τι έχει χαραχτεί στην μνήμη σας από εκείνη την περίοδο;
Από την περίοδο εκείνη, θα μπορούσα να περιγράψω με απόλυτη ακρίβεια πολλές εμπειρίες: τις επεμβάσεις, τις βιοψίες, την πρώτη χημειοθεραπεία, την αγορά της περούκας, την πτώση των μαλλιών, τις αποκαταστάσεις, τις αγωνίες των εξετάσεων, και τόσες άλλες… Θα σταθώ όμως σε δύο, οι οποίες χαράχτηκαν ανεξίτηλα μέσα μου και δεν θα σβηστούν ποτέ.
Η πρώτη ήταν αμέσως μετά το πρώτο χειρουργείο της αδελφής μου. Αν και Φεβρουάριος, βγήκαμε από το νοσοκομείο και ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος. Πριν μπει στο αυτοκίνητο για το σπίτι, την είδα μελαγχολική να κοιτάζει γύρω της και τα άλλοτε έξυπνα και ζωηρά μάτια της να έχουν σκοτεινιάσει και να είναι γεμάτα δάκρυα. Το βλέμμα αυτό που έλεγε χίλιες λέξεις θα με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή!
Η δεύτερη ήταν μετά την έβδομη χημειοθεραπεία της, όταν, εξαντλημένη από την υπερπροσπάθεια, μου ανακοίνωσε πως δεν θα συνέχιζε τις θεραπείες γιατί δεν άντεχε άλλο. Την καταλάβαινα απολύτως! Ήξερα όμως πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σημάνει το τέλος. Αναγκάστηκα να της πω ψυχρά: «Αν σταματήσεις τώρα, εμένα ξέχασέ με! Αδελφή δεν έχεις!» Δεν είπε λέξη. Απλώς με κοίταξε. Όμως αυτή η θλιμμένη αλλά τόσο αξιοπρεπής έκφραση που σχηματίστηκε στο κουρασμένο πρόσωπό της θα μείνει για πάντα μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου!
Αν έπρεπε να της δώσετε έναν επιθετικό προσδιορισμό, πως θα την χαρακτηρίζατε την εμπειρία σας;
Αν μου ζητούσε κανείς να χαρακτηρίσω με μια λέξη μόνο την εμπειρία μου από την περίοδο εκείνη, θα επέλεγα αμέσως τη λέξη «συγκλονιστική», με κάθε σημασία που αυτή μπορεί να περιλαμβάνει.
Ωστόσο όλα πήγαν καλά. Μιλήστε μας για τα συναισθήματα σας σήμερα, αναφορικά με την εν λόγω περίοδο, κάτι σαν ένα σύντομο απολογισμό
Σήμερα, σχεδόν δεκαέξι χρόνια μετά, νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη που βλέπω την αδελφή μου να γεύεται τις ομορφιές της ζωής, έχοντας βγει νικήτρια από τη μάχη της με τον καρκίνο! Νιώθω ευτυχισμένη που μετά την τραγωδία που βίωσε, βρήκε την προσωπική της κάθαρση! Νιώθω τυχερή που είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω καλύτερα, να τη θαυμάσω, να τη σεβαστώ περισσότερο και να έρθω πιο κοντά με την υπέροχη οικογένειά της! Νιώθω ευγνώμων που μου επέτρεψε να χτίσω μια ονειρεμένη σχέση με το παιδί της! Νιώθω δικαιωμένη που επέλεξα απλώς να είμαι εκεί!
Εν τέλει, αν μου επιτρέπεται να κάνω και εγώ έναν σύντομο απολογισμό από όλη αυτή την εμπειρία που έζησα δίπλα της, θα μπορούσα να πω πως μόνο κέρδος είχα.
Γιατί, εκτός από όλα τα παραπάνω που κέρδισα, το «γιατί σε εμάς?» που με τυραννούσε επί χρόνια, έχει γίνει πια «γιατί όχι σε εμάς?». Και κυρίως γιατί ο φόβος που ένιωθα απέναντι στον καρκίνο έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο σεβασμό.
Εν κατακλείδι, τι σημαίνει πλέον ο καρκίνος του μαστού για σας, μετά από όλη αυτή την εμπειρία;
Για μένα πια καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος. Σημαίνει μάχη και – γιατί όχι - νίκη. Και ξέρω πως, αν κάποτε με επισκεφθεί, ακολουθώντας το παράδειγμα της αδελφής μου, θα σταθώ όρθια και αξιοπρεπής απέναντί του και θα τον αντιμετωπίσω.
