Ελπίδα για το μέλλον της Πάτρας η συναίνεση

Του Αντώνη Κουνάβη, ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ

Τα πρώτα δείγματα γραφής που έδωσε το νέο Δημοτικό Συμβούλιο είναι ενθαρρυντικά.

Ξεκινήσαμε καλά, εφόσον η συναίνεση κυριάρχησε και εμπεδώθηκε στη συγκρότηση των Δ.Σ. των Νομικών Προσώπων του Δήμου Πατρέων, εν μέσω ενός ήπιου και καλόπιστου κλίματος.

Ωστόσο, το κοινό συμφέρον, αυτό της πόλης, μας καλεί να μην μείνουμε στην αρχή, αλλά να επιδιώξουμε και στη συνέχεια την ίδια συναίνεση για τα μείζονα τοπικά προβλήματα και ανοικτά θέματα που μας απασχολούν.

Προφανώς, αυτό δεν θα είναι εύκολο. Οι ευδιάκριτες ιδεολογικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ της Δημοτικής Αρχής και των περισσότερων παρατάξεων είναι αδύνατο να γεφυρωθούν.

Όμως, τούτο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να επιδοθούμε σε εντυπωσιακούς και ανέξοδους θεατρινισμούς, κάνοντας αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. 

Οφείλουμε να ασκούμε καλόπιστη και γόνιμη κριτική, συμφωνώντας όπου θεωρούμε ότι οι αποφάσεις του δημάρχου είναι ορθές και, κυρίως, προτείνοντας και αντιπροτείνοντας εναλλακτικά βήματα σε μια κοινή κατεύθυνση.           

Ως εκ τούτου, με εκατέρωθεν γενναίες υπερβάσεις μπορούμε να πετύχουμε τη μέγιστη δυνατή σύγκλιση, βρίσκοντας ένα κοινό έδαφος συνεννόησης και συνεργασίας.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι στο τέλος ο μέγας κριτής των πάντων δεν θα είναι κανένα κόμμα αλλά ο πατραϊκός λαός, που θα εκτιμήσει αναλόγως τόσο αυτά που κάναμε,  όσο κι αυτά που δεν κάναμε.

Και ακριβώς υπό το συγκεκριμένο πρίσμα, αφήνοντας στην άκρη τις μονομερείς επιδιώξεις και τους άγονους και στείρους ανταγωνισμούς, που δεν οδηγούν ούτως ή άλλως πουθενά, ας προτάξουμε ο καθένας τον καλύτερο εαυτό του, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας προκειμένου να πορευτούμε στο μέλλον για να οδηγήσουμε την πόλη μας στη θέση που της αξίζει και μας αξίζει.

Μόνο ενωμένοι και σε αγαστή συνεργασία μεταξύ μας, θα διεκδικήσουμε με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας αυτά που θέλουμε.

Μόνο ενωμένοι θα πετύχουμε τους στόχους που θα οριοθετήσουμε.

Κι εν τέλει, μόνο με τη συνεννόηση θα απομακρύνουμε μια «αρρωστημένη»ατμόσφαιρα, που όχι μόνο δεν μας οδηγεί πουθενά αλλά μας βυθίζει ακόμη περισσότερο στη δίνη της εσωστρέφειας.