Στο περιοδικό People μίλησε η Κατερίνα Γερονικολού, η οποία αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στο θέμα της μητρότητας.
«Ως άνθρωπος έχω απεριόριστα αποθέματα υπομονής και αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά. Βέβαια, είναι εντελώς διαφορετικό να έχεις ένα δικό σου παιδί. Η μητρότητα είναι κάτι που ακόμα δεν το έχω πάρει απόφαση, όπως και οι περισσότερες φίλες μου. Φαντάσου, είμαστε δέκα κολλητές από το γυμνάσιο και μόνο οι δύο έχουν παιδιά.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως είμαστε μια φουρνιά ανθρώπων, μια γενιά, που ξεκίνησε να εργάζεται όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα να δώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στη δουλειά μας και παράλληλα να αφήσουμε λίγο πίσω την προσωπική μας ζωή. Ειδικά από τα 24 μου και μετά, δούλευα πάρα πολλές ώρες, έβγαινα ελάχιστα και δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα η προσωπική μου ζωή.
Βέβαια, δεν είχα βρει και έναν άνθρωπο που να με εμπνεύσει και να τον ερωτευτώ παράφορα. Επίσης, ήμουν και από τις τυχερές, διότι σε όλες μου τις επαγγελματικές συνεργασίες περνούσα τόσο καλά, που ο χρόνος περνούσε γρήγορα και σε περιόδους που ήμουν μόνη μου δεν μου έλειπε τόσο μια σχέση. Και δεν μου έλειπε, διότι οι μέρες μου κυλούσαν ευχάριστα και δημιουργικά» εξηγεί.
«Μου αρέσουν πολύ τα παιδιά. Δεν είναι, όμως, κάτι που προγραμματίζουμε για το άμεσο μέλλον. Το θέμα της μητρότητας είναι κάτι που θα πρέπει να το αντιμετωπίσω μέσα στην επόμενη πενταετία. Αλλά, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το καμπανάκι της μητρότητας δεν χτύπησε ποτέ μετά τα 30.
Απεναντίας, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήθελα να γίνω μητέρα όταν ήμουν στο σχολείο, μαθήτρια λυκείου ακόμη. Και το ήθελα σε τέτοιο βαθμό, που έλεγα πως όταν γίνω 18 θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά. Ακόμα και σήμερα δεν έχω βρει μια λογική εξήγηση σε αυτό.
Αυτό που είμαι σίγουρα σε θέση να γνωρίζω είναι πως ο ερχομός ενός παιδιού απαιτεί έναν επαναπρογραμματισμό στη ζωή σου. Ειδικά στο κομμάτι της δουλειάς, απαιτείται ένα χρονικό διάστημα αποχής, ώστε να μεγαλώσεις το παιδί σου και να ζήσεις αυτές τις μαγικές στιγμές στο 100%.
Αυτό εγώ δεν το βλέπω σαν θυσία, αλλά ως μια φυσική αντίδραση που έχει κάθε μητέρα που θέλει να κάνει παιδιά. Το δύσκολο, κρίνοντας κι από αυτά που σκέφτομαι, είναι να το πάρεις απόφαση», προσθέτει.
Η Κατερίνα μίλησε και για τη σχέση της με τον Γιάννη Τσιμιτσέλη.
«Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως η σχέση μου με τον Γιάννη μού δίνει μια αίσθηση ασφάλειας. Ζούμε μαζί, αλλά και πάλι μια σχέση θέλει συνέχεια προσπάθεια ώστε να ανθίζει. Όλα τα καλά απαιτούν προσπάθεια και δουλειά. Πόσω μάλλον μια σχέση», ξεκαθαρίζει.
«Οι προτεραιότητές μου όντως έχουν αλλάξει. Θεωρώ πολύ σημαντικό το κομμάτι της προσωπικής ζωής. Δίνω βάση στα προσωπικά μου, είμαι ερωτευμένη με τον άνθρωπό μου. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι στο χέρι μας να έχουμε πάντα καλή προσωπική ζωή, διότι για να επιτευχθεί αυτό χρειάζονται δύο και πρέπει να υπάρχει κοινός στόχος. Δεν θα ήθελα να σταματήσω να δίνω νόημα και βάση στην προσωπική μου ζωή, διότι το να δουλεύεις και να ανθίζεις επαγγελματικά, αυτό δεν αρκεί από μόνο του. Το να ανθίζεις επαγγελματικά και να μαραζώνεις στα προσωπικά, σε κάνει να καταλήγεις ένας ξιπασμένος άνθρωπος».
Πόσο επηρέασε τη σχέση της με τον σύντροφό της το γεγονός ότι δούλευαν πολλές ώρες μαζί;
«Δεν μας φόβισε καθόλου το γεγονός ότι δουλεύουμε μαζί. Ειδικά στα γυρίσματα της ταινίας, που διήρκεσαν ενάμιση μήνα, ήμασταν μαζί 24 ώρες το 24ωρο, και στα γυρίσματα και στο σπίτι, αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Αυτό το χρονικό διάστημα των γυρισμάτων ήταν καθοριστικό, διότι τον γνώρισα υπό μια άλλη συνθήκη, στην ένταση της δουλειάς. Μπορώ να σου πω ότι μάθαμε καινούρια πράγματα ο ένας για τον άλλο και κάναμε ένα crash test στις συμπεριφορές μας υπό πίεση. Σε επαγγελματικό επίπεδο, του βγάζω το καπέλο. Είναι πολύ μπροστά, έχει ένστικτο και γνώσεις.
Επειδή, όμως, είμαστε και οι δύο ισχυρές προσωπικότητες, τσακωνόμασταν αρκετά για θέματα της δουλειάς. Είχαμε διαφωνίες. Έλεγε εκείνος Α, εγώ Β. Δυο-τρεις φορές με άκουσε, αλλά τις υπόλοιπες περνούσε το δικό του.
Ουσιαστικά, αυτές οι διαφωνίες προέκυπταν επειδή και οι δύο αγαπήσαμε πολύ τη συγκεκριμένη ταινία και θέλαμε να προσέξουμε μέχρι και την παραμικρή της λεπτομέρεια, ώστε να την απογειώσουμε. Κατόπιν εορτής, είμαι σίγουρη πως μέσα από την ταινία τον γνώρισα καλύτερα».
