Συγκέντρωση αντιπληροφόρησης Σάββατο 21/0 στις 19:00 στην πλ. Γεωργίου, θα παραγματοποιήσουν ομάδες αναρχικών. Σε σχετική ανακοίνωση υποστηρίζουν:
Οι εξορύξεις υδρογονανθράκων εντείνουν την καταστροφή του φυσικού κόσμου και την εκμετάλλευση των ζωών μας
Έχει περάσει μια δεκαετία και πλέον από την έναρξη της λεγόμενης οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο η οποία έπληξε σε τεράστιο βαθμό τους από τα κάτω αυτής της γωνιάς του πλανήτη. Μια σειρά από μνημόνια, περικοπές μισθών και συντάξεων και μέτρα “δημοσιονομικής σταθερότητας” επέβαλαν την εξαθλίωση, τη φτωχοποίηση, την ανεργία οδηγώντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού στα όριά του, σε πνευματικό και υλικό επίπεδο. Εν έτη 2019, και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου κόμματα και υποψήφιοι πρωθυπουργοί υπόσχονται την έλευση της πολυπόθητης ανάπτυξης. Όταν όμως μιλούν για ανάπτυξη, δεν εννοούν τη δική μας ανάπτυξη και ευημερία, αλλά αυτή των αφεντικών, των ντόπιων εφοπλιστών, των τραπεζών και του διεθνούς κεφαλαίου. Υπόσχονται ένα φιλικό περιβάλλον επενδύσεων στο οποίο διάφορες πολυεθνικές, σε συνεργασία με την εγχώρια αστική τάξη θα ξεζουμίσουν όλο το φυσικό πλούτο της γης και της θάλασσας. Και αυτό θα το πετύχουν μέσα από ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα που έχει ήδη θεσμοθετηθεί σε μεγάλο βαθμό, με την κατάργηση παλαιότερων εργατικών κεκτημένων. Ό,τι δεν νομοθετήθηκε δε τα προηγούμενα χρόνια προαναγγέλλεται στις προεκλογικές δηλώσεις όπως λόγου χάρη η κατάργηση της 8ωρης εργασίας.
Μέρος αυτών των επενδύσεων είναι και οι εξορύξεις υδρογονανθράκων σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας, από την Ήπειρο ως τον Πατραϊκό κόλπο, το Κατάκολο και την Κυπαρίσσια, την Κρήτη, την Αιτωλοακαρνανία, τη Θράκη και αλλού. Και μπορεί να υπόσχονται οι διάφορες πολυεθνικές πως τα έργα θα προσφέρουν νέες θέσεις εργασίας, πως δε θα βλάψουν το περιβάλλον και πως θα τηρηθούν όλες οι σύγχρονες προδιαγραφές ασφάλειας, η αλήθεια είναι όμως πως:
Οι θέσεις εργασίας σε μια μονάδα εξόρυξης πετρελαίου είναι πολύ περιορισμένες, με το μεγαλύτερο ποσοστό να στελεχώνεται από ειδικό εξειδικευμένο προσωπικό που ήδη συνεργάζεται με τις αντίστοιχες εταιρίες.
Καμία πλατφόρμα γεώτρησης υδρογονανθράκων, επίγεια η πλωτή δεν είναι ασφαλής. Επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει πως ακόμα και στο πρώιμο στάδιο της μελέτης ενός κοιτάσματος υδρογονανθράκων υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις για τους θαλάσσιους οργανισμούς, το υπέδαφος, ενώ είναι συχνές οι διαρροές πετρελαίου. Στο στάδιο πλέον της άντλησης πετρελαίου, ένα ατύχημα θα έχει τρομακτικές συνέπειες για το οικοσύστημα της ευρύτερης περιοχής. Στον κόλπο του Μεξικού το 2010 σε γεωτριτική βάση της εταιρείας BP συνέβη η μεγαλύτερη θαλάσσια διαρροή πετρελαίου με εκτίμηση 4,9 εκ. βαρελιών πετρελαίου, 11 νεκρούς και καταστροφή του υδάτινου περιβάλλοντος. Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της διαρροής στα Κανάρια νησιά το 2002 μετά από βύθιση πλοίου που μετέφερε 77,000 τόνους πετρέλαιο. Η διαρροή αυτή κάλυψε έκταση χιλιάδων χιλιομέτρων μολύνοντας πάνω από χίλιες παραλίες σε Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία.
Σε τοπικό επίπεδο η καθημερινή διαδικασία εξόρυξης θα αναδιαμορφώσει εξολοκλήρου τους βιότοπους αλλά και το ανάγλυφο. Από τις τεχνικές παρεμβάσεις και τα έργα υποδομής, από την ηχορύπανση και τις καθημερινές διαρροές μικροποσοτήτων πετρελαιοειδών, από την αύξηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα είτε κατά την εξόρυξη είτε κατά τη μεταφορά πετρελαιοειδών και φυσικού αερίου. Όλα αυτά ενδέχεται να έχουν σημαντική επίδραση στην επιβίωση πολλών φυτικών και ζωικών οργανισμών, ενώ παράλληλα μεγάλος αριθμός θέσεων εργασίας που υπάρχουν ήδη θα χαθούν, λόγω των επιπτώσεων των εξορύξεων στο περιβάλλον.
Πέρα από την τρομακτική αλλαγή στον τόπο που γεννήθηκαν και έζησαν και την αλλαγή που θα επιφέρουν στην καθημερινότητα τους οι εξορύξεις, οι κάτοικοι της περιοχής θα πρέπει να συνηθίσουν και στην αυξημένη παρουσία του στρατού στην περιοχή. Είναι σχεδόν κοινή γνώση πως όπου βρίσκεται πετρέλαιο, ακολουθεί το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ. Αν κανείς δυσπιστεί, αρκεί να δει τις συμμαχίες Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου με κεντρικό άξονα τους υδρογονάνθρακες, την αναβάθμιση των στρατιωτικών βάσεων της περιοχής, που φιλοξενούν Νατοϊκές δυνάμεις και τις στρατιωτικές ασκήσεις όπως αυτή του Ηνίοχου που έλαβε χώρα το προηγούμενο διάστημα.
Την ρητορική σε σχέση με την ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή την συναντάμε ήδη από την δεκαετία του 50, γιατί εν τέλει η όλη διαδικασία ξεκίνησε σήμερα; Η πραγματικότητα είναι πως το καπιταλιστικό σύστημα προϋποθέτει μια βασική αντίφαση, την συνεχή αύξηση του κέρδους που παράγεται (άρα και της χρησιμοποίησης φυσικών πόρων από το σύνολο της βιόσφαιρας) σε έναν κόσμο όπου τα ενεργειακά αποθέματα δεν είναι ανεξάντλητα. Υπό το βάρος αυτής της κρίσης, το κεφάλαιο αναζητά νέους τρόπους παραγωγής ενέργειας, στρεφόμενο είτε σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, είτε σε δευτερεύουσας αποδοτικότητας κοιτάσματα όπως αυτά του Ιονίου και της Ηπείρου. Ταυτόχρονα όλη αυτή η “στροφή” σε νέες ενεργειακές πηγές ντύνεται με ένα μανδύα “πράσινης” ανάπτυξης και μιας δήθεν οικολογικής κουλτούρας. Έτσι βλέπουμε τις πιο επιζήμιες για το περιβάλλον εταιρίες και βιομηχανίες να πασχίζουν να “πρασινίσουν” τη δημόσια εικόνα τους προάγοντας εθελοντικές δράσεις καθαρισμού παραλιών ή στηρίζοντας περιβαλλοντικούς οργανισμούς και ΜΚΟ. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να μετακυλήσουν το βάρος της καταστροφής του πλανήτη σε εμάς αποκρύπτοντας τον δικό τους βασικό ρόλο σε όλη αυτή την ιστορία. Ο πρωταρχικός λόγος μόλυνσης του περιβάλλοντος και καταστροφής του φυσικού κόσμου είναι η μαζική παραγωγή προϊόντων, τα εργοστάσια που καταναλώνουν περισσότερη ενέργεια σε μια μέρα από ότι ολόκληρες πόλεις σε διάστημα μηνών, είναι η στρατιωτική βιομηχανία (αρκεί να αναφέρουμε ότι ένα μαχητικό αεροπλάνο καίει γύρω στα 25000 λίτρα κηροζίνης την ώρα!!) είναι η διαδικασία της ανάπτυξης του ίδιου του κεφαλαίου και του καπιταλισμού.
Σε αυτό το σημείο δε θα πρέπει να παραβλέψουμε το σθένος με το οποίο διάφορες εθνικιστικές και φασιστικές γκρούπες τάσσονται υπερ. των επενδύσεων. Μέσα από το Μακεδονικό ζήτημα αναδύθηκε εκ νέου ένας εθνικός κορμός ο οποίος πέρα από το ονοματολογικό έθεσε και θέτει ζητήματα πολεμικής προετοιμασίας ενάντια στον “εχθρό” στην άλλη άκρη του Αιγαίου, προστασίας της ΑΟΖ και κατ’ επέκταση των εγχώριων κοιτασμάτων. Παράλληλα, προβάλλοντας το εθνικό συμφέρον έναντι του ταξικού, ο εθνικισμός προσπαθεί να εκμαιεύσει μια πολυπόθητη συναίνεση στην προαναφερθείσα λεηλασία της φύσης αλλά και των ζωών μας.
Απέναντι όμως σε όλα αυτά, απέναντι στην επέλαση του κεφαλαίου στη φύση έρχονται να αντιταχθούν πληθώρα τοπικών / κοινωνικών αγώνων. Κάτοικοι και αλληλέγγυοι, όπως στη Χαλκιδική, στη Λευκίμμη, στην Κερατέα (τα προηγούμενα χρόνια) και σε τόσες άλλες περιοχές μες στα χρόνια, αντιτίθενται σε μια σειρά έργων που λεηλατούν τη φύση και τις ζωές τους, μέσα από διαρκείς αγώνες, αγώνες που δεν γίνονται από εθνικιστική σκοπιά αλλά θέτουν ευρύτερα ζητήματα, της ίδιας μας της καθημερινότητας και της ζωής μας, που υπερασπίζονται τη γη, τη θάλασσα, τον αέρα, που δομούνται με βάση την αλληλεγγύη, την οργάνωση και την αντιπαράθεση με όλα τα μικρά και μεγάλα αφεντικά που κερδίζουν από κάθε έργο. Αγώνες που επιλέγουν να μην επαναπαυθούν με τα «τυράκια» (νέες θέσεις εργασίας, αποζημιώσεις κτλ.) που αφειδώς κάθε φορά δίνονται από τοπικούς παράγοντες, εταιρίες, μανατζαραίους, υπουργούς κλπ. Αλλά αντίθετα, επιλέγουν την προοπτική της αντιπαράθεσης στα κυριαρχικά σχέδια. Όντας απέναντι στην καπηλεία του φυσικού περιβάλλοντος προβάλουν έμπρακτα την αντίστασή τους, στέκονται απέναντι στην κρατική καταστολή, με αποτέλεσμα πολλές φορές την ανατροπή των εκάστοτε επενδυτικών σχεδίων. Με αυτούς τους αγώνες τασσόμαστε κι εμείς, θέτοντας τα δικά μας προτάγματα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Γιατί ο αγώνας ενάντια στη λεηλασία της φύσης και την αντικειμενοποίηση του φυσικού κόσμου στο βωμό του κέρδους είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Καμιά εξόρυξη ποτέ και πουθενά Ελεύθερες οι θάλασσες, τα δάση, τα βουνά
Ανάπτυξη σημαίνει λεηλασία
Αγώνας για τη γη & την ελευθερία
Πρωτοβουλία Αναρχικών Ενάντια Στις Εξορύξεις
