Στις νέες ταινίες που έρχονται στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτή την εβδομάδα, ο Τζέιμς Γκρέι στέλνει τον Μπραντ Πιτ στο διάστημα – πιθανόν και στα Όσκαρ-, η βραβευμένη με Πούλιτζερ «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη κι ένα δυνατό οικολογικό θρίλερ από τη Γαλλία διεκδικεί την προσοχή μας.
Ad Astra
Σκηνοθεσία: Τζείμς Γκρέι
Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Τόμι Λι Τζόουνς, Ρουθ Νέγκα, Λιβ Τάιλερ, Ντόναλντ Σάδερλαντ
Περίληψη: Ο αστροναύτης Ρόι ΜακΜπράιντ ταξιδεύει στα πέρατα του ηλιακού συστήματος για να βρει τον χαμένο πατέρα του και να διαλευκάνει ένα μυστήριο που απειλεί την επιβίωση του πλανήτη. Το ταξίδι του θα φέρει στην επιφάνεια μυστικά που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και τη θέση μας στο σύμπαν.
Ο Τζέιμς Γκρέι ( «Δύο Έρωτες», «Κάποτε στη Νέα Υόρκη», «Η Χαμένη Πόλη του Ζ») καθοδηγεί τον Μπραντ Πιτ σε ένα γαλαξιακό ταξίδι αυτογνωσίας.
Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ο αστροναύτης Ρόι ΜακΜπράιντ είναι ο αρχηγός μιας αποστολής, η οποία θα κατασκευάσει τη μεγαλύτερη κεραία που έχει υπάρξει ποτέ. Σκοπός είναι η αναζήτηση ανώτερης μορφής ζωής. Ένα ξαφνικό βραχυκύκλωμα όμως παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή. Παράλληλα στη γη συμβαίνουν μια σειρά από ατυχήματα που θεωρούνται αποτέλεσμα των κοσμικών ακτινών που προκλήθηκαν έπειτα από έκρηξη κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, η οποία ονομαζόταν «Σχέδιο Λίμα». Τα μέλη της εν λόγω αποστολής χάθηκαν, ενώ αρχηγός της ήταν ο πατέρας του Ρόι, ένας θρύλος του διαστήματος, όπως τον αποκαλούν, ήρωας σύμφωνα με τους περισσότερους και ίνδαλμα του γιου του, που έχει να τον δει από την εφηβεία του. Ο Ρόι λοιπόν θα περιπλανηθεί στο σύμπαν για να σώσει την ανθρωπότητα, αλλά και να βρει τον πατέρα που τόσα χρόνια στερήθηκε.
Εμπνευσμένος από την «Καρδιά του Σκότους» του Τζόζεφ Κόνραντ που είχε χρησιμοποιήσει και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα στο «Αποκαλύψη τώρα», από ένα άρθρο του νομπελίστα φυσικού Ενρίκο Φέρμε- γνωστού για την κατασκευή του ατομικού αντιδραστήρα- αλλά και την εμβληματική φράση του Άρθουρ Κλαρκ σύμφωνα με την οποία « είτε δεν είμαστε μόνοι μας στο διάστημα είτε είμαστε, είναι εξίσου τρομακτικό», ο Γκρέις επιχειρεί μια υπαρξιακή προσέγγιση της επιστημονικής φαντασίας, υποσκάπτοντας εμμέσως την αξία των διαστημικών αποστολών, μιας κι ο ίδιος μοιάζει να πιστεύει πως ο άνθρωπος είναι καλύτερα να μην γνωρίζει τις απαντήσεις σε θέματα που δεν αφορούν στη γήινη ζωή. .
Έτσι με εξαιρετική μινιμαλιστική αισθητική απεικονίζει τον άνθρωπο ως ένα σημείο μέσα στην απεραντοσύνη του γαλαξία, υποδηλώνοντας τη μοναξιά του, ενώ ταυτόχρονα μέσα από την ιστορία του πατέρα του Ρόι θίγει πολιτικά θέματα περί των ορίων της ηθικής.
Το sci- fi στοιχείο δεν είναι αυτοσκοπός στο « Αd astra» ( «Προς τα άστρα» σημαίνει επακριβώς ο λατινικός του τίτλος) αλλά λειτουργεί ως ένα ενδιαφέρον περιβάλλον για την εσωτερική τελικά πορεία του Ρόι, όπου ο μόνος συνοδοιπόρος κι εχθρός του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Εικόνες μινιμαλιστικής λογικής και απαράμιλλης ομορφιάς, αργοί- όχι όμως πάντα υποβλητικοί- ρυθμοί κι ένα φιλοσοφικής διάθεσης voice over στηρίζουν τη βασική ιδέα του Γκρέις, που σαφώς έχει επηρεαστεί από εμβληματικές ταινίες, όπως το «2001. Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Άλλοτε λοιπόν στήνει εντυπωσιακές σκηνές δράσης, άλλοτε στρέφει την κάμερά του στα βλέμματα των κεντρικών του ηρώων, κυρίως του Ρόι, αφηγούμενος στην ουσία την ιστορία του Ανθρώπου, που πρέπει να συμβιβαστεί με το ότι είναι μόνος και ότι πρέπει να μάθει να ζει με αυτή την γνώση.
Όλα όμως αυτά τα πλεονεκτήματα διαλύονται εις στα εξ ων συνετέθησαν με το ηθικοδιδακτικό και απολύτως απλοϊκό φινάλε, που παραπέμπει σε τσιτάτα λαϊκίστικης ψυχολογίας, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε, γιατί ο Ρόι έπρεπε να ταξιδέψει τόσο μακριά για να βρει αυτό που γράφει κάθε φυλλάδα.
Η εκπληκτική μουσική του Μαξ Ρίχτερ, η εξαιρετική ερμηνεία του Μπραντ Πιτ που θα τον οδηγήσει πιθανόν στα Όσκαρ- αν κι ο ίδιος σύμφωνα με δηλώσεις του δεν ενδιαφέρεται για αυτή την κούρσα- καθώς και η παρουσία δύο εμβληματικών ηθοποιών, του Ντόναλντ Σάδερλαντ και του Τόμι Λι Τζόουνς αναμφίβολα προσθέτουν πόντους σε μια ταινία που έχει όλα τα φόντα να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, όμως τελικά χάνει το στοίχημα.