Η «προσχολική κατάθλιψη» ήταν ανέκαθεν το καλά κρυμμένο μυστικό αυτής της χώρας. Οταν πηγαίναμε μαζί σχολείο καθόμασταν στο διπλανό θρανίο και δεν περνούσαμε καλά. Καθόλου καλά – κι ας επέμενε το vintage Αλφαβητάρι να μας δουλεύει μες τη μούρη μας. Αλλωστε στις σελίδες του όλοι οι μικροί μαθητές μοιάζουν ενθουσιασμένοι που άνοιγε το σχολείο.
Πάντως, στις εκθέσεις του Δημοτικού υπήρχε αυστηρή ντιρεκτίβα: Επρεπε απαραιτήτως να χαίρεσαι που γυρίζεις σχολείο. Το σχολείο είναι καλό. Ο διευθυντής είναι σοφός. Η δασκάλα είναι γυναίκα. Η φούστα είναι μακριά, το κοριτσάκι έχει κοτσίδες, το αγοράκι κοντό μαλλί. Δεν υπάρχει μπούλινγκ, εννοείται αυτό. Δεν υπάρχουν μαθητές «χοντροί», «κοντοί», «μυτόγκες» και γυαλάκηδες. Δεν υπάρχουν μαθησιακές δυσκολίες: όποιος «δεν παίρνει τα γράμματα» είναι στούρνος, τεμπελχανάς και μ’ ένα χέρι ξύλο θα στρώσει. Στο σχολείο της καρδιάς μας ήταν όλοι καρμπόν: όμορφοι και καθαροί, μελετηροί και ευσεβείς. Α και στην έκθεση έπρεπε οπωσδήποτε να αναφερθεί ο καλοκάγαθος κυρ Ηλίας. Ο επιστάτης που για κάποιο σκοτεινό λόγο λεγόταν πάντα κυρ Ηλίας. Και πάντα είχε άσπρο παχύ μουστάκι, καρό κασκέτο και καλοκάγαθο βλέμμα.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά όταν βρέθηκα σε βιβλιοχαρτοπωλείο που στη μόστρα του δέσποζαν τετράδια, σάκες και βιβλία της νέας σχολικής χρονιάς. Τους πωλητές ρωτούσαν για την ποιότητα και τι κοστίζουν συνοφρυωμένοι γονείς με παιδιά σε προκαταθλιπτικό στάδιο. Εκείνα δηλαδή που δεν έβλεπαν την ώρα να ξαναγυρίσουν στο λατρεμένο τους σχολείο. Με τον υπεραιωνόβιο κυρ Ηλία που λογικά έχει τον απέθαντο και θα μας θάψει όλους.
Θυμάμαι το άγχος μου κάθε χρόνο, παραμονές σχολικής χρονιάς. Αν και ομολογώ πως ποτέ δεν είχα υποστεί μπούλινγκ από συμμαθητές ή δασκάλους: ήμουν ένα συνηθισμένο παιδί χωρίς τα διακριτά εκείνα στοιχεία που θυματοποιούν ορισμένα παιδιά. Ημουν το «κανονικό» κοριτσάκι μιας «κανονικής» εκπαιδευτικής κοινωνίας με καλούτσικους βαθμούς. Τόσο όσο. Παρ’ όλα αυτά όχι μόνο δεν ήθελα να πάω, αλλά ένιωθα κι απροσάρμοστο τελείως. Ζούσα βλέπεις με την πλάνη την οικτράν πως όλα τα άλλα παιδάκια λάτρευαν το σχολείο και μόνο εγώ τους βγήκα ανάποδο.
«Μη βλέπεις τώρα, όταν μεγαλώσεις θα τα θυμάσαι όλα αυτά με νοσταλγία».
Δεν ξέρω ποιοι τα θυμούνται όλα αυτά με νοσταλγία, αλλά δεν συγκαταλέγομαι ανάμεσά τους. Οχι γιατί μου συνέβη ποτέ κάτι τρομερό, φοβερό ή τραυματικό. Η χειρότερη μου ανάμνηση ήταν η ψυχή στις πατούσες για να μη με σηκώσουν στον πίνακα και δεν ξέρω μάθημα. Δεν ξεχνιέται με τίποτα η στιγμή που η δασκάλα διάβαζε τον κατάλογο αλφαβητικά κι ήμουν και πρώτη λόγω αλφα.
Τα σχολεία ανοίγουν την Τετάρτη που μας έρχεται. Απελπισμένοι γονείς κι εξαντλημένοι εκπαιδευτικοί καλούνται να κάνουν – τι αλήθεια; Να στηρίξουν τα παιδιά; Να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους; Να πλάσουν την ψυχή τους; Να ενθαρρύνουν τις δεξιότητές τους, να συνεργαστούν στη διάπλαση του χαρακτήρα τους; Τι; Τι να κάνουν και με ποια μέσα να το κάνουν; Στα συντρίμμια μιας Εκπαίδευσης χωρίς βιβλία, χωρίς δασκάλους, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ελπίδα;
Το σπλάτερ της όλης φάσης είναι πως ουσιαστικά κανείς δεν φταίει. Οι συνθήκες της είναι τέτοιες που οδηγούν γονείς κι εκπαιδευτικούς στην απόγνωση. Το θέμα είναι να μην ξεσπάνε στο παιδί, επειδή δεν μπορούν να ξεσπάσουν στον εργοδότη. Αυτό είναι το θέμα. Και το έγκλημα.
Τι χρειάζεται; Ψυχραιμία, κατανόηση, χώρο στις ανάγκες του άλλου. Οσο γίνεται κι όσο αντέχουμε. Η χρονιά που ξεκινάει δεν μπορεί να γίνει καλή. Μπορεί όμως να γίνει λίγο καλύτερη. Για τους γονείς. Για τους δασκάλους.
Και πάνω απ’ όλα για τα παιδιά.
in.gr
