Έτος 2006. Η Ρίτα Αντωνοπούλου μόλις έχει τελειώσει τη δίχρονη συνεργασία της με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Σπείρα Σπείρα. «Και τι θα κάνεις τον χειμώνα, Ρίτα;» τη ρωτάει καλός της φίλος. Εκείνη ενθουσιασμένη απαντά: «Θα συνεργαστώ με τον Θάνο Μικρούτσικο». Το παράδοξο είναι ότι μέχρι τότε δεν είχε ανταλλάξει ούτε χειραψία με τον σημαντικό μουσικοσυνθέτη. «Ούτε τη φωνή του στο τηλέφωνο δεν είχα ακούσει. Δεν ξέρω γιατί το είπα. Ίσως για να το πιστέψω κι εγώ βαθιά μέσα μου», λέει στο People.
«Φέτος κλείνουμε 13 χρόνια συνεργασίας. Χαίρομαι που το όνομά μου έχει συνδεθεί με αυτόν τον άνθρωπο και το έργο του. Είναι τεράστια τιμή για μένα. Ανέκαθεν ήταν τέτοια η πίστη μου ότι ταιριάζω στη μουσική του που έλεγα “Δεν μπορεί, αν με ακούσει θα το καταλάβει”. Τελικά, εκείνο το καλοκαίρι μάζεψα ό,τι θάρρος είχα και ύστερα από τη διαμεσολάβηση του κοινού μας φίλου Γιάννη Κούτρα τον κάλεσα στο τηλέφωνο και του ζήτησα να γνωριστούμε. Στην αρχή προσπάθησε να με αποφύγει και μου είπε “Στείλε μου κάτι”. Επέμενα να με ακούσει από κοντά. Μου έδωσε περιθώριο δύο εβδομάδων και η αλήθεια είναι πως με άγχωσε τρομερά, γιατί πριν κλείσει το τηλέφωνο μου είπε “Θέλω να μου ετοιμάσεις τέσσερα τραγούδια με το σκεπτικό ότι με αυτά θα σε διάλεγα ανάμεσα σε 200 άλλους”. Φυσικά, διάλεξα τέσσερα δικά του αλλά όταν βρεθήκαμε στο στούντιο ακούω τo εξής: “Αν σου έλεγα να μην πεις τίποτα από αυτά που έχεις ετοιμάσει, τι θα έλεγες;”».
Τελικά, ποιο τραγούδι είπες εκείνο το απόγευμα;
Εκείνη την ώρα μου ήρθε αυθόρμητα το «Αυτή η νύχτα μένει». Κάθισε στο πιάνο, με άφησε να τραγουδήσω το μισό και ύστερα με σταμάτησε, έπιασε την πίπα του και με αυστηρός ύφος είπε: «Εντάξει, κορίτσι μου, θα συνεργαστούμε».
Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση;
Πάγωσα ολόκληρη. Νομίζω δεν είχα συνειδητοποιήσει εκείνη την ώρα ακριβώς τι σήμαινε όλο αυτό για μένα. Έφυγα από το σπίτι του και στον δρόμο δεν μπορούσα να περπατήσω, μου είχαν κοπεί τα πόδια. Σκεφτόμουν «Τώρα άκουσα καλά ή το φαντάστηκα;». Ύστερα φοβόμουν μην αλλάξει γνώμη. Ευτυχώς, πήγαν όλα καλά! Νομίζω ότι αυτό που μας ενώνει περισσότερο μέσα στα χρόνια είναι η κοινή αισθητική, με κάποιον τρόπο «κουμπώνω» σε αυτό που έχει στο μυαλό του. Σίγουρα, υπάρχει χημεία σε αυτή τη συνεργασία.
Είναι καλά στην υγεία του;
Όχι, δεν είναι. Τον καρκίνο δεν τον νικάς εύκολα, στο μόνο που ελπίζεις είναι σε μια σταθερή κατάσταση. Σε αυτές τις περιπτώσεις κάθε φορά περιμένεις τις επόμενες εξετάσεις… Το παλεύει όμως, δεν το βάζει κάτω ψυχολογικά. Έχει αυτή τη δύναμη ως άνθρωπος, από τους πιο δυνατούς χαρακτήρες που έχω γνωρίσει. Ανέκαθεν τον θαύμαζα πολύ. Μετά την περιπέτεια αυτή, ακόμη περισσότερο. Βέβαια, η ψυχούλα του ξέρει τι περνά. Σε εμάς λέει «Τον έχω ήδη νικήσει. Δεν με νοιάζει τι κάνει στο σώμα μου, εγώ δεν τον φοβάμαι».
