Πολύς ο λόγος για τις τιμωρητικές διαθέσεις της «μεσαίας τάξης» απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ για την ως τώρα πολιτική του. Είναι όμως, ακριβώς έτσι τα πράγματα;
Να μη σταθούμε στο ότι καμιά τάξη δε χαρακτηρίζεται σαν τέτοια, μόνο από το ύψος του εισοδήματός της. Πρέπει να την κοιτάξουμε για τη σχέση της με τα μέσα παραγωγής, το ρόλο της στον παραγωγικό ιστό, τη διαβάθμισή της στην κοινωνική και εξουσιαστική ιεραρχία και πολλά άλλα. Όμως δεν σκοπεύουμε σε μάθημα Κοινωνιολογίας εδώ.
Είναι γεγονός ότι κυρίως οι μετέχοντες στην παραγωγική διαδικασία, υπέστησαν σοβαρότατα πλήγματα στα πλαίσια της χρεωκοπίας της χώρας και των μνημονιακών επιβολών. Το κύριο ,όμως ,βάρος των πληγμάτων αυτών ,το δέχτηκαν στην αρχική χρονικά περίοδο (μέχρι το 2015) δηλαδή με κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά-Βενιζέλου. Σε βαθμό μάλιστα, που θα έλεγε κανείς ότι μνημονιακός στόχος, ήταν η μείωση των ενδιάμεσων στρωμάτων-ελεύθερων επαγγελματιών.
Από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και κυρίως μετά το συμβιβασμό του καλοκαιριού του 2015, αναγκαστικά τέθηκαν προτεραιότητες. Αυτές ήταν, πριν από όλα, η αντιμετώπιση της χρεωκοπίας της χώρας. Αμέσως μετά, η υποστήριξη των πιο αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων που σαρώνονταν από τη μνημονιακή λαίλαπα. Επιλέχθηκε, λοιπόν, η ενίσχυση των ανέργων, των ανασφάλιστων (που ήδη είχαν ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο), των απολυμένων ή απειλούμενων με άμεση απόλυση (δημόσιων ή μη υπαλλήλων). Επίσης η μείωση των εισφορών σε ασφαλιστικούς φορείς από επαγγελματίες που δεν τα έβγαζαν πέρα, η προσπάθεια για ρύθμιση των «κοκκινισμένων» δανείων (που ξεκινώντας από ν. Κατσέλη –Σταθάκη κατέληξε στο νόμο για τις 120 δόσεις και τη μείωση των οφειλών). Όλα αυτά γίνονταν στο γνωστό ασφυκτικό πλαίσιο, όπου όλα τα αποθεματικά των Ταμείων είχαν εξανεμιστεί από το PSI, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα μια πορεία τσεκουρέματος των συντάξεων, που ήδη είχε προχωρήσει βαθιά μέχρι το 2015 και είναι γεγονός ότι συνεχίστηκε και μετά (με αναλογία 80% ως το 2015 και 20% μετά).
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Η κατάσταση αυτή ,ακόμα και αν υπήρχε περιθώριο για διαφορετικές αποφάσεις, πιθανά να ήταν η ίδια (λόγω ακριβώς του επιβεβλημένου γενικότερου πλαισίου). Αυτό όμως που σίγουρα υποτιμήθηκε , ήταν η πολιτική επίπτωση στη διάθεση των κοινωνικών αυτών στρωμάτων. Δεν αποφασίστηκαν έγκαιρα μέτρα ανακούφισης , σε τομείς μάλιστα εμβληματικού χαρακτήρα (π.χ. ετήσιο τέλος επιτηδεύματος, προκαταβολή φόρου, εισφορά αλληλεγγύης πολύ χαμηλών εισοδημάτων, κ. ά.). Όμως αυτά μέτρα, ήδη αποφασίστηκαν και προωθούνται.
Τι έχουμε λοιπόν μπροστά μας; Πριν από όλα την έξοδο από τα μνημόνια που διαμορφώνει σε σημαντικό βαθμό, δυνατότητες αυτόνομης χάραξης οικονομικής πολιτικής. Επίσης μια Παράταξη (την Αριστερά) που είναι σταθερά προσανατολισμένη στην κοινωνική γείωσή της και τη σύνδεση με τις εργαζόμενες μάζες. Που μπορεί επομένως να αφουγκράζεται τις αγωνίες και τους πόθους τους, να διδάσκεται από λάθη της, να παίρνει δυνάμεις από την κριτική τους. Τέλος, ένα διαμορφωμένο οικονομικό «οδικό χάρτη» που επιτρέπει να γίνει πιο δυναμική η διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού μας.
Σε αυτές, λοιπόν, τις εκλογές παλεύουμε και αναστοχαζόμαστε. Κοιτάμε μπροστά. Αποφασίζουμε για τη ζωή μας.
