Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση το πρώτο κύριο και βασικό ζητούμενο που κρίνουν οι περισσότεροι πολίτες είναι το ΠΟΙΟΣ και ΠΩΣ θα κυβερνήσει και δευτερευόντως τους απασχολεί η τύχη και η συνέχεια των μικρότερων κομματικών σχηματισμών.
Ούτε προφανώς ασχολείται ιδιαίτερα κανείς με τους πόσους βουλευτές θα εκλέξουν κόμματα που έχουν πάγια καθορίσει την θέση τους στην αντιπολίτευση. Αυτό είναι απόλυτα λογικό γιατί οι πολίτες γνωρίζουν ότι οι εκάστοτε κυβερνητικές αποφάσεις θα καθορίσουν σημαντικά την ζωή τους και την πορεία της χώρας.
Ειδικά σε αυτή την πολιτική συγκυρία, με τα θεσμικά, οικονομικά-αναπτυξιακά και εθνικά θέματα στη ‘κόψη του ξυραφιού’, αυτή η πολιτική επιλογή αποκτά χαρακτηριστικά των εκλογών των ετών 1974, 1981 και 2015 όπου οι πολίτες αγνόησαν προηγούμενες πολιτικές καταβολές και ιδεολογικές δεσμεύσεις τους και συντάχθηκαν με αυτό που εκάστοτε θεωρούσαν σαν ελπιδοφόρα αλλαγή.
Οι πολιτικές ηγεσίες που δεν αφουγκράζονται αυτή την συγκυρία κινδυνεύουν με αφανισμό. Η αρχή έγινε στις ευρωεκλογές.
Τα κόμματα που έχουν χρόνια θεσμική λειτουργία και εμπειρία, οφείλουν να παράσχουν την πολιτική προοπτική ασφαλούς και σταθερής διακυβέρνησης στον Έλληνα πολίτη που στέκεται πάνω από τα μικροσυμφέροντα και ατενίζει το πολιτικό μέλλον της χώρας με αμφιβολίες αλλά και συγκρατημένη αισιοδοξία και ελπίδα. Έτσι θα απομονωθούν επιπρόσθετα και οι αποκρουστικές πολιτικές κραυγές νεόκοπων και επικίνδυνων ‘αυριανιστών’ ακροαριστερού και ακροδεξιού τύπου.
Οι πολιτικές εμπειρίες από τις διακυβερνήσεις του παρελθόντος και προσφάτως του ΣΥΡΙΖΑ απομυθοποίησαν τα ανεφάρμοστα και τις ουτοπίες και προσφέρουν στους πολίτες γνώση και νηφαλιότητα για την ψήφο τους.
Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου θα κριθούν πολλοί και πολλά με πιθανή την δημιουργία νέων συνθηκών στην κοινωνία αλλά και στο πολιτικό εποικοδόμημα .
