Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Αν το συντεχνιακό κράτος συνεχίσει να ασκεί την ολέθρια εξουσία του, το πλοίο Ελλάς πάει κατ’ ευθείαν στα βράχια. Και θα πάρει μαζί του δικαίους και αδίκους.
Στην παρούσα φάση της δεκαετούς κρίσης, η οποία πάει και αρκετά πιο πίσω, τα λόγια περιττεύουν και δεν πείθουν. Απαιτούνται έργα ολκής, και μάλιστα με την διαδικασία του επείγοντος. Οι Ελληνες αυτό θέλησαν να πούν στις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές.Και οσοι δεν το καταλαβαίνουν τόσο το χειρότερο γι’αυτούς
Στην σημερινή Ελλάδα, η μη βαθειά μεταρρύθμιση του συντεχνιακού κράτους είναι μία ανοικτή πληγή και από αυτήν μολύνεται όλος ο κοινωνικός ιστός. Όπως κατ’ επανάληψιν έχουμε γράψει, από χρόνια, η λογική που διέπει το συντεχνιακό κράτος έγκειται στο να εξυπηρετούνται οι άνθρωποί του και όχι οι πολίτες. Αποτελεί έτσι πολλαπλασιαστή αβεβαιοτήτων για την δημοκρατία, η οποία, επιπροσθέτως, πλήττεται και από το απαράδεκτο εγχώριο πελατειακό σύστημα, που και αυτό,οπωςβλέπουμε κάθε μέρα, είναι άρρωστο.Το τελευταίο θέαμα στη Βουλή των Ελλήνων τα λεει όλα.Το 2015,ο Τσίπρας,με τη στήριξη των απανταχού κρατιστών,θελησε να διασώσει το αποκρουστικό αυτό μόρφωμα.Κάπου εκεί την πάτησε.Το πελατειακό κράτος ειναι ενα ψοφημι πλέον.Ειναι ντροπή για τη χωρα και την αξιοπρέπεια κάθε Ελληνα.Μόνον να φορολογεί και να αρπάζει γνωρίζει.
Στο πλαίσιο αυτής της –οδυνηρής για μία ανοικτή(;) κοινωνία– πραγματικότητας, παρατηρούνται δύο πολύ σοβαρά φαινόμενα, που είναι η πτώση της οικονομικής ανταγωνιστικότητας και η υπερ-διοίκηση μίας υποκυβερνώμενης χώρας, στην οποία οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες προκύπτουν από το συντεχνιακό κράτος, τις καταχρήσεις του και την ακαμψία του.
Όσο για τα ποσοτικά στοιχεία, που επιβεβαιώνουν την μη αμφισβητήσιμη άποψή μας, είναι εντυπωσιακά. Από το 1990 έως και το 2009, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, υπό διάφορες σχέσεις εργασίας, αυξήθηκαν κατά 39%, με αποτέλεσμα η άνοδος αυτή να οδηγήσει σε πτώση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών. Αρκεί να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι, την ίδια περίοδο, στον χώρο της δημόσιας παιδείας δημιουργήθηκαν περί τις 27.000 νέες θέσεις εργασίας, την στιγμή που ο μαθητικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 23% και πλέον. Στην δημόσια τάξη, η απασχόληση αστυνομικών και άλλων εργαζόμενων αυξήθηκε σε ποσοστό 26%, οι ώρες εργασίας μειώθηκαν εβδομαδιαίως από 42 σε 38 και η εγκληματικότητα παρουσίασε άνοδο 53%. Επίσης, οι υπάλληλοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αυξήθηκαν κατά 30%, ενώ οι παρεχόμενες υπηρεσίες της παραμένουν απελπιστικά ανεπαρκείς.
Όλα αυτά τα ποσοτικά στοιχεία, αλλά και το κόστος του δημόσιου τομέα που είναι από τα υψηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με ποσοστό συμμετοχής στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν άνω του 50% έως το 2009, καταλήγουν σε μία θεμελιώδη συμπερασματική διαπίστωση: το συντεχνιακό κράτος, παρά κάποιες αλλαγές που έγιναν στην περίοδο των μνημονίων, είναι ο μεγάλος εχθρός της δημοκρατίας μας και η ισχυρότερη τροχοπέδη της οικονομίας. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν μας και τις κατά καιρούς απειλητικές δηλώσεις και εκδηλώσεις δημοσίων φορέων κατά της ανοικτής κοινωνίας, τότε το συντεχνιακό κράτος στην χώρα μας είναι και ένα απίστευτο εκκολαπτήριο τρομοκρατικής ιδεολογίας. Με βάση, δηλαδή, την πολιτική επιστημονική θεωρία, το συντεχνιακό κράτος είναι στην ουσία και ολοκληρωτικό.
Συνιστά έτσι καίρια απειλή για τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών αυτής της χώρας, οι οποίοι πλέον ούτε αντιδρούν στις αυθαιρεσίες του αλλά ούτε και πιέζουν τους εκπροσώπους της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας να αντιδράσουν τουλάχιστον αυτοί. Μέχρι πότε, όμως, θα είναι ανεκτή η κατάσταση αυτή; Μέχρι πότε το συντεχνιακό κράτος θα σέρνεται στον αντιδημοκρατικό δρόμο του, παρασύροντας σε αυτόν τα πιο δυνατά και ζωντανά στοιχεία μίας καταρρέουσας κοινωνίας; Μέχρι πότε οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι όπως αποκαλύφθηκε έχουν στείλει στο εξωτερικό πάνω από 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ, θα παραμένουν ανενόχλητοι; Έως πότε η διαπλοκή θα ορίζει πώς πρέπει να λειτουργεί η ελληνική οικονομία και προς όφελος ποίων;
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα πρέπει να αποφασίσουμε τί θέλουμε και πώς. Στην ψηφιακή εποχή, ο χρόνος κυλά ταχύτατα και δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια στις λήψεις αποφάσεων.Ο Κυριάκος Μητσότάκης,δεν θα πάρει εντολή για να προσφέρει στους Ελληνες μιά απο τα ίδια.Θα πρεπει να δείξει με ΕΡΓΑ και οχι μπαρούφες οτι φέρνει την πρόοδο.Και αν ο εσμός των κρατιστών στο κόμμα του δεν συμφωνει, ας πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Ενδεχομένως δε, δια δημοψηφίσματος, ας ζητήσει την γνώμη του ελληνικού λαού. Ας τον ρωτήσει, για παράδειγμα, αν συμφωνεί να πληρώνει 60 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως για να έχει αυτό το κράτος που όλοι γνωρίζουμε. Ένα παρόμοιο δημοψήφισμα ίσως να αποτελούσε και κορυφαία ευρωπαϊκή πρωτιά, για όσους κόπτονται για την δημοκρατία και την Ευρώπη.Και θα εκλεινε το στόμα σε κάποιους όψιμους «δημοκράτες»,που ζητούν να επιστρέψουμε στις πόλεις-έθνη,για να κάνουν τήν πλάκα τους εις βάρος των κοροιδων.
