Μια απίθανη και συνάμα συγκινητική ιστορία ακούσαμε στα Γιουλέικα, Δυτικής Αχαΐας. Η Μαία Χριστίνα Χριστοπούλου, πήρε το όνομά της από τον γνωστό και διάσημο ζεν πρεμιέ του Ελληνικού Κινηματογράφου Χρήστου Νέγκα!
Η ιστορία ξεκινά από τη "μαύρη" μέρα για όλη την Ελλάδα, όταν ο αγαπημένος σε όλους τότε, Έλληνας ηθοποιός, χάνει τη ζωή του ξαφνικά στα 41 του μόλις χρόνια, την ώρα που κολυμπούσε.
Ο θρήνος μεγάλος για την οικογένειά του αλλά και για την αγαπημένη του αδερφή Καλλιόπη Αθηναΐς Νέγκα, η οποία του είχε μεγάλη αδυναμία. Η ίδια δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Και έτσι, αναζητούσε να βαφτίσει ένα παιδί, που θα του έδινε το όνομα του αδικοχαμένου αδερφού της Χρίστου και θα το είχε φυσικά σαν παιδί της.
Οι αναζητήσεις, την οδήγησαν στα Γιουλέικα. Μωρό τότε η Χριστινούλα, της πρότειναν να τη βαφτίσει. «Στην αρχή δεν ήθελε, γιατί ήθελε να βαφτίσει αγόρι. Όταν έμαθε όμως, ότι γεννήθηκα στις 25 Αυγούστου, την ημέρα που είχε γεννηθεί και ο αγαπημένος της αδερφός, τότε δέχθηκε να με βαφτίσει. Από τότε, μου είχε μεγάλη αγάπη. Με είχε σαν παιδί της κι εγώ φυσικά τη λάτρευα. Θυμάμαι, ήταν συνέχεια στο σπίτι μας…», εξομολογείται με συγκίνηση η Χριστίνα.
Η νονά της Χριστίνας «έσβησε» στα 84 της χρόνια, την 1η Νοεμβρίου του 2018. "Με βάπτισε κι με είχε σαν παιδί της μέχρι να «φύγει» από τη ζωή. Καλύτερη νονά δεν μπορούσα να έχω», καταλήγει η Χριστίνα Χριστοπούλου από τα Γιουλέικα.
Ποιός ήταν ο Χρήστος Νέγκας
Ο Χρήστος Νέγκας έδωσε ένα αξιοσημείωτο «παρών» στο θέατρο και τον κινηματογράφο, με ένα πλούσιο ρεπερτόριο ρόλων, το οποίο θα ήταν πλουσιότερο και σπουδαιότερο αν δεν έφευγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 45 ετών.
Όπωα αναφέρει στο site της η Finos Films, ο Χρήστος Νέγκας γεννήθηκε στη Ζάκυνθο και σπούδασε στην Αθήνα, στις δραματικές σχολές του Θεάτρου Τέχνης και του Κώστα Μιχαηλίδη. Την καριέρα του την ξεκίνησε με τον κινηματογράφο στην ταινία του Κώστα Καραγιάννη «Το Αγρίμι» το 1960. Ένα χρόνο αργότερα πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο, στο έργο του Αλέκου Γαλανού «Κόκκινα Φανάρια». Αγαπούσε το θέατρο και συνεργάστηκε με αρκετούς θιάσους, αλλά σχημάτισε και δικό του θίασο με τον οποίο περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα. Η τελευταία του θεατρική εμφάνιση ήταν το 1979 στο έργο του Νίκου Τσιφόρου «Σταυροφορία».
Στον κινηματογράφο έπαιξε σε 40 περίπου ταινίες εκ των οποίων οι δύο της Φίνος Φιλμ. Τελευταία κινηματογραφική του εμφάνιση ήταν το 1979 στην ταινία «Το Χαμόγελο της Πυθίας». Κάποια στιγμή έγινε παραγωγός ταινιών και διατηρούσε και διαφημιστικό γραφείο. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή είχε εκλεγεί στο ΔΣ του Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών.
Πέθανε ξαφνικά το καλοκαίρι του 1981 ενώ κολυμπούσε στη θάλασσα. Ο Δήμος Ζακυνθίων τίμησε τη μνήμη του, δίνοντας το όνομά του στο Δημοτικό θερινό κινηματόγραφο.
