Οι εκλογές στην Ελλάδα διαφέρουν σε πολλά, συγκριτικά με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Όχι σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης. Σε εκείνο το γήπεδο ο αγώνας είναι αδυσώπητος, χωρίς όρια και έλεος.
Σε ότι αφορά το κοινωνικό σκέλος, αλλοιώνεται και διαβρώνεται, κατά γενική ομολογία, χωρίς φραγμούς και αναστολές. Σε σημείο που να χωρίζονται σπίτια, συγγενείς, αδέλφια, φίλοι…
Εκ των πραγμάτων η εκλογική διαδικασία, φέρει διχαστικά χαρακτηριστικά. Πολλώ δε μάλλον, όταν πρόκειται για μια κοινωνία κλειστή που οι σχέσεις είναι διαπροσωπικές, με την επαφή να είναι καθημερινή και συνεχής χωρίς να σε χωρίζουν όροφοι πολυκατοικιών, μεγάλες αποστάσεις και απρόσωπα στιγμιαία ανταμώματα έξω από σχολεία ή σούπερ μάρκετ.
Εδώ, στα χωριά μας, η ανάσα μας ακούγεται, μοιράζεται η έννοια, γίνεται αμέσως γνωστό το κακό αλλά και το καλό. Πολλοί αυτή την άμεση επαφή, την αβίαστη καλημέρα και το αυθόρμητο πείραγμα στη διπλανή πόρτα, θα το ζήλευαν. Κατά τη γνώμη μου, καλά θα έκαναν. Είναι υγεία και ευλογία μαζί οι ζωντανές κοινωνικές σχέσεις.
Οι άνθρωποι στις πόλεις αποξενώνονται. Δεν το θέλουν. Τους αναγκάζει η καθημερινότητα. Στις μικρότερες κοινωνίες, τα πράγματα διαφέρουν. Δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Όχι από τα κουτσομπολιά ή την κοινωνική κριτική αν το θέλετε πιο εκλεπτυσμένα, αλλά από την νοοτροπία του Έλληνα. Θα ασχοληθεί μαζί σου. Θα σε προσεγγίσει και επειδή είναι αυθόρμητος και παρορμητικός, θα σε πιάσει από το χέρι, ή θα σε χτυπήσει στην πλάτη και θα σου μιλήσει σαν να σε ξέρει και από χθες. Άγνωστο πεδίο για τους Ευρωπαίους που σε τσακίρ κέφι αγάπης, σου σφίγγουν μόνο το χέρι!
Όπως σε όλες τις κοινωνίες, μικρές ή μεγάλες, υπάρχει μια κόκκινη γραμμή στις ανθρώπινες σχέσεις. Αναπόφευκτη. Η εύκολη κριτική. Δυστυχώς. Όλοι μας, περνάμε πολύ εύκολα στη θέση του κριτή, εκτιμώντας ότι έτσι, θα «εξαφανιστούν» τα δικά μας προβλήματα και ο δικός μας «σκελετός» που πάντα βρίσκεται στη «ντουλάπα» του καθενός. Κι αν αυτή η κόκκινη γραμμή, μπορεί να γίνεται αχνή και να εξομαλύνονται οι καταστάσεις με τη βοήθεια του ευλογημένου Ελληνικού ταμπεραμέντου της συγχώρεσης, την περίοδο των εκλογών αυτή η γραμμή γίνεται … χαντάκι, βαθύ, βρώμικο γεμάτο νερά και σκουπίδια.
Εύκολα τα λόγια, η κριτική, ο αφορισμός, δύσκολη η αυτοκριτική, η σύνεση και η αυτοσυγκράτηση. Μέχρι που ένα βράδυ, εκεί που έχεις εξαντληθεί στην κούραση, μιλώντας ακατάπαυστα με φίλους και «αντιπάλους» για τις εκλογές και αναζητώντας σταυρούς για την εκλογή σου, απέναντί σου βλέπεις να ανοίγει μια αγκαλιά, να στάζουν αγάπη μάτια και να κουρνιάζει μέσα εκεί ένα παιδί. Όχι σαν όλα τα άλλα. Τολμώ να πω, καλύτερο! Άγγελος, ενδεχομένως το μοναδικό πλάσμα που να μην έχει κάνει κακή σκέψη για κανέναν μας. Ένα παιδί – αγωνιστής της ζωής. Και δύο γονείς «ήρωες». Κουρασμένοι και οι δύο. Στο τέλος της ημέρας και οι τέσσερις γύρω από ένα τραπέζι… Τρώνε, συζητάνε, βγάζουν φωτογραφίες… Με έκδηλη την κούραση στα μάτια τους… Αλλά πάντα το βλέμμα καρφωμένο στον «Άγγελό» τους. Κι εκεί που ανοίγει η αγκαλιά της μάνας, η σκέψη μου παραδίδεται…χάνω τη συζήτηση για τις εκλογές… Πώς τα καταφέρνουν κάθε μέρα; Τί απαιτήσεις έχει ένα παιδί με ιδιαίτερες ανάγκες; Πόσες φορές έχουν κλάψει, έχουν ξεπεράσει τα όριά τους, πώς κρατούν ισορροπίες, πώς τους έχει φερθεί η κοινωνία, η Πολιτεία, ο δήμος, οι αρμόδιες αρχές και φορείς; Τί προοπτική έχει στον τόπο μου, αυτό το παιδί και μαζί με αυτό, χιλιάδες άλλα; Αν αναλογιστώ, τις τελευταίες έρευνες που έγιναν για τη δυτική Ελλάδα και το πόσο αφιλόξενη είναι για αυτούς τους ανθρώπους, τότε τα ερωτήματα γι αυτούς τους ανθρώπους είναι πιο βασανιστικά.
Κι εκεί μου έρχεται στο νου, η πόρτα που κλείνει σε κάθε σπίτι, στο οποίο πάμε και συζητάμε για τις εκλογές. Η πόρτα που πίσω της κρύβει πάντα και για όλους μας, ένα καρφάκι… Και λίγα μέτρα πιο εκεί, η «ντουλάπα» των αναμνήσεων, των φόβων, των παθών, των λαθών αλλά και των προσδοκιών της ελπίδας…
Οι εκλογές πεισματάρες είναι, δεν θα θα αλλάξουν χαρακτήρα. Θα παραμείνουν σκληρές, άδικες…πολλές φορές. Άλλωστε είναι ένας «πόλεμος». Με νικητή, ηττημένο και λαβωμένους στα χαρακώματα. Ας μην επιτρέψουμε όμως να μας αλλάξουν το δικό μας χαρακτήρα. Ας βγούμε αλώβητοι από αυτή τη «μάχη» γιατί στις 27 Μαΐου που θα «ξηλωθούν» τα εκλογικά κέντρα, οι αφίσες και οι φωτογραφίες των υποψηφίων, θα ανταμώσουμε όλοι πάλι στα ίδια σημεία. Θα κληθούμε να συνεργαστούμε, να βάλουμε κάτω τις προτάσεις μας και τις διαφωνίες μας για να τις μετατρέψουμε σε κράμα νέων ιδεών με γνώμονα την εξωστρέφεια του τόπου μας και την αναπτυξιακή του πορεία σε όλους τους τομείς. Και το πιο σημαντικό; Θα κάτσουμε πάλι στα ίδια καφενεία – χωρίς πλέον πολιτική διαχωριστική γραμμή – στις διπλανές καρέκλες καλοκαιρινών εκδηλώσεων, στις διπλανές ξαπλώστρες στις παραλίες μας και θα ζητάμε πάλι με τα μάτια και όχι με λόγια, ο ένας από τον άλλον όμορφες στιγμές για να ξορκίζεται η γκρίζα καθημερινότητα.
Σκέψεις που με βασάνιζαν αρκετό καιρό είναι αυτές… Καλό αγώνα, με θετικό λόγο, προτάσεις, επιχειρήματα, ανοιχτά μάτια και αυτιά προς όλους ανεξαιρέτως πολιτικής τοποθέτησης και αγάπη για τον τόπο μας.
