Είναι από τις στιγμές που χαιρόμαστε ιδιαίτερα για τη δουλειά μας όσο και για την καταγωγή μας. Τιμή μας σήμερα, να φιλοξενούμε μια πολύ σπουδαία συγγραφέα, την Σοφία Δημοπούλου, η οποία κατάγεται από την Αχαΐα και συγκεκριμένα από τα Λουσικά. Με αφορμή το νέο της βιβλίο που παρουσιάζεται αύριο Σάββατο στην Πάτρα, κάναμε μια πολύ όμορφη κουβέντα μαζί της. Αξίζει να τη μοιραστείτε μαζί μας.
-Έχετε πει ότι γράφατε από μικρή… Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη;
Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η γραφή ήταν πάντα ο τρόπος που είχα για να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Ήμουν πολύ φιλάσθενο παιδί κι αυτό τώρα πια μου φαίνεται μεγάλο πλεονέκτημα, καθώς είχα πολύ χρόνο δίχως σχολείο να καταβροχθίσω τα αμέτρητα βιβλία με τα οποία με εφοδίαζε ο πατέρας μου. Δεν είχαμε τότε τηλεόραση και το διάβασμα ήταν η μόνη παρηγοριά μου. Δεν θυμάμαι να υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που είπα πως θα ασχοληθώ με τη συγγραφή. Αυτό προέκυψε σχεδόν αυτόματα, αφού μόνο όταν γράφω έρχομαι σε επαφή με τον ενδότερο εαυτό μου.
– Τί είναι αυτό που σας «βάζει» το χέρι στο κομπιούτερ και αρχίζετε να ξετυλίγεται τις σκέψεις σας;
Πρώτα έρχεται η ιδέα, η σπίθα που σιγά σιγά μετασχηματίζεται σε ιστορία. Έπειτα η ιστορία προκύπτει μέσα από τις εμπειρίες μου κι απ’ όσα έχω μέσα μου, σχηματίζεται στο μυαλό μου σαν αλληλουχία σκηνών. Η ιστορία θα μετασχηματιστεί σε γραπτό λόγο, μόνο όταν με συνεπάρει στο σύνολό της, όταν με ενθουσιάσει σαν να ήμουν εγώ ο αναγνώστης της. Τότε καταλαβαίνω πως έχει ωριμάσει τόσο που πρέπει να γραφτεί για να μπορέσει να επικοινωνήσει με τους άλλους.
– Γενικά τί είναι αυτό που μπορεί να σας εμπνεύσει;
Η έμπνευση – αν θεωρήσουμε πως υπάρχει τέτοια-, προκύπτει από παντού. Καθημερινά, όλο και κάποιο γεγονός ή κουβέντα κεντρίζει πρώτα το συναίσθημά μου κι έπειτα τη φαντασία μου και ενεργοποιεί όλο εκείνο το μηχανισμό που κάποιοι τον λένε έμπνευση , εγώ το λέω ανάγκη. Όπως κάποιος άλλος έχει ανάγκη να φωνάξει, να γελάσει, να ζωγραφίσει, να εκτονωθεί τέλος πάντων με κάποιο τρόπο, εγώ έχω ανάγκη να γράψω, να δώσω μορφή στο συναίσθημά μου μέσα από μια ιστορία.
– Κατάγεστε από τα Λουσικά που ανήκουν στον δήμο δυτικής Αχαΐας. Με αφορμή την παρουσίαση του νέου σας βιβλίου, θα θέλαμε να μας πείτε, ποια μπορεί να ήταν η «πηγή» έμπνευσης από τον τόπο καταγωγής σας;
Στα περισσότερα βιβλία μου αναφέρομαι στον τόπο καταγωγής μου. Μου ασκεί μια μυστηριακή γοητεία η Αχαΐα, μου ξυπνά μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, μεγάλα διαστήματα των οποίων τα περνούσα εδώ. Άλλοτε η ντοπιολαλιά και οι παραδόσεις, άλλοτε η Ιστορία της κι άλλοτε ο ίδιος ο χώρος, το τοπίο, μου δίνουν ιδέες και εικόνες που ενσωματώνω συχνά στην αφήγησή μου.
– Τα τελευταία χρόνια στην περιοχή μας, γίνεται μια υπερπροσπάθεια από φορείς, συλλόγου και τον δήμο, για την πολιτιστική της ανάπτυξη. Επίσης, πολλές είναι και οι παρουσιάσεις βιβλίων που γίνονται στα μέρη μας. Εκτιμάτε ότι έχει καταγραφεί μια πρόοδος;
Όλοι οι σύλλογοι και οι φορείς είναι αξιέπαινοι γι’ αυτές τους τις προσπάθειες. Είναι πολύ σημαντικό η φιλαναγνωσία να καλλιεργηθεί και στην πιο απομακρυσμένη περιοχή και νομίζω πως γίνονται πολύ σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Εξάλλου, ο πολιτισμός δεν είναι προνόμιο μόνο των μεγάλων αστικών κέντρων.
– Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Η Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη. Λειτουργεί σαν ένα είδος Βίβλου για μένα. Εκεί είναι γραμμένες όλες οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα ’θελα να κάνω για τη ζωή και τον κόσμο. Διαβάζοντας το ξανά και ξανά, ρουφώ το νέκταρ των φράσεων, για να χορτάσω λέξεις και νοήματα που αγγίζουν το κέντρο της δικής μου ύπαρξης. Νομίζω πως λειτουργεί σε μένα σαν ένα είδος ψυχικού ερείσματος και κλειδί για να ανοίγουν και τα δικά μου συγγραφικά κανάλια.
– Μιλήστε μας λίγο για το νέο σας «παιδί» που παρουσιάζετε το Σάββατο;
Eίναι ένα βιβλίο εποχής με φόντο την Αθήνα του τέλους του 19ου αιώνα. Η μυθοπλασία εξελίσσεται σε δυο χρόνους και έχει δυο κεντρικές ηρωίδες. Η σύγχρονη, η Νάνα, μέσα από ένα παλιό χειρόγραφο, ανακαλύπτει την ιστορία της άλλης ηρωίδας, της Ανθής , που έζησε στο τέλος του 19ου αιώνα και προκαταλήψεις εκείνης της εποχής της στέρησαν τα πάντα, ακόμα και το δικαίωμά της στη μητρότητα. Η Νάνα, εμπλεκόμενη συναισθηματικά με την ιστορία της Ανθής θα μεταμορφωθεί ψυχικά και θα πάρει μαθήματα για τη δική της ζωή. Το βιβλίο «Πώς υφαίνεται ο χρόνος» είναι ένα βιβλίο για την πάλη του γυναικείου φύλου, για την αγάπη μέσα στο χρόνο, για όλα όσα αξίζουν να κρατιούνται σταθερά στη ζωή. Ταυτόχρονα μας γυρίζει πίσω στα ιστορικά γεγονότα του 19ου αιώνα μέσα από τη σύγχρονη ματιά μας, για να ανακαλύψουμε την επίδραση του παρελθόντος στο παρόν μας.
– Σας ευχαριστούμε για την όμορφη κουβέντα και σας ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο το νέο σας βιβλίο.
Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς
Η Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό πόλεων και κτιρίων. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και ασκεί το επάγγελμά της ως σήμερα. Παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή και την ποίηση και παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής, έχοντας ολοκληρώσει το πρόγραμμα «Δημιουργική ανάγνωση και γραφή της πεζογραφίας» του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: • Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει, (2012), εκδόσεις Ιωλκός. • Άλμα θα πει ψυχή, (2013), εκδόσεις Ωκεανός. • Σε σωστή ώρα νυχτώνει, (2014), Εκδόσεις Μεταίχμιο. • Η ζωή απέναντι, (2016), Εκδόσεις Μεταίχμιο. • Πώς υφαίνεται ο χρόνος, (2019), Εκδόσεις Ψυχογιός. Διηγήματά της έχουν κατά καιρούς συμπεριληφθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, σε ηλεκτρονικά περιοδικά (themachine.gr, fractal.gr, diastixo.gr) και σε εφημερίδες. Διηγήματα και ποιήματά της υπάρχουν και στον ιστότοπό της www.sophiadimopoulou.gr. Επικοινωνία με τη συγγραφέα: [email protected] www.sophiadimopoulou.gr
