Για την Άννα Φόνσου «Το Σπίτι του Ηθοποιού» είναι όλη της η ζωή. «Ήθελα πάρα πολύ να παίξω κάποτε στην Επίδαυρο, δεν με πήρανε ποτέ και έτσι για μένα το Σπίτι του Ηθοποιού είναι η δική μου Επίδαυρος. Είναι ένα έργο ζωής στο οποίο χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί δεν με αφήνει να πλήξω, να πάθω κατάθλιψη, ν’ αντιληφθώ ότι μεγάλωσα, δεν έχω χρόνο γι’ αυτά. Με κρατάει μονίμως σε εγρήγορση» ομολογεί στο ΑΠΕ η ισόβια πρόεδρος του Ιδρύματος το οποίο το 2016 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την κοινωφελή και αξιέπαινη δράση του σχετικά με τη στέγαση, σίτιση και κοινωνική στήριξη άπορων ηθοποιών αλλά και νέων σπουδαστών θεατρικών σχολών που δεν διαθέτουν τα ανάλογα μέσα.
Πριν από περίπου 30 χρόνια, η Άννα Φόνσου ξεκίνησε να υλοποιεί την ιδέα της δημιουργίας του Σπιτιού του Ηθοποιού, το οποίο το 1997 κατάφερε τελικά να γίνει πραγματικότητα με προσωπικό κόπο και κόστος από την ίδια. Βρήκε στέγη σ’ ένα εξαώροφο κτίριο επί της οδού Παναθηναίων στα Κάτω Πατήσια και έκτοτε αποτελεί καταφύγιο για ανθρώπους που έχουν υπηρετήσει τον πολιτισμό και σήμερα αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες. Μάλιστα, με τη χρηματοδότηση ύψους 644.668 ευρώ, της Περιφέρειας Αττικής, ανοίγει ο δρόμος για την ολοκλήρωση των εργασιών στους κοινόχρηστους χώρους και τους κοιτώνες φιλοξενίας του κτιρίου που βρίσκεται δίπλα σε αυτό που ήδη λειτουργεί, το οποίο παραμένει ημιτελές από το 2008.
«Για εμάς είναι πολύ σημαντική η στήριξη της Περιφέρειας Αττικής. Πριν από δύο χρόνια η Ρένα Δούρου επισκέφτηκε το Σπίτι του Ηθοποιού και κατάλαβε τις ανάγκες μας. Είδε το διπλανό κτίριο και κατάλαβε ότι πρέπει να το τελειώσουμε. Μετά από δύο μέρες με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι η Περιφέρεια θέλει να μας βοηθήσει για να ολοκληρωθεί το έργο. Μόλις ολοκληρώθηκαν τα γραφειοκρατικά επιλέξαμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου για να υπογράψουμε το Συμφωνητικό. Είναι πολύ μεγάλη η χαρά μας γιατί με την αποπεράτωση του έργου θα μας δοθεί η ευκαιρία να φιλοξενήσουμε περισσότερους ανθρώπους, καθώς οι αιτήσεις που δεχόμαστε είναι πολλές και μέχρι τώρα δεν μπορούμε ν’ ανταποκριθούμε σε όλες. Επίσης θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε και ένα θεατράκι στο ισόγειο, όπου θα μπορούν να παίζουν νέοι ηθοποιοί χωρίς να πληρώνουν ενοίκιο, αλλά και να διοργανώνουμε πολιτιστικές εκδηλώσεις, γιατί το Σπίτι του Ηθοποιού δεν είναι ούτε γηροκομείο, ούτε νοσοκομείο, πάνω απ’ όλα θέλει να προσφέρει πολιτισμό».
Σε ένα μήνα θα ξεκινήσουν οι εργασίες στο διπλανό κτίριο το οποίο θα μπορεί να φιλοξενήσει περίπου 30 άτομα και σε λιγότερο από ένα χρόνο αναμένεται να είναι έτοιμο. «Είπαμε στην Περιφέρεια τι χρειαζόμαστε και μας έδωσε ακριβώς τα χρήματα για να καλυφθούν οι συγκεκριμένες ανάγκες. Ελπίζω να είμαι καλά να προλάβω λίγο να το χαρώ γιατί δεν είμαι και στην πρώτη νεότητα», αναφέρει η Άννα Φόνσου.
Η ιδέα για το Σπίτι του Ηθοποιού γεννήθηκε με αφορμή μία τυχαία συνάντηση της με τον ηθοποιό Κώστα Σαντοριναίο. «Τον είχα πάει στο σπίτι του στο Βοτανικό και του λέω, τι κάνεις εσύ όλη μέρα εδώ πέρα; Μου λέει τότε, “δεν κάνω τίποτα Άννα δεν χτυπάει το τηλέφωνο, δεν υπάρχει τίποτα, δεν έχω ανάγκη από λεφτά γιατί παίρνω μία σύνταξη, αλλά νιώθω φοβερή μοναξιά. Γιατί δεν μας κάνεις εσύ ένα καφενείο να είναι σαν Σπίτι του Ηθοποιού και να συγκεντρωνόμαστε εκεί;”. Από εκείνη τη στιγμή μπήκε η ιδέα στο κεφάλι μου. Στην αρχή έβαλα τα πρώτα χρήματα για να κάνω ένα σωματείο με πολλούς ηθοποιούς το οποίο μετά έκανα ίδρυμα και από εκεί αρχίζει η ταλαιπωρία μου. Πήγα τα σχέδια στο υπουργείο Πολιτισμού και τα ενέκριναν. Τα λεφτά άργησαν να μου τα δώσουν και έβαλα ό,τι είχα εγώ για να γίνει . Στη συνέχεια πήραμε και το διπλανό οικόπεδο που θα χτίσουμε τώρα, και αφού ρίξαμε τα 6 πατώματα σταμάτησαν τα χρήματα. Πίστεψα πια ότι δεν θα το κάνουμε ποτέ το δίπλα, γιατί σκέφτηκα ότι αφού δεν δίνει τα χρήματα το υπουργείο Πολιτισμού, ποιος θα τα δώσει; Όλα αυτά τα χρόνια κανένας υπουργός Πολιτισμού δεν έχει επισκεφτεί το Σπίτι του Ηθοποιού εκτός από την Άντζελα Γκερέκου, να δουν έστω τι κάνουμε εδώ, μήπως τους κοροϊδεύουμε κιόλας».
Στο σπίτι φιλοξενούνται, μεσήλικες ηθοποιοί που δεν κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις κακοτυχίες της ζωής τους αλλά και νέα παιδιά που σπουδάζουν σε σχολές θεάτρου. «Έτσι το είχα σκεφτεί από την αρχή γιατί η μοναξιά δεν πιάνει μόνο τους μεγάλους, αγγίζει και τους νέους. Και ο νέος μπορεί να δώσει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις στη μοναξιά από έναν μεγαλύτερο άνθρωπο. Εμείς όμως κάνουμε παραστάσεις, και όσα λεφτά μαζεύουμε έχουμε έναν κουμπαρά και τα δίνουμε σε εκείνους».
