Ο νέος τρόπος διορισμού των εκπαιδευτικών (μονίμων και αναπληρωτών) απασχόλησε έντονα την εκπαιδευτική κοινότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα. Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του Κλάδου των εκπαιδευτικών δεικνύουν τη διαφωνία και την απογοήτευση με τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις.
Στην πρόσφατη σύσκεψη των αιρετών μελών των Υπηρεσιακών Συμβουλίων των εκπαιδευτικών, που έγινε στις 8 Φεβρουαρίου στη Θεσσαλονίκη, διαφάνηκε από τις τοποθετήσεις των συναδέλφων πως σε όλη την επικράτεια αυτό το θέμα πλήγωσε τους μάχιμους εκπαιδευτικούς.
Το νέο σύστημα διορισμού και η συζήτηση που έγινε στο Κοινοβούλιο μπορεί να απογοήτευσαν τον εκπαιδευτικό κόσμο και κυρίως τους χιλιάδες αναπληρωτές συναδέλφους εκπαιδευτικούς, ωστόσο έδωσαν την ευκαιρία στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στον κόσμο της εκπαίδευσης να παρακολουθήσει μαθήματα υποκρισίας και ψηφοθηρίας.
Παρακολουθήσαμε την Κυβέρνηση να επαίρεται για την εξαγγελία δεκαπέντε χιλιάδων διορισμών, που θα γίνουν την επόμενη τριετία. Εξαγγέλθηκαν διορισμοί, δηλαδή, που θα γίνουν μετά τη λήξη της θητείας της.
Πώς, όμως, να λάβει κάποιος σοβαρά υπόψη αυτές τις εξαγγελίες, εφόσον η Κυβέρνηση έχει αθετήσει μια σειρά υποσχέσεων και μάλιστα χωρίς οικονομικό κόστος; Προεκλογική εξαγγελία και εμπόριο ελπίδας, λοιπόν, πάνω στην αγωνία χιλιάδων αδιόριστων εκπαιδευτικών.
Οι Υπουργοί και οι κυβερνητικοί βουλευτές στη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή πανηγύριζαν για τους δήθεν μελλοντικούς διορισμούς και δεν έκαναν καμία αναφορά στην κατάντια του σημερινού σχολείου και στις χιλιάδες απολύσεις εκπαιδευτικών κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας. Καμία λέξη δεν ακούστηκε για την εφαρμογή των εγκυκλίων Φίλη και μετέπειτα των νομοθετημάτων Γαβρόγλου, όπου καταργήθηκε ο υπεύθυνος δάσκαλος του Ολοήμερου σχολείου, μειώθηκαν οι διδακτικές ώρες σε εκατοντάδες σχολεία (κατά 60 ώρες εβδομαδιαίως στα 12/θέσια σχολεία, δηλαδή 3 εκπαιδευτικοί λιγότεροι σε κάθε σχολείο), και αποσαθρώθηκε το ολοήμερο πρόγραμμα του νηπιαγωγείου με αποτέλεσμα τη συνεχή μείωση των μαθητών που φοιτούν σε αυτό. Με την εφαρμογή του νέου τύπου σχολείου εξοικονομήθηκαν περίπου 3.700 εκπαιδευτικοί, οι οποίοι οδηγήθηκαν στην ανεργία. Από την κατάργηση του υπεύθυνου δασκάλου στο Ολοήμερο σχολείο εξοικονομήθηκαν 150 εκπαιδευτικοί μόνο στην περιοχή της Αχαΐας.
Το σύστημα διορισμού που τελικά ψηφίστηκε οδηγεί στην απόλυση χιλιάδων αναπληρωτών. Αυτοί οι συνάδελφοι κράτησαν όρθιο το δημόσιο σχολείο στα χρόνια της πολυετούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της πατρίδας μας και τώρα αρκετοί οδηγούνται στην έξοδο και στην ανεργία. Φαίνεται πως το σώμα των 120.000 αδιόριστων εκπαιδευτικών είναι πιο ελκυστικό για τροφή ελπίδας από το σώμα των 35.000 αναπληρωτών. Η Κυβέρνηση νομοθετεί με εκλογικό προσανατολισμό και όχι με βάση τις ποσοτικές και ποιοτικές ανάγκες της εκπαίδευσης.
Επιπλέον, διαπιστώθηκε μια ρητορεία υπέρ της αριστείας με την ενίσχυση των ακαδημαϊκών προσόντων (μεταπτυχιακοί τίτλοι, επιπλέον πτυχία κ.α.). Αλήθεια, πόσο υποκριτικό και παράδοξο είναι τούτο, αφού με μια σειρά νομοθετημάτων η Κυβέρνηση έχει φανερώσει την αποστροφή της στην αριστεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα πολλαπλά νομοθετήματα για τη στελέχωση της εκπαίδευσης, στα οποία υπήρξε σαφής υποβάθμιση των επιστημονικών προσόντων για να ενισχυθούν οι αρεστοί. Εκεί η Κυβέρνηση νομοθετούσε για τους αρεστούς και όχι για τους άριστους. Τώρα, στους διορισμούς των εκπαιδευτικών φαίνεται πως νοιάζεται και για τους άριστους. Αλήθεια, πόσο υποκριτικά φαντάζουν όλα αυτά;
Η θεσμοθέτηση ενός συστήματος διορισμού δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη της το κοινωνικό πλαίσιο εντός του οποίου υλοποιείται. Μετά από μια δεκαετία υποχρηματοδότησης της παιδείας, υποβάθμισης του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου και θυσίας της εκπαίδευσης στο βωμό των μνημονίων θα περίμενε ο καθένας καλύτερη αντιμετώπιση σε εκείνους που υπηρέτησαν στις εσχατιές της πατρίδας και στήριξαν το δημόσιο σχολείο.
Παραφράζοντας τα λόγια του Ξενοφώντα Ζολώτα που έλεγε: «ο πλούτος μιας χώρας είναι οι άνθρωποί της» θεωρώ πως ο πλούτος της παιδείας είναι οι εκπαιδευτικοί της και ιδιαίτερα οι νέοι. Έστω, λοιπόν, ως ηθική υποχρέωση στους αναπληρωτές στην παρούσα χρονική στιγμή θα έπρεπε η πολιτεία να νομοθετήσει διαφορετικά. Το δίκαιο δεν μπορεί να είναι αδιάφορο απέναντι στις συλλογικές αξίες μιας κοινωνίας, τη λεγόμενη «κοινωνική ηθική».Τα ακαδημαϊκά προσόντα, ο γραπτός διαγωνισμός και άλλα ενδεχομένως κριτήρια θα μπορούσαν να συζητηθούν σε μια μελλοντική συγκυρία.
Η Κυβέρνηση, ωστόσο, ναρκοθετεί για άλλη μια φορά την εκπαίδευση με ατυχείς επιλογές. Στη διάρκεια της θητείας της νομοθέτησε στην Παιδεία με βάση τα αχρείαστα μνημόνια που υπέγραψε, τις ιδεοληψίες της, τη ρουσφετοκρατία και την κομματοκρατία. Τώρα, είναι απολύτως πασιφανές πως νομοθετεί με προσανατολισμό στους εκλογικούς της σχεδιασμούς.
