Σε κάθε αγώνα της Παναχαϊκής, η κερκίδα των οργανωμένων φιλάθλων δονείτο από ένα σύνθημα. Σε κάθε αγώνα… κυριολεκτικά. Σύνθημα που δεν είχε τόσο σχέση με την ομάδα, όσο με την «ψυχή» της.
‘Αν έστριβες το κεφάλι να δεις σε ποιόν απευθυνόταν το «Πάνο γερά, στα πόδια σου ξανά», θα ανακάλυπτες ανάμεσα σε μια ομάδα ορθίων, ένα αναπηρικό καρότσι. Εκεί ήταν καθισμένος ο Πάνος, αλλά τα συνθήματα της παρέας τον έκαναν να πετάει ψηλά. Σε κάποιο ...ουρανό, όπου σε φτάνει η πίστη στη ζωή, η πίστη στην ομάδα, η πίστη σε έναν θεό που ο καθένας, με βάση τον δικό του εσωτερικό κόσμο, ορίζει.
Ο Παναγιώτης Κωστόπουλος, ο Πάνος των φιλάθλων, ο πάντα ντυμένος με τα χρώματα της ομάδας από την κορυφή μέχρι τα νύχια, ο «κολλημένος» από παιδί με την φανέλα, ήταν τετραπληγικός, αλλά δεν έχανε ούτε ένα παιχνίδι, εντός ή εκτός έδρας.
Ήταν ο αγαπημένος των οπαδών, ο εκλεκτός των παικτών, ο ξεχωριστός της ομάδας.
Από εκεί, από το καροτσάκι, έδινε στο γήπεδο ενέργεια, που ισοδυναμούσε με χίλια συνθήματα αλαλαζόντων. Έδινε την ενέργεια του «άμα το θες, το μπορείς» και μάλιστα, άμα τη εμφανίσει του.
Για να φτάσει όμως εκεί, στην κερκίδα, στο ίδιο γήπεδο που ως παιδί έτρεχε για να μαζέψει την μπάλα. είχε να διανύσει έναν μικρό Γολγοθά. Έναν αγώνα άλλο, που θέλει την μπάλα να βγαίνει μερικές φορές εκτός γηπέδου και να μην γυρίζει πίσω.
Για αυτό το σουτ στην ελπίδα, είχε μιλήσει στην Γιώτα Κοντογεωργοπούλου ο Πάνος της Παναχαϊκής. Πάμε να δούμε τι έλεγε πτιν λίγους μήνες ο αγαπημένος του γηπέδου που σήμερα πέταξε μακριά.
ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ 26 ΕΤΩΝ
Όλα ξεκίνησαν από ένα τροχαίο.
«Ήτανε το 2006 στην Πατρών-Πύργου. Πήγαινα για δουλειά με έναν φίλο μου. Ήμουν συνοδηγός. Στο ύψος των Καμινίων, εκεί που είναι η ανάποδη στροφή, μας πέταξε στο αντίθετο ρεύμα. Για να γλιτώσουμε τη μετωπική ρίξαμε το αμάξι πάνω στην μπάρα. Από τη σύγκρουση, μετακινήθηκε ο σπόνδυλός μου και έμεινα τετραπληγικός. Ήμουνα 26 χρονών».
Ο Πάνος αναμετρήθηκε με το θάνατο και του έβαλε γκολ. Μετά το ατύχημα έμεινε σε κώμα, διασωληνωμένος, περίπου τέσσερις μήνες. Ήταν πολλές οι φορές που οι γιατροί είπαν «τον χάνουμε».
Όταν άνοιξε τα μάτια του, είδε πάνω από το κεφάλι του έναν ιερέα, έναν άγγελο, έτσι του φάνηκε τότε, που δεν έφυγε από δίπλα του στιγμή. Ήταν ο πατήρ Χαρίτωνας από το εκκλησάκι του Νοσοκομείου Ρίου.
«Αυτός έγινε πατέρας μου» λέει ο Πάνος. «Όχι μόνο πνευματικός πατέρας, αλλά και πατέρας κανονικός. Μου έκλεινε τα ραντεβού με τους γιατρούς, μου κανόνιζε τα χειρουργεία, με φρόντιζε, μου έκανε παρέα… πάνω από όλα όμως με έκανε να πιστέψω ξανά στη ζωή, μην το βάλω κάτω, να συνεχίσω. Δεν ήταν καθόλου εύκολο αυτό... Για 7 με 8 χρόνια μπαινόβγαινα σε κέντρα αποκατάστασης».
ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΑ
«Μου είχανε πει ότι δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω γιατί από τη διασωλήνωση, έγινε ζημιά στις φωνητικές μου χορδές. Είχαν γίνει τρία χειρουργεία, είχε χαθεί κάθε ελπίδα. Δεν ήθελα να πάω στο τελευταίο, τα είχα παρατήσει. Ο πατήρ Χαρίτωνας επέμεινε πολύ, να μην χάσω το κουράγιο μου. Στο τέλος το αποφάσισα. Την ημέρα που έκλεισε το ραντεβού για το χειρουργείο, ήταν του αγίου Άνθιμου Χίου. Η θαυματουργή εικόνα του είναι στο εκκλησάκι του νοσοκομείου. Όταν μου το είπε αυτό, άλλαξα άποψη και πήγα. Εγώ στη ζωή μου έχω ζήσει δύο θαύματα. Το ένα ήταν που μίλησα όταν όλοι το είχαν αποκλείσει. Το άλλο ήταν που σηκώθηκα από το κρεβάτι. Κανονικά, έπρεπε να είμαι στο κρεβάτι με έναν αναπνευστήρα σε όλη μου τη ζωή. Τελικά ήρθε και δεν χρειάστηκε αυτός ο αναπνευστήρας. Δεν είναι θαύμα αυτό; Έτσι συνέχισα τη ζωή μου. Αγαπάω το θεό. Κάθε Κυριακή εκκλησία και μετά …γήπεδο »
ΑΠΟ 11 ΧΡΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ
Γέννημα θρέμμα της Αγυιάς, έμαθε ότι η μπάλα είναι… κοκκινόμαυρη.
«Όταν ήμουν μικρός, γύρω στα 11, μάζευα την μπάλα από το γήπεδο όταν έκανε προπόνηση η ομάδα ή όταν έπαιζε. Δεν έπαιξα ποδόσφαιρο ποτέ, αλλά ήμουν στους οργανωμένους της κερκίδας. Το στέκι μου ήταν το μαγαζί που είχε κοντά στο γήπεδο η συγχωρεμένη η αδελφή του Δαβουρλή η κυρά Ζωή. Η Παναχαϊκή είναι αγάπη, είναι καψούρα, μου δίνει δύναμη. Κι αυτό, θαύμα το λέω».
Από τότε που συνήλθε και γύρισε στο γήπεδο, δεν έχει χάσει αγώνα. «Πάω παντού, σε όλα το εκτός έδρας. Μόνο Κρήτη δεν πήγα γιατί έχω ένα θέμα με το αεροπλάνο. Η κερκίδα με αγαπάει πολύ, με δυναμώνει. Το σύνθημα που φωνάζουν είναι «Πάνο ψυχάρα, για πάντα ΠΓάρα, Πάνο γερά στα πόδια σου ξανά.
Ο Πάνος στην Πάτρα προτιμά ο οδηγεί το καρότσι ενδιάμεσα από τα Ι.Χ. στο δρόμο, παρά να ανέβει σε πεζοδρόμιο. Δεν είναι λέει τόσο… φιλικά και ακίνδυνα. Θεωρεί ότι το νοσοκομείο Ρίου έχει από δωρεά, ένα από τα καλύτερα κέντρα αποκατάστασης, αλλά καλεί να το επανδρώσουν καθώς η δωρεά του είναι γενναία, αλλά το προσωπικό δεν αρκεί.
Αυτή την Κυριακή, ο Πάνος δεν θα είναι στη γήπεδο. Η ομάδα πενθεί.
