Εισήγηση Σίας Αναγνωστοπούλου στην 4η συνεδρίαση της Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων επί του σ/ν του Υπουργείου Παιδείας: «Συνέργειες Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με τα Τ.Ε.Ι. Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, Παλλημνιακό Ταμείο και άλλες διατάξεις».
Αναλυτικά η ομιλία:
«Σήμερα θα αναφερθώ στην τροπολογία για τον προσδιορισμό των κριτηρίων διορισμού των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Για το νομοσχέδιο και για τις συνέργιες των Πανεπιστημίων με τα Τ.Ε.Ι. είπα αρκετά πράγματα, θα πω και στην Ολομέλεια, γι' αυτό θα μου επιτρέψετε να περιοριστώ σε αυτό, επειδή είναι και ένα θέμα που αφορά πολύ μεγάλο τμήμα του εκπαιδευτικού κόσμου.
Το πρώτο που θα ήθελα να πω είναι ότι, κατηγορηθήκαμε για εμπόριο ελπίδας. Θα επιμείνω και σε αυτήν την εισήγησή μου, ότι είναι δύσκολο να κατηγορήσει κανείς αυτή την Κυβέρνηση για εμπόριο ελπίδας. Μάλιστα, μέσα στο μνημόνιο και σε πολύ δύσκολες στιγμές, αυτή η Κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της με προσλήψεις σε όλο τον δημόσιο τομέα, κυρίως εκεί που οι πυλώνες του δημόσιου τομέα, καταρχάς στην υγεία και στην παιδεία. Μπορώ να πω ότι, ήδη, ευθύς εξαρχής, ακόμα και σε στιγμές με πολύ δύσκολα τα δημοσιονομικά, προσλήφθηκαν εκπαιδευτικοί σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Δεν θα αναφερθώ στους διαθέσιμους καθηγητές, ούτε στα πάνω από 1.000 μέλη ΔΕΠ, ούτε σε αδικίες που είχαν γίνει - τώρα μου ήρθε στο μυαλό - οι 190ΕΔΙΠ ΕΤΕΠ, οι οποίοι είχαν μείνει αδιόριστοι από το 2009 και πολλά άλλα.
Δε μπόρεσαν, να γίνουν μαζικοί διορισμοί, όπως απαιτούσαν οι ανάγκες της δευτεροβάθμιας και της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι λόγοι είναι προφανείς.
Εδώ, θα μου επιτρέψετε, να πω κάτι εντελώς ξεκάθαρα. Η ιστορία έχει υλικότητα και δημιουργεί πραγματικότητες και πίσω απ’ τις πραγματικότητες υπάρχουν άνθρωποι. Το ότι η χώρα χρεοκόπησε, μπήκε σε μια βαθιά κρίση, αυτό είχε επιπτώσεις, διαμόρφωσε άλλες καταστάσεις. Δεν μπορεί να προσποιείται κανείς, ότι δεν υπήρξαν αυτές οι καταστάσεις ή ότι ήταν ένα φυσικό φαινόμενο και «όσοι την πλήρωσαν, την πλήρωσαν δεν πειράζει». Π.χ. η Ν.Δ. και «πάμε παρακάτω, σα να μη συνέβη τίποτα», άρα «αυτοί που την πλήρωσαν καλώς ή κακώς, την πλήρωσαν» ή από την άλλη μεριά, το Κ.Κ.Ε. «σα να πρέπει, να λυθούν όλα ως διά μαγείας», που ούτε αυτό γίνεται. Η Αριστερά του 21ου αιώνα και αυτή που εμείς θέλουμε, να υπηρετήσουμε, είναι η Αριστερά, η οποία προσπαθεί, να λύσει τώρα - όχι αύριο, όχι σ’ ένα ιδανικό ή εξιδανικευμένο περιβάλλον - τα προβλήματα, που έχουν δημιουργηθεί σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες, αρχίζοντας απ’ αυτά, που είναι τα πλέον επείγοντα. Διαφορετικά, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτα, εάν ψάχνουμε, να βρούμε, ποτέ θα τελειώσουμε με τον καπιταλισμό.
Έρχομαι, λοιπόν, στο δια ταύτα. Πρώτο ζήτημα: Αναπληρωτές. Όλες και όλοι εδώ, οι Υπουργοί είναι οι πρώτοι, που έχουν παραδεχθεί και όλοι μας εδώ οι βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι αυτή η μεγάλη γενιά της κρίσης, που πλήρωσε πάρα πολλά πράγματα και είναι μέσα σ’ αυτή και οι αναπληρωτές, στήριξαν τη δημόσια εκπαίδευση. Γύρισαν από πόλη σε πόλη, χωρίς να έχουν μονιμότητα, κράτησαν το Δημόσιο Σύστημα Παιδείας. Πρέπει αυτοί, να είναι στη μέριμνα της πολιτείας για τους διορισμούς, είναι σίγουρο.
Οι 120 μονάδες που αγγίζει σχεδόν το 100% των αναπληρωτών, εάν αφήνει απέξω - κι αυτό δεν το λέω ελαφριά την καρδιά - αλλά εάν δεν καλύπτει όλη την προϋπηρεσία κάποιων αναπληρωτών, αυτό είναι πρόβλημα, αλλά τα 120 μόρια είναι σημαντικά μόρια, για να καλύψει αυτή τη μεγάλη αδικία των αναπληρωτών, που έμειναν τόσα χρόνια χωρίς μόνιμο διορισμό. Πολύ περισσότερο που η ΟΛΜΕ είχε δώσει 84 μόρια. Σ' αυτό πρέπει, να είμαστε κάθετοι και να δούμε, αν μπορεί, να γίνει κάτι άλλο, γιατί υπάρχουν καθηγητές, οι οποίοι μας ζητάμε, να πέσουν τα μόρια, γιατί μένουν κάποιοι άλλοι προσοντούχοι, χωρίς να μπορούν, να μπουν, να διεκδικήσουν μόνιμο διορισμό. Θεωρώ, λοιπόν, ότι πρέπει, να συμφωνήσουμε πια ότι 120 μόρια καλύπτουν 12 χρόνια αναπληρωτή.
Δεύτερη πραγματικότητα από τη γενιά της κρίσης: οι νεότεροι πτυχιούχοι, δηλαδή αυτοί που πήραν πτυχίο την τελευταία οκταετία-δεκαετία, από τότε που σταμάτησε ο ΑΣΕΠ και οι οποίοι δε μπόρεσαν, να μπουν ούτε ως αναπληρωτές στο Δημόσιο Σύστημα Εκπαίδευσης. Πάρα πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους και για να κρατηθούν σ’ επαφή με το αντικείμενό τους συνέχισαν, να κάνουν μεταπτυχιακές σπουδές, κάποιοι έκαναν και διδακτορικό. Ρωτάω εδώ ευθέως - το ρώτησα και την προηγούμενη φορά - είμαστε Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων και Παιδείας και θα είμαστε εμείς, που θα πούμε ότι «το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό είναι απλώς προσοντολόγιο»;
Είναι δυνατόν εμείς να φθάσουμε σε μια τέτοια απόφαση, να το πούμε εδώ και να μας ακούν οι νεότεροι άνθρωποι; Το είπα και θα το υπογραμμίσω εκατό φορές και θα ζητήσω και από τον Υπουργό, αν μπορεί το πτυχίο να μοριοδοτηθεί λίγο παραπάνω. Θεωρώ, ότι το πτυχίο είναι το βασικότατο αποδεικτικό, το οποίο πρέπει να είναι το διαβατήριο για οποιαδήποτε πρόσληψη, αλλά να φτάσουμε από αυτό και να λέμε ότι είναι κυνήγι, είναι προσοντολόγιο και λοιπά, εμείς οι ίδιοι να αποδυναμώνουμε και να υπονομεύουμε τίτλους, που στο κάτω κάτω της γραφής τα δικά μας με πανεπιστήμια δίνουν, τα οποία θέλουμε εμείς να στηρίξουμε και στα οποία αναγνωρίζουμε το σημαντικότατο ρόλο τους.
Θα πουν κάποιοι και το λένε, ότι αγοράζουν μεταπτυχιακούς τίτλους από το εξωτερικό. Εγώ θα πω ένα πράγμα, μήπως θυμόσαστε πριν από χρόνια και ακόμα ανθρώπους, οι οποίοι έπαιρναν πτυχία από άλλες χώρες, το οποίο δεν εθεωρούντο τόσο δυνατά, όσο τα δικά μας. Η ίδια η πραγματικότητα και τα πανεπιστήμιά μας έλυσαν το ζήτημα, δηλαδή αυτά τα ζητήματα λύνονται εκ των πραγμάτων και ο ΔΟΑΤΑΠ μπορεί να τα λύσει, αλλά οι τίτλοι των δικών μας πανεπιστημίων, που είναι πάρα πολύ δυνατοί, αφαιρούν από τους άλλους. Δεν μπορεί με πρόσχημα, ότι κάποιοι μπορεί να παίρνουν πτυχία από κάποια ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού να ακυρώσουμε τους μεταπτυχιακούς τίτλους και τα διδακτορικά.
Εδώ, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο πάρα πολύ σημαντικό. Δημιουργείται ένας κοινωνικός αυτοματισμός, που φαίνεται περισσότερο με την τρίτη κατηγορία της γενιάς των πραγματικοτήτων της κρίσης, που είναι οι απολυμένοι εκπαιδευτικοί του ιδιωτικού τομέα. Εκτός από το ότι ιδιωτικός και δημόσιος τομέας φαίνονται να είναι σε κόντρα, κάτι που πάρα πολλοί επιθυμούν, να έχουμε ένα τέτοιο κοινωνικό αυτοματισμό και η κοινωνία να είναι διχασμένη ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Αυτό που όλοι θέλουμε, για να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά, της αλληλεγγύης, μέσα από την οποία
εξασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή, αυτό θα το πετάξουν στα σκουπίδια και θα πούμε, αυτοί είναι από τον ιδιωτικό τομέα, δεν τους λαμβάνουμε υπόψη μας;
Αυτή η Κυβέρνηση έδωσε αγώνα, πέρασε νόμο γι' αυτό το λόγο, για να θεωρείται η παρεχόμενη παιδεία από τον ιδιωτικό τομέα αγαθό και όχι εμπόρευμα και οι εκπαιδευτικοί στον ιδιωτικό τομέα να θεωρούνται εκπαιδευτικοί και όχι υπάλληλοι, οι οποίοι είναι στην κρίση του καθενός, που έχει ένα σχολείο, του κάθε ιδιώτη, δηλαδή φαινόμενα Μπουλούτα δεν τα θέλουμε.
Εγώ αυτό που θα ήθελα να σημειώσω, κύριε Υπουργέ, κάποια από τα αιτήματα, τα οποία αφορούν κοινωνικά κριτήρια, δηλαδή ανθρώπους ΑμεΑ ή πολύτεκνους και τρίτεκνους, αν μπορεί να γίνει κάτι με τη μοριοδότηση, εκτός από αυτό που έχουμε. Ξέρουμε, ότι είναι πολύ δύσκολο, ότι δημιουργούνται άλλες αντιδράσεις, αλλά η κοινωνική ευαισθησία είναι κάτι που χαρακτηρίζει την Κυβέρνησή μας. Θα ήθελα αυτό να το δείτε.
Ένα τελευταίο το οποίο μου ήρθε αίτημα πολλές φορές και θεωρώ δίκαιο μιας και μιλάμε για πτυχία και για μεταπτυχιακούς τίτλους κ.λπ..
Υπάρχουν οι ΤΕ16 μουσικοί με πτυχίο, παιδαγωγική επάρκεια και κάποιοι από αυτούς με μεταπτυχιακό και αυτοί κανονικά θα έπρεπε να προηγούνται των ΤΕ16 που έχουν πτυχίο ενός Ωδείου, όπως έγινε και με τους αποφοίτους του Μουσικού Τμήματος των Τ.Ε.Ι. Άρτας.
Αυτό είναι ένα δίκαιο αίτημα, το έχουν καταθέσει πολλές φορές και νομίζω, ότι είναι καλό να το ακούσετε με ανοιχτά αυτιά.
Θεωρώ, ότι η τροπολογία αυτή που κατατίθεται είναι μια εμβληματική τροπολογία, γιατί δεν είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια κρίσης να μην υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα των εκπαιδευτικών που έχει μείνει ή σε αδιοριστία ή σε ανασφάλεια.
Δεν μπορούν να λυθούν όλα τα προβλήματα.
Μακάρι να μπορούσε η κυβέρνηση να προσλάβει 50.000 εκπαιδευτικούς, θα είχε λυθεί σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα.
Εδώ η τροπολογία προσπαθεί να ξεμπλοκάρει αυτό το σύστημα που μπλόκαρε επί κρίσης και να αρχίσει μια κανονικότητα στη χώρα.
Είναι η αρχή της κανονικότητας και πρέπει όλοι να δείξουμε αλληλεγγύη και αμοιβαιότητα ο ένας προς τον άλλο».
